No Censorship!

اصلاح را از ديگران آغاز كنيم!؟!

به قلم: رضا (پدرام

بني آدم اعضاي يكديگرند              كه در آفرينش زيك گوهرند

چو عضوي به درد آورد روزگار                       دگر عضوها را نماند قرار

تو كز محنت ديگران بي غمي                      نشايد كه نامت نهند آدمي

با از بين رفتن اوضاع نسبي اختناق و شروع دوره جديد بعد از جنگ ، دموكراسي و حكومت مردم بر مردم يا به تعبير ساده تر  انتخاب مدير و مهتر از بين خود مردم و توسط مردم  عبارات و الفاظ زيبايي است كه گوش همه مان از آن پر شده و با شنيدن آن حس خوشايندي بايد به ما  دست بدهد. اما افسوس كه همچو هر قاعده ديگري در افغانستان،  عبارات فوق هم ماهيت اصلي خود را از دست داده و معناي تازه اي يافته است.

 همه شب شاهد تصاوير نمايندگان محترم پارلمان (كه برهان قاطع حكومت مردم بر مردم است) از صفحه تلويزيون خود هستيم . گاه آنان را در حالت داد و بيداد ميبينيم ( كه حتماً مشغول دفاع از حقمان هستند!!!) ، گاه آنان را در حالت چرت زدن مي بينم ( حتماً آنقدر داد زده اند كه خسته شده اند و خوب به استراحت هم نياز دارند!!!)، گاه آنان را در حالت صحبت با تلفون همراهشان مي بينم  ( حتماً خبر بيانيه پرشورشان را به مردمي كه آنان را انتخاب كرده اند مي دهند!!!) گاه مشغول تسبيح گرداندن هستند ( حتماً ذكر خداي بزرگ را ميكنند كه ميتوانند به اين خوبي از حقوق مردم دفاع كنند!!!) وگاه مشغول خنده و مزاح با نماينده محترم بغلدستي شان ( حتماً به ريش مشكلات شكست خورده مي خندند!!!) و گاه آنان را پشت درهاي بسته پارلمان مي بينيم( حتماً حرف محرمي دارند كه نبايد بقيه از كم و كيف آن باخبر شوند!!!)

خوب، با اين همه فعاليتي كه انجام ميدهند بايد به ايشان حق بدهيم گاهي در مورد حقوق و مزاياي خودشان هم بدون مداخله مطبوعات صحبت كنند!؟! خوب نماينده بودن خرج دارد، هر مهماني كه وكلاي محترم بكنند چند ده هزار افغاني خرج دارد و با اين چندرغاز معاشي كه ميگيرند كفايت خرج هاي بجاي اين عاليجنابان را نميكند. شما خودتان فكر كنيد، آيا زندگي اعياني- ببخشيد زندگي به سبك وكيل پارلمان- با 50 هزار افغاني معاش ناچيز به اضافه معاش دريور و پول موتر و كرايه خانه ، كفاف همچو زندگي را ميكند؟

 كارمندان معمولي دولت چكار ميكند كه نياز به افزايش معاش داشته باشد؟

 آيا آنها نياز به ضيافت هاي آنچناني دارد؟ البته خير- آنان را به اموري كه به كلاس اجتماعي شان نميخورد چكار.

آيا آنان نياز به آن مقدار معاش دارند كه كفاف زندگي شان را بكند؟ البته خير- تقدير آنان از روزي كه قسم ياد كردند خدمتكار مردم باشند با سختي و مرارت رقم خورد و حقشان نيست راحت زندگي كنند.

آيا آنان نياز به موتر و خانه لوكس دارند؟ البته خير. آنان كساني هستند كه بايد بسوزند و بسازند.

اما در نقطه مقابل،‌وكلاي محترم؛ سمبل جامعه و نمايندگان همين معلم و مأمور و دكاندار و معلول هستند و آنان هستند كه تصوير مباركشان از تلويزيونهاي داخل و خارج پخش ميشود، آنان بايد لوكس لباس بپوشند، بايد موتر خوب سوار شوند، خانه اي همتراز با نمايندگان پارلمان ساير كشورها داشته باشند، در رستوران غذا بخورند، ووو.

بگذاريد كارمندان معمولي دولت از سرما بلرزند و آرزوي لباس نو – آنهم در حد متوسط- به دل خود و عيالشان بماند و با كمتر از يك دهم معاش فعلي نمايندگان محترمي كه خودشان انتخاب كرده اند زندگي كنند و صدايشان هم در نيايد چون در بودجه افغانستان جايي براي اضافه معاش ايشان در نظر گرفته نشده، بگذاريد يادشان برود غذاي مفصل يعني چه و از راحت زندگي كردن تنها خاطره اي محو و گنگ در دلشان باشد.

به نظر شما درست نمي گويم؟ در كنار همه اينها، فكر ميكنم  دوره شعر سعدي عزيز به سر آمده و نظر به تعامل فعلي پارلمان و اكثر نمايندگان عزيز پارلمان كشور، بايد شعر سعدي به اين شكل تعديل شود:

بني آدم اعضاي يكديگرند                           كه در آفرينش بد از بدترند

چو عضوي به درد آورد روزگار                       جهنم، دگر عضوها را چكار

تو كز محنت ديگران بي غمي                      به الحق كه تو، بچه آدمي