کوچی ها کجا بروند؟!

yak bar na deedom ke kodam naweshtai dorost wa hama janebai az hamee jalalzai khanda bashom . halee dil ash ast ke kochee ha beyayand wa da kabul padchahee konan .mardom hazara kho az dest shan aarami nadara wa baaz mega ke hezb wahdat chetor kad wa flan kad kolesh doroghhhhhhhhhh.

من به عنوان یک پشتون از کرزی صاحب خواهش دارم که به کوچی گری خاتمه بدهند. کوچی گری به منافع افغانستان ضربه وارد می کند. در دینای امروز در هیج کجا مردم طرفدار همچون راه و رسم پس مانده نمی باشند. اینها با همه ساکنان شریف افغانستان دشمنی دارند چونکه بسیار ظالم می باشند.

جنایات بر علیه پشتون ها فقط قطره از جنایاتی است که از سال 1979 با اشغال افغانستان بوسیله روسهای جنایتکار ، شروع شده است.

در طی 10 سال اشغال افغانستان روسها با اتکا بر سگهای زنجیری شان کارملوف در کابل و بز کثیف مسعودوف در سالنگ ها و پنجشیر شرایط کامل را برای روسها فراهم کرده بودند تا آنها دو میلیون
پشتون را قتل عام کنند و میلیونهای دیگر به شمول کوچی های بیدفاع را از مناطق اصلی زندگی شان آواره کنند.

با اشغال افغانستان بوسیله امریکا و ناتو این جنایات بر علیه پشتونها شدت یافته ، زیرا غلام بچه ها از باند دزد کثیف مسعودوف با امریکایی ها قرارداد دارند که آنها امریکایی ها را و موجودیت شانرا احترام میگذارند و امریکایی ها آنها را دست آزاد میگذارند که به جنایات شان ادامه بدهند. چون پشتونها با آمدن دوباره این جانیان و قاتلان هیچ فرقی بین طالبان و دزدان شورای نظار نمی بینند از هر پشتون که از آزادی و حق شان دفاع میکنند و برای آزادی محلات شان و حفظ ناموس و شرف شان بلند میشود ، دفاع کرده و پشتوانه شان میشود.

امروز برای هیچ پشتونی باید پنهان نباشد که دزدان مسعودوف و بیناموس ربانی بر سر سوته امریکایی ها نشسته و با شدت تلاش دارند تا حقوق پشتونها را به حیث ملیت بزرگ کشور تحت سوال زیر پاه کرده تا در آینده برای آنها و غلامی شان برای امریکایی ها مانند دوره روسها پرابلمی خلق نشود.

معضله کوچی ها به عین شکل. خیانت که به کوچی ها صورت گرفته باید هیچگاه فراموش نشود. کرزی و خائینان دیگر که دست هایشانرا برای حفظ مقامات سمبولیک شان با قاتلان دو میلیون پشتون ، یعنی دزدان و غلام بچه های باند شورای دزدان یکی کرده اند ، در صدر جدول قرار داشته و باید هیچ پشتون آنها را بخاطر خیانت به کوچی ها نبخشند.

و پشتون ها اینرا فقط به حیث یک مثال نهایت درد آوره در نظر گرفته و بدانند که اگر یکجا نشوند و بر علیه این قاتلان و غلامان اشغالگران بر نخیزند تا دو سال آینده آنها را حتی از محلات زندگی شان و از شهر هایشان هم به عنوان طالب و تروریست اخراج خواهند کرد و برایشان اجازه نخواهند داد تا حتی به زبان خویش هم صحبت کنند.

پشتون ها

بیدار شوید. برای حفظ افغانستان در مقابل روسها هیچکس دیگر به جز از شما نبود که مردانه بیستد

امروز ناموس، وطن، پشتونولی ، زبان و موجودیت شما در خطر است.

چند نکتهء قابل توجه در نوشتهء آقای جلالزی:

1- کوچی: کوچی ها کسانی اند که باشندهء یک سرزمین سیاسی خاص نیستند بلکه مانند مرغان هوا تابع گرما و سرما اند. در گرما به جایی هستند و در سرما به جای دیگری میروند.
2- کوچی و جامعه: کوچی ها نه عضو جامعهء افغانی اند و نه عضو جامعهء پاکستانی. اینها هیچگونه سهمگیری در امور اجتماعی کشور ندارند. پس نمیتوان کوچی ها را عضو جامعهء به خصوصی به حساب آورد.

کوچی ها یا "کوچی" اند که محل سکونت معین ندارند و یا این که مسکون شده اند که دیگر کوچی نیستند.

زمانی که سرحدات سیاسی میان کشور های مختلف کشیده شد و دخل و خرچ هرکشوری جدا گردید، کوچی ها باید ساکن میشدند. کوچی ها به همان دلایلی که افغانستانی خوانده میشوند، به همان دلایلی میتوانند پاکستانی هم باشند. این وضعیت را تنها سکونت آنها علاج کرده میتواند. پرسش اینجاست که چرا بار اسکان کوچی ها را باید تنها افغانستان بکشد. مسیر حرکت آنها نیمی در افغانستان و نیمی در پاکستان است. اگر ساکن میشوند باید در درهردوسوی سرجد ساکن شوند.

اقوام دیگر وظیفه و مسوولیتی ندارند که از پول مالیه و امکانات خویش برای اسکان کوچی ها بپردازند. سالهاست کوچی ها از خزانهء دولتی میخورند که از سوی سایر اقوام، چه پشتون و چه غیر پشتون، تمویل میگردد. اگر اقوام پشتون طرفدار اسکان آنها هستند باید آنها را در مناطق خود اسکان داده و از زمین های خود برای شان بدهند.

یا این که جامعهء بین المللی برای اسکان آنها در افغانستان و پاکستان به صورت مساویانه پول بدهند.

معضلهء کوچی ها یک معضلهء اجتماعی است که باید از سوی حکومت پاکستان و افغانستان مشترکاً حل گردد. ازین مساله تاکنون استفادهء سیاسی شده و کوچی ها به مثابهء یک وسیله برای تحکیم حاکمیت های سیاسی استفاده شده اند.

باید به این حالت خاتمه داده شود.

جلالزی صاحب سلامونه

شما شاید یگانه شخصی باشید که بعد از حادثه بهسود به مشکل مردم کوچی از دریچه دیگر نگاه کرده باشد. تا حالا در هر نوشته به این مشکل یک جانبه برخورد شده و تمام تقصیر به گردن کوچی ها انداخته شده بود.

ببینید تا حالا گفته میشد که کوچی ها مردم محل را به قتل رساند و یکعده آنها را هم گروگان گرفته اند. ولی دو روز قبل نماینده کوچی ها از دولت خواهش میکرد که در راه یافتن چهار تن از کوچی ها که بوسیله هزاره های محلی گروگان گرفته شده بودند به آنها کمک کند. زیرا آنها چهار تن از مردم محل را رها کرده اند ولی از افراد گروگان گرفته شده آنها هیچ اثری نیست.

من نمیگویم که حقوق مردم محل فدای کوچی ها شود. ولی در عین حال باید حقوق کوچی ها و حق شان بر چراگاه های که از قرنها بدینسو از آنها استفاده کرده و طوریکه دوست ما میگوید "شیوه خاص زندگی" آنها احترام شود. والی حوادث خونین دیگری را انتظار داشته باشید. بخصوص که طالبان دنبال هر بهانه اند تا یکی نه یکی از گروه های مربوط به وطن را به خاطر جهاد شان بر علیه قوای بیگانه به کار گیرند.

دوست عزیز شما میتوانید گزارش جدید را در مجله اکونومیست که از هزاره ها نیست! بخوانید:

http://www.economist.com/world...

خوانندگان عزيز!

لطفا با منطق و استدلال نظرات يکديگر را نقد کنيد. توهين و دشنام در برابر توهين و دشنام ديگر به هيچ نتيجه ای نخواهد انجاميد و مگر اينکه کابل پرس^? مجبور شود در فرصت اظهار نظری که آزادانه به شما می دهد، تجديد نظر کند و تنها نظرات عاری از دشنام و توهين نشر شود.

ببینید اقایانی که خودرا متمدن و با فرهنگ عنوان میکنید نخست مطلب را با دقت مطالعه کنید سپس نظرات خودرا اظهار نمایید. شما اقایانی که فقط وفقط به فکر خودتان هستید ایابه زندگی دیگران نیز اهمیت میدهید یاخیر ؟ ایا کسانیکه از راه دامداری ودامپروری امورات روزمره زندگی خویش را تامین میکنند انسان نیستند ؟ایا دامداری ودامپروری که پیشه اکثر خوبان در گذشته وحال حاضر بوده وهست برای شما ننگ و عار است ؟ و...؟ ببینید شما جنابان عالی که مفت خورده و مفت گشته اید چه میدانید که این قشر زحمتکش ومظلوم جامعه با مشکلات روزمره زندگی چگونه دست وپنجه نرم میکنند.به نظرم از انسانیت دور است به جای اینکه در حل مشکلات با انها کمک کنیم به انها القاب وحشی بی ریشه وبی بنیاد ودر کل بی فرهنگ و...نسبت بدهیم .با شما هستم اقایانی نسبتآ محترم وبا فرهنگ! باید بدانید که زندگی کوچ نشینی یک اجبار است نه یک اختیار.انها از روی نا چاری وهمچنین از درک ناکافی زندگی امروزی تن به این زندگی مشقت بار داده اند وگرنه هر انسانی طبیعتآ میداند که کدام کار برایش ساده وکدام کار برایش دشوار و طاقت فرساست .حال به جای اینکه به این قشر جامعه دست تعاون وهمکاری دراز کنیم و انها را به یک زندگی ارام و متوطن هدایت وهمکاری کنیم انها را از چراگاههای مواشی شان بیرون می رانیم وبه انها تهمت اجنبی(بیگانه) ووحشی نیز میزنیم. اگر فرهنگ وتمدن امروزی وپیشرفته اینست باور کنید که ما خیلی عقب مانده تر از انها هستیم چون به مهمترین اصل فرهنگ که احترام به کرامت انسانی واحترام به همنوع است غافل هستیم .کوچیهای افغانستان مانند سایر هموطنان خود مردمانی شجاع ودلیر هستند و در طول تاریخ دوش به دوش هموطنان از سرزمین ووطن خویش دفاع کرده اند .حال اگر ما واگر دولت نمیتواند به انها کمک کند لااقل انها را از چراگاههای مواشی شان که از قدیم الایام تاکنون محل پرورش دامهای انها بوده بیرون نه رانیم . بهتر است کمکشان کنیم نه اینکه به زندگی انها توهین کنیم اینها سرمایه های با ارزش مملکت هستند.بااحترام.(امان الله نوزاد وال)

جناب اقای سرور علی ! جنابعالی به نکته مهم والزامی اشاره فرمودید در واقع منظور این حقیر نیز از کمک کردن به کوچیها همان اسکان دایمی انها بود ولی بعضی از دوستان بد بر داشت کردند .
حالا بهتر شد به دوستانی که از گفته های بنده دچار سوءتفاهم شدند عرض میکنم منظور من همین گفته های شیوا و روشن برادر محترمم جناب اقای سرور علی میباشد.(در واقع هرچه که ایشان در مطلب فوق ذکر نمودند از روی درک به مسایل وهمچنین دلسوزی بوده) خدا کند برادران ما در مطالبی که مینویسند همیشه روش اصولی را در پیش گیرند.تشکر.(امان الله نوزاد وال)

به نام خدا
من فکر میکنم که این نویسنده در کل مقالاتش قصد دارد که با مردم هزاره درگیر باشد و همیشه از مواضع یک جانبه استفاده میکند و شاید هم سرش به تنش زیادی کرده. من مخالف نوشتن آزاد نیستم ولی باید نویسندها باید با دید باز و بدون یک جانبه گرایی به مسائل بپردازند.در غیر آنصورت عواقب بدی را در پیش روی خویش خواهد داشت.

كوجي‌هاي هزاره محروم‌ترين قشر فراموش شده!

«کوچی ها کجا بروند؟!

پرسش فوق را آقاي ميرويس جلالزی در مورخه چهار شنبه 25 ژوئيه 2007 در سايت كابل پرس مطرح نموده و در ضمن مقاله‌ي، مظلوميت كوچي‌ها را انعكاس داده است.

بعد از جنگ بهسود، بين ساكنان محل و كوچي‌ها، دولت افغانستان اعلان داشت كه براي اسكان كوچي‌ها در شمال و جنوب هندوكش، 12 شهرك ايجاد مي‌كند.
***
مطالب فوق ما را بر آن داشت كه از فراموش شده ترين قشر، در كشور «كوچي‌هاي هزاره» نيز ياد كنيم.
راقم اين سطور كه خود نيز متعلق به اين قشر بوده و با گوشت، پوست و استخوان خويش دردها و آلام آنان را حس نموده است، لازم ميبيند كه نكات چندي را فراروي هموطنان گرامي قرار داده و از نظرات و انتقادات آنان استفاده نمايد.
ابتدا از خود بگويم، قريب به يك قرن پيش ازين، جدمان «محمد حسين گرگين» در منطقه زردرگي دايزنگي، حد فاصل نهال و نَيَك، توسط كوچي‌ها به قتل رسيد و زمين و اموالش به فرمان اقدَس جناب امير، به كوچي‌ها بخشيده شد!
از آن روز تا حالا بقاياي سيف امير كه از دم تيغ شاهانه! جان به سلامت برده‌اند، آواره‌ي شهرهاي مزار، كابل، غزني، و چندين قريه در اطراف شهر غزني بوده اند، و هنوز هم آواره اند و سرگردان!
بي‌ترديد، مي‌توان گفت كه از جانب پشتون‌ها مورد ستم قرار گرفته و از حق انساني خويش محروم شده ايم، اما نه از همه‌ي پشتون‌ها؛ چون اكثريت جامعه پشتون را مردمان خوب، متدين، با ننگ و غيرت تشكيل مي‌دهند، و در ميان آنان، فراوان‌اند كساني كه معتقد اند كه «افغانستان خانه مشترك ماست» و تمام اقوام حق زندگي توام با كرامت انساني را دارند.
بنا بر اين، خوب است كه حساب فاشيستان، تماميت‌خواهان و انحصارطلبان را از پشتون‌هاي اصيل، روشنفكر و با فرهنگ، جدا ساخته و با اين رويكرد وارد بحث گرديم كه پشتون، تاجيك، هزاره و ازبك و...، همه برارد بوده و اعضاي يك پيكر به نام افغانستان اند، و در ميان هر جامعه و قوم و قبيله، انسان‌هاي بد نيز وجود دارد كه اگر دقت صورت نگيرد و حساب بدها از خوب‌ها جدا نگردد، پيامدهاي ناگوار و جبران ناپذيري را به بار خواهد آورد.
***
از زمان عبدالرحمن خان، كه تصفيه قومي و نژادي در كشور آغاز گرديد، هزاران خانوار از مردم هزاره، از منطقه و ديارشان آواره شدند، از ميان بيجا شدگان، آن‌هاي كه خوش شانس‌ بودند، موفق به فرار از كشور شده و در پاكستان، ايران، كشمير و هند مقيم گشتند و براي هميشه از درد و رنج زندگي افغاني خود را خلاص نمودند.
جمع كثيري ازين بيجا شدگان بخت برگشته، در داخل كشور آواره شدند كه اينان را مي‌توان به دو گروه تقسيم نمود:
دسته اول كساني اند كه خود راهي شهرها شدند و يا به اسارت برده شده و يا تبعيد گرديدند و در كابل رسيدند، كه بعد از تحمل مرارت‌هاي بي‌شمار، با حمالي و جوالي‌گري و كارهاي طاقت‌فرسا، توانستند جُل خويش را از آب كشيده، در همان شهرها مسكن گزينند، و صاحب كلبه گلين گردند!
دسته دوم كساني بودند كه در مناطق روستايي هزاره‌جات پراگنده شدند و يا بعد از اين كه زمين‌هاي شان را امير، به قبايل پشتون بخشيد، در همان زمين‌هاي خودشان، به صورت دهقان و مزدور، به كار مشغول شدند، كه هنوز هم آواره‌اند و سرگردان! و اينان مظلوم‌ترين قشر جامعه هزاره را تشكيل مي‌دهند، زيرا هم از جانب امير مورد غضب و قهر قرار گرفتند، اجداد شان كشته و اسير شده و مال و زمين‌هاي شان، غصب گرديد و خود نيز آواره و پريشان در ده و ديار اين و آن ماندند، و هم مورد بي‌مهري همنژادان خويش قرار گرفتند.
اين آواره‌هاي سرگردان، در هر قريه و روستاي هزاره‌جات، براي سپري كردن چند روز زندگي كه مي‌روند، روستائيان و صاحبان قريه، روي خوش به آنان نشان نمي‌دهند،‌ «همسايه!» كلمه‌ي (معادل «افغان!» در ايران) است كه براي تحقير و توهين آنان از جانب خود هزاره‌ها به كار مي‌رود.
همسايه يعني كساني كه خانه و كاشانه ندارند، قوم و خويش پدري خود را گم كرده‌اند، در همسايگي مردمان ديگر كه اغلب به نان شب محتاج‌اند، زندگي مي‌كنند و طبيعي است كسي كه خود گرسنه است، نمي‌تواند تحمل و جود گدا را در خانه اش داشته باشد! لذا نبايد از برخورد بد آنان، گروه آوارگان، ناراحت و غمناك گردند، بلكه بايد به فكر راه‌حل منطقي‌تر باشند.
از آنجاي كه در ميان اين گروه آواره، هيچگونه همبستگي و پيوند وجود ندارد، و اغلب، مردمان فقير، و محروم از سواد و دانش اند، صداي‌شان را كسي نمي‌شنود، و اصولاً صدايي ندارند تا كسي بشنود، تنها در نماز و دعاها، خدا خدا مي‌كنند! كه گويا خداوند نيز آنان را فراموش كرده و يا اختيار را به نمايندگان تام الاختيارش «طالبان» سپرده است!.
«سلطانعلي كشتمند» كه متعلق به همين گروه آواره است، براي اعاده حقوق آوارگان هزاره، حرف‌هاي داشت و دارد كه در كتاب 3 جلدي خاطراتش كه اخيراً در كابل به چاپ رسيده است، ثبت است، كه متآسفانه ايمان امير و اسلاميت شاهان وطن، وي را كافر ساخت و افغانستان هم كشوري است كه مسلمانش اگر از عدالت و اعاده حقوق برابر و كرامت بشري، حرف بزند، صدايش را در گلو خفه مي‌كنند؛ چه رسد به كافرش! و تنها كشوري است در كره زمين كه «منافع ملي» برايش مطرح نيست، ملا و طالبش به جاي كه «رحمةٌ للعالمين» باشند و از ديدن آنان، مردم به ياد خدا افتاده، قلب شان آرام گيرد، مايه وحشت، سمبل خشونت، قتل و انتحار اند! امروزه مردم افغانستان از درّنده‌هاي بيابان؛ شير، گرگ و پلنگ وحشت ندارند، اما با ديدن يك لُنگي‌سفيد ريش‌دراز تفنگ بدست، زهره شان مي‌تركد، خدايا! چه شد كه دينمداران، اين‌گونه، كشوري را به حهنم تبديل كنند و دين كه مايه آرامش، آسايش و صلح و صفا است، به‌دست كساني بيافتد كه «قربةً الي الله» مي‌كشند و امنيت را «قربةً الي الله» از مردم سلب مي‌كنند، خداوند خود به داد اين مردم برسد!
آوارگان هزاره تنها اميدي كه مي‌توانند چشم به آن بدوزند،‌حكومت فعلي است كه داعيه‌ي دموكراسي دارد و دموكراسي در افغانستان، تنها مقوله‌ايست كه تآمين كننده زندگي شرافتمندانه، براي همه مردم مي‌باشد، و در سايه دموكراسي است كه انسان‌ها رشد نموده و به تعالي ميرسند و انسانيت معنا پيدا ميكند و دينداران نيز مي‌توانند ديندار باقي بمانند.
لذا از دولت محترم جداً تقاضا داريم كه براي تسكين آلام و دردهاي وارده از جانب حاكمان قبلي، هم كه شده، فكري براي آوارگان كه چندين نسل آوارگي را تجربه كرده‌اند، بنمايند و كوچي‌هاي بي همه‌چيز و فقير هزاره را به مانند كوچي‌هاي ثزوتمند و پيسه‌دار وطن، در شهرها اسكان بدهند و يا همان زمين‌هاي اجدادي شان را به آنان برگردانند، تا هم آنان صاحب خانه و زندگي گردند و هم كسي بر زمين غصبي، نماز نخواند و روزه نگيرد!

سلام به همه خوانندگان،
در قدم نخست باید گفت که بحث روی هر موضوعی که در آن قضاوت است باید با در نظر داشت هر دو طرف قضیه صورت بگیرد. این نوشته پیرامون "کوچی ها به کجا بروند؟" را خواندم. موضوعی است مهم در تاریخ کشور مان و سرنوشت تمام اقلیت های کشور.
در مورد کوچی های کشور باید اشاره کرد که از کدام آدرس نویسنده کوشیده بگوید که پشتون ها و کوچی ها دو قوم جدا از هم استند در حالیکه با تمام شواهد و مشخصات واضح است کوچی ها به جز از پشتون های خیمه بدوش قومی دیگری نیستند. فرقی که وجود دارد خیمه بدوش بودن شان است و آن هم اینکه از خصلت سابقه همین قوم بوده است و به مرور زمان سکونت اختیار کرده و بقایای شان تا هنوز باقی مانده است. چون بسیاری از کوچی های کشور هم ساکن هستند و هم خیمه بدوش. یعنی بسیاری کوچی ها مربوط به یک منطقه خاص استند. اما اینکه خیمه بدوش استند، آنرا بصورت عنعنه خود با خود دارند. با باورمندی به اینکه کوچی ها از جمله شهروندان کشور استند می خواهم به نکته ای که شهروندی آنها را زیر سوال می برد و مورد تردید می منمایاند آن عبارت از سکونت شان است. چون هویت براساس سکونت و بعضی از مشخصات لازم تثبیت می شود. کوچی هایی استند که مربوط به یک ولایت استند و از آن ولایت تذکره دارند، آنها می توانند به عنوان شهروند کشور مربوط به همان ولایت باشند. کوچی هایی که موقعیت های شان ثابت نیست و سکونت شان ثابت نیست نمی توانند به عنوان تبعه قابل اعتبار کشور شناخته شوند به این دلیل که هیچ شکی نمی تواند وجود داشته باشد که آنها هویت کشوری دیگری مثل پاکستان را نیز داشته باشند. پس با صراحت تاکید به این مساله می خواهم برای همه نویسندگان اشاره نمایم که با احترام به تاریخ و بیان واقعیت در موارد لازم از حق طرفداری نموده و در راستای اعاده حقوق همه مردم این کشور قدم بگذارند.
برای همه مردم و اهل تحقیق واضح است که حاکمان گذشته از چه نیرنگی در تلاش توسعه حاکمیت خود بودند. شاید مشکل باشد که بگویم که تمام کوچی ها بر اساس اهداف توسعه قدرت حاکمان بوده است اما به صراحت می توانم بگویم که وسیله ای بسیار خوبی برای وسعت دادن حاکمیت به نفع قوه حاکم بوده است. تاریخ کشور به صراحت خود خواهی حاکمان گذشته را به نمایش می گذارد. پس اگر همه به این باور دارند که این کشور سرزمین همه اقلیت های کشور است باید با پند از گذشته راه درست تری را برای آینده کشور انتخاب نماییم. اگر به تمدن و مدنیت باورمند هستید به این هم باورمند باشید که کوچی ها باید به سکونت گاههای اصلی شان جاگزین شوند و طبق آن می تواند و از هر حقوق که دیگر شهروندان کشور بهره مند می شود، بهره مند شود. وقتی شما شکایت از عدم رسیدگی به حقوق کوچی ها سخن می رانید باید این را هم بپذیزید که کمک را نمی توان مطابق کوچی ها به صحرا ها و کوه ها تقسیم کرد.
در مورد حملات کوچی ها در بهسود باید گفت که این یک طرح سازی سیاسی در ادامه سیاست های حاکمان گذشته مثل عبدالرحمان بود که خواستند یک بار دیگر سرزمین این مردم را به بهانه ای مورد استفاده قرار دهند. دقیقاً که در این حملات مردم این ولایت کشته و زخمی دادند، زخمی ها به کابل آورده شدند اگر شما اطلاع ندارید شاید عدم آگاهی شما باشد که می توانید از شفاخانه مولا علی اطلاع حاصل نمایید. در آخر باید بگویم که بسیار مدت نیاز است تا به واقعیت ها از بیرون نگاه کرد نه از عینک مربوط به خود. چون قضاوت امروز عادلانه نیست و در ادامه استبداد گذشته شکل گرفته است.