خودکشی با هدف سیاسی

ابراز نظر در باره نخستین انفجار بمب انتحاری در قندهار

قبل از آغاز موضوع می خواهم اصطلاح عربی (انتحار) را که در فارسی ایرانی بیشتر مروج است ، با اصطلاح دری رایج در افغانستان یعنی کلمه ترکیبی (خودکشی) تعویض نمایم ، تا به خواننده های افغان فهما تر و پسندیده تر باشد.

خودکشی عبارت از تحمیل ارادی و عمدی مرگ بر خود و ساقط نمودن زندگی با عمل عمدی خود انسان میباشد. خود کشی علل و عوامل سایکولوژیک مانند امراض عقلی و روانی ، نفرت ، مجبوریت ، احساس تقصیر و گناه ، عوامل سوسیولوژیک از قبیل بیکاری ، فقر ، مشکلات خانوادگی ، سن ، جنس و زندگی در جامعه یی که تعاملات وی با کسی که خود کشی کرده سازگاری ندارد و غیر قابل تحمل است. همچنان علل بیولوژیکی و فزیولوژیکی مانند بیولوژی مغز و عصب ، مسایل توارث ، مشخصات و نارسایی های فزیولوژیک و غیره.

خود کشی به هردلیل و انگیزه یی بروز نماید و به هر شکل و شیوه یی که اجرأ شود ، اجرأ کننده دو نوع هدف دارد. بخاطر رهایی از موانع و یا بخاطر اعتراض از آنها . تفاوت این دو هدف در آن است که اولی بخاطر عاجز ماندن در برابر مصیبت های که پیشرو دارد ، تاب نمی آورد و تا انداره ی برایش طاقت فرسا و غیر تحمل می شود که بخاطر رهایی از آنها به زندگی خودش خاتمه می بخشد و هدف بعد از مرگ را ندارد. ولی کته گوری دوم هدف دراز مدت بعد از مرگ را نیز با خود دارد که اکثر آنها جنبه های سیاسی و دینی دارند.

خودکشی های که در کشور های تحت اشغال و در حال جنگ بوجود آمده است ، از نقطه نظر هدف ، علل ، عوامل و مشخصات دیگر با خودکشی عادی متفاوت است. در شرایط جنگی و وضع خارق العاده ناهنجار جهانی که همه چیز با تکفیر «تروریزم» نکوهش میگردد، این پدیده نیز با «تروریزم» مغشوش و مخلوط گردیده و کسی نمی خواهد یا نمی تواند آنرا به جیث یک پدیده بسیار نو ، دلچسپ و قابل پژوهش بشناسد. من لازم دانستم اصطلاح جدید فرضی را بنام (خودکشی با هدف سیاسی) برگزیده به تشریح این پدیده جدید بپردازم. امید وارم در آینده این پدیده مورد شناسایی بیشتر قرار گیرد و اصطلاح دقیقتر از آنچه که من بکار برده ام بوجود آید.

خودکشی با اهداف سیاسی، محصول محرومیت های اجتماعی ، سیاسی و تضاد های عمیق تمدنی و دینی است که در کشور های تحت اشغال بیگانه ظهور نموده است. در شرایط کنونی مهد خودکشی با هدف سیاسی یا عمل انتحاری با بم، سرزمین عرب فلسطین ، عراق و چیچین روسیه می باشد. محروم ساختن از تعیین سرنوشت سیاسی ، سرکوب ، تهدید ، دوام جنگ ، بی ثباتی ، نفاق ، بی باوری و نفرت مکانیزم جدید را در روان ، کردار و پندار و اخلاق جامعه پدید می آورد. تداوم نارسایی های فوق مکانیزم نفرت را نیز تشدید می بخشد. همه راه های دستیابی به آزادی و خودگردانی از راه های معقول مسدود میگردد . آرزو ها ، دردها و خواست های مردم که به مکانیزم خطرناک تبدیل شده راه حلش را به شیوه های قهر آمیز باز می نماید. علل و عوامل واکنش های قهرآمیز با عکس االعمل سرکوبگر و نابودکننده پاسخ داده می شود و این کار با یک چرخش دورانی وضع را وخیم تر می سازد ، نفرت عمیقتر می شود و زمینه های قهر، انتقام و توسل به زور بیشتر می گردد . زورمندان بطور عمدی در رفع علل و انگیزه های این معضله نمی پردازند ، بلکه باعث تقویت آن میگردند.

شاید ظهور پدیده خودکشی با هدف سیاسی در بطن پیدایش منفی نباشد و می تواند احساس پاک وطندوستی یا مذهبی باشد، اما در مراحل بعدی به مکانیزم خطرناک تبدیل می شود. زیرا بستری که این پدیده را بوجود آورده و محصول آن که افراد اجرا کندده اند ، می تواند از هم جدا شوند. واضح تر اینکه بستر موجود می تواند مورد سؤ استفاده قرار گیرد و محصول آن بدست دیگران جمع آوری شود. مثال احمد شاه مسعود با افراد عرب تبار با اجرای خودکشی با هدف سیاسی به قتل می رسد. در حالیکه مسعود دشمن عرب نبود و یک شخصیت اسلامی بود. پس معلوم است که این پدیده منفی نیز جلوداری دارد و می تواتد به اهداف برعکس از آن بهره برداری گردد.

به باور من این پدیده بسیار مغلق باید شناسایی شود و بجای مقابله قهرآمیز ، به مطالعه دقیق علل و انگیزه های آن اقدام گردد و از بین المللی شدن و گسترش آن باید جلوگیری شود. زیرا استفاده از این سلاح علیه احمدشاه مسعود و دوستم از آزمایشاتی بود ، تا این پدیده را نیز بین المللی سازند.

«خودکشی با هدف سیاسی» به آسانی بوجود نیامده ، مراحل طولانی ، تدریجی و طوفانی را پیموده است. اگر این پدیده خطرناک را به درختی تشبه کنیم ، در آنصورت ریشه های این درخت در سرزمین های اشغالی دوانیده شده ، خاکی که ریشه ها را پوشانیده و آنرا تغذیه می نماید ، آواره گی ، بیوطنی ، اهانت ، حقارت ، نقرت و احساس انتقامجویی در برابر کسانیکه عاملین این پدیده های منفی اند، میباشد. کنده یا تنه درخت را فناتیزم مذهبی می سازد. شاخچه های آنرا گروه های تربیه کننده (احزاب مذهبی ، کشور ها دستگاه های استخباراتی) و میوه این درخت پر بار افراد اجرا کننده این عمل می باشند. نتیجه چنین است که زورمندان درختی را در زمین دیگران غرس نموده و از آن نیز با استعمال زور و پول بهره میبرند.

واضیح است که اجرا کننده های این عمل خارق العاده خشن خودبخودی ظهور نکرده و تنها فناتیزم ، نفرت و «پاتریاتیرم» نمی تواند ، آنها را آماده بهره برداری نماید. آماده شدن به عمل «خودکشی با هدف سیاسی » ایجاب تربیه و پرورش مسلکی و حتی «علمی» را می کند که روان شخص اجرا کننده را تغییر بدهند. بنا این اشخاص باید مدتی زیر تربیه یا دقیقتر آزمایشات سایکولوژیک قرار داشته باشند ، تا با اجرای چنین عملی که انسان عادی توان اجرای آنرا ندارد آماده گردند. آمادگی به این کار مصارف گزاف می خواهد که جز حکومت ها و دستگاه های استخباراتی آنها یا شبکه های بزرگ «تروریستی» کسی از عهده این کار برآمده نمی تواند. من اصطلاح تروریزم را میان قوسین می نویسم زیرا در وضع فوق العاده ناهنجار جهانی و تمرکز فعالیت رسانه های غربی به علایم تمدنی و نژادی تعریف تروریزم را مغشوش نموده و نزد آنها عمل تروریستی به مفهوم واقعی آن مد نظر گرفته نمی شود ، و فقط تعلقیت ملی ، دینی وی در نظر است.

یگانه راه جلوگیری و ریشه کن ساختن این پدیده خطرناک ، آزادی و استقلال کشور ها و ملل محروم ،اعاده دموکراسی واقعی و تامین حق خودارادیت به مردمان این سرزمین ها و همچنان بازگشت قدرت های جهان به اصول زرین همزیستی مسالمت آمیز ، عدم مداخله در امور کشور های دیگر و برقراری روابط اقتصادی بر اساس قرارداد متساوی الحقوق میان همه کشور های جهان میباشد .