شنا در رودخانه ای سرخ آب

به هرصورت، آب به هر رنگی که باشد، مایه حیات است. اگر دریای سرخ آب نبود شاید زندگی هم در مسیر که این دریا می گذرد، نمی بود و سرزمین پهنآور قطغن به یک بایر تام مبدل میگشت. آب مایه حیات است و آب زندگی است. یعنی زندگی هر موجود. دیروز نهایت هوا گرم بود من و دوستم صفا الدین جان رفتیم کنار مزرعه یکه در نزدیکی این رود خانه ،قرار دارد، قدم زدیم. درمقابل همین مزرعه ناحیه است به نام کارته ی اتفاق؛ باشنده گان آن را مهاجران که در طی چندین سال بعد از فروپاشی رژیم طالبان از پاکستان و ایران بر گشته اند، تشکیل میدهد. ولی خانه ها همه گلی و بعضی شان نیم سقف هستند و هرزگاهی خطرات "سیل" و طغیان "دریا سرخ آب" نیز آنها را تهدید می نماید. رفتیم در گوشه ای مزرعه و در زیر سایه درختی نشستیم و چند دقیقه ای را اختلاط نمودیم. در لب رود خانه بچه ها و جوانان بسیاری را یافتیم که شنا میکردند. ما را هم شوق آب بازی به سر زد. رفتیم سراغ این رود خانه، جامه ها را از تن دریدیم و در عمق آب به شنا کردن و بازی نمودن روی آب پرداختیم. و حضور ما را که ماه ها ست ازش دور بودیم، به گرمی و آرامی پذیرا شد. براستی خیلی لذت بردیم از این شنا و در این ایام سال. آب بازی در این رود خانه که از کنار دیارم و تبار میگذرد خیلی لذت آور است و کیف خاص دارد. در این جامعه بسته که نه تفریحگاهی همگانی در آن وجود دارد و نه هم امنیت و مصونیت روحی و فزیکی. نزدیک به دو سال است که به قریه ام در دره زیبای نیکپی نرفته ام و امروز دریای سرخ آب که از مقابل قریه ام میگذرد با من خیلی صمیمی برخورد نمود حال و حوال دهکده ام را به من داد. آب بازی و شنا کردن در عمق این رود خانه در این ایام گرم تابستان، لذت خاص داشت. از زندگیی که در قریه داشتیم ، یادم آمد. از آب بازی و شنا کردن در این رود خانه خاطراتی از دفتر ذهنم ورق خورد. امواج پر طلاطمش به روی صخره های و دیواره ها میخورد نحوی موزیک دلپذیری می نواخت که هر شعر را زمزمه میکردی با آن منطبق میشد و به آلات موسیقی و آهنگ ساز نیازی نبود. خود را بر روی امواج پر شررش رها میکردیم و با دستان پر مهرش ما را در آغوش میگرفت. آن زمان با این رود خانه پیمان دوستی بسته بودم و دریای سرخ آب برایم همه چیز بود. یادِ آن روز ها به خیر! اما گاهی دریای سرخ آب خشمگین می شود و همه ساله جان ده ها هم و طنم را میگیرد و به دیار اموات می فرستد. با این وجود، این دریا میلیون ها هکتار زمین را سیرآب می نماید برای بخش بزرگ جامعه افغانی طیرو راحت رسانی میکند.

با این حال، به من حسِ ماهی بودن دست داد. ای کاش ماهی میبودم ! و کنار دیگر ماهیان میزیستم. در زیر ریشه های درخت و گیاهان سکنا میگزیدم و رویی سنگ ها و سنگ چِل ها و صخره ها می خوابیدم. و از هیاهوی شهر و شهر نشینان به دور میبودم! تا دیگر صدای جان خراش و مهیب بمب و انفجار را نمیشنیدم. تا که دیگر مرگ همونوع های بیگناهم را نظاره گر نمیشدم! و از بی مهری اهالی اینجا به دور میبودم! با گروه ی ماهیان دوستانه و در سکون خاطر زیست میکردم و بازو به بازو آنها با هم ، بدون وحشت و رعب تناول میکردیم و زندگی را با آرامش خاطر و شادمانه به سر می بردیم.