No Censorship!

ناتو از محبوبیتش در افغانستان می کاهد

بکتاش يادگاری

با توجه به اوضاع امنیتی و نگرانی های ناشی از چالش های موجود در راستای صلح و ثبات در افغانستان، جهانیان و سران کشورهای عضوسازمان  پیمان اتلانتیک شمالی یا ناتو،درجلسه اخیر شان روی جابجا سازی عساکر بیشترنگهبان صلح ( آیساف) در نقاط پر خطر،گردهم آمده و دراین خصوص بر پایه گزارش، رسانه های ملی و بین المللی  به نتایج امید بخشی نایل آمده وهمکاری مداوم را با افغانستان اعلام نموده اند.

همزمان  یکی از نکات برجسته دیگر دراین گردهمایی هم بود که ،بر  برخی از کشور های مساعدت کننده تامین امنیت،در اوایل وعده های بیشماری در خصوص اعزام عساکر شان به قراء و قصبات بی امن، در جنوب و شرق افغانستان داده بودند، فشار وارد شد تا به قول خود وفادار باشند زیرا طبق برنامه و وعده های قبلی خویش نقش ایفا نکرده و ماموریت ناتو در افغانستان را به چالش کشانیده  اند.

خوب هرگاه سخنانم را از چالش های موجود فرا روی ماموریت ناتو در افغانستان کمی به دور کنم  و روی نکاتی حرفهایم را متمرکز بسازم که، ناتو خود تا چه اندازه در فراهم سازی زمینه های چالش ساز در برابر ماموریتش در افغانستان نقش ایفا کرده  است؟

شهروندان عزیز ما شاهد هستند که اخیرا فرماندهی نظامی نیروهای ناتو در کابل با پخش اعلامیه یی از مردم و خاصتا از کسانیکه با موتر های شخصی شان در جاده ها عبور و مرور دارند خواست تا از وسیله های نظامی  شان بدور باشند ، زیرا به گفته خودشان با مراعات کردن این هشدار، شهروندان افغان میتوانند از تیر اندازی سربازان این قوا جان سالم بدر ببرند و افراد ملکی هدف شلیک قرار نگیرند.

با آنکه این هشدار فرماندهی نیروهای ناتو از یک سو اقدام مثمری در جهت مصئون ماندن افراد ملکی از تیر اندازی آنان است اما از سوی دیگرمیتواند اولین اعتراف فرمانده ارشد نیروهای حافظ صلح به ضعف و سستی این نیرو ها و از دست دادن پایه های مردمی این قوا در افغانستان  باشد.

سران کشورهای عضو ناتو دراوایل متعهد شده بودند که ماموریت نیروهای یاری امنیتی در افغانستان در صورتی میتواند مثمر باشد و اهداف کوتاه ودراز  مدت خود را به وجه احسن بپیماید که حمایت گسترده مردمی را به همراه داشته و بتواند هرگونه فاصله میان خود و  مردم ملکی را از بین ببرد اما الحال ما شاهد هستیم که این نیروها در جریان ماموریت چهار ساله شان ،به این هدف کوچک شان موفق نشده اند.

آگاهان به  این باور هستند که سربازان خارجی با وجود انبوه بودن شان نتوانسته از نواحی و قریه جات مختلف در اطراف و اکناف افغانستان شناسایی داشته باشند در حالیکه گروه های متعدد نظامی ،در نواحی مختلف با خود ترجمان به همراه میگیرند که این اقدام نیز سستی سربازان ناتو در افغانستان  را میرساند ،حال آنکه در اوایل گمانه زنی هایی وجود داشت که با افزایش سربازان  یاری امنیتی در نقاط پر خطر  فاصله های که از آن بیشتر مخالفین حکومت سود میبرند کم خواهد شد.

 به هر تقدیر این فاصله ها بر علاوه اینکه محدود و کم نشدالحال با اقدام  اخیر فرماندهی این سازمانی قرار است بیشتر از گذشته وسیع شود.

به باور من ، ماموریت ناتو در افغانستان الحال به نقطه حساس رسیده و تعین استراتیژی های جدید برای تامین امنیت دراین نشست سران کشور های عضو سازمان پیمان اتلانتیک شمالی در ریگا، میتواند برای افغانستان سرنوشت سازباشد.

یکی از اقدامات  دیگری که میتواند تنش ها را در جنوب و شرق کشور نسبی آرام سازد استقراربیشترین رقم نیروهای تحت فرمان ناتو در منطقه  است  زیرا در جنوب و شرق کشور به شکل گسترده اکنون  نظامیان آمریکا و انگلیس فعالیت های شایان ذکر دارند که، این امر نیز روند مخالفت در برابر حکومت مرکزی را تشدید مینماید.

فرمانده عمومی نیروهای یاری امنیتی در افغانستان ( ایساف) الحال محتاط تر از گذشته باید به جستجواقداماتی باشد که بتواند فاصله های موجود را کمتر و حمایت مردمی خود را بیشتر نماید، زیرا فعالیت نظامیان آیساف در صورتی میتواند با تلف نشدن غیر نظامیان بیانجامد و تاسیسات ملکی هدف تیر اندازی و یا بمباران قرار نگیرد که مردم در از بین بردن ریشه های نا امنی با ایشان همکار شوند و زن ، مرد، کودک و جوان بتوانند از نزدیکی با آنان خود را مصئون احساس نمایند نه اینکه با دیدن نفر بر های شان احساس ترس و وهشت در خود کنند.

شهروندان کابل پس از انتشار اعلامیه مطبوعاتی از سوی این نیرو ها که حامل پیام هشدار امنیتی برای افراد ملکی است، نه تنها با دیدن نظامیان این نیرو ها می هراسند بلکه با دیدن غول پیکر های نظامی و یا وسایط نقلیه شان از یک کیلو متری در جستجوی راه های ایمنی میشوند به گونه ای که گویی موش از ترس گربه سراغی می جوید و در گوشه ای ایمن خود را مخفی میسازد.

پیش از این شهروندان ملکی و بیگناه افغانستان در نواحی مختلف هدف تیرباران این قوا قرار گرفته اند ، زیرا نظامیان آیساف از هراس حمله انتحاری به جان شان اکثرا در تشخیص وسایط حامل انتحار کننده گان با وجود تکنولوژی و دانش برتر عاجز اند و هرگاه بالای وسیله ای مشکوک میشوند بیدرنگ وسیله نقلیه و یا افراد را به گوله می بندند  که اکثرا  افراد ملکی با تاسف ،قربانیان این اشتباه شان میباشند.

دراین صورت  اظهار تاسف کردن در مورد و یا محکوم کردن رویداد ها  چگونه بر زخم مردم مرهم میگذارد ؟

آیا با از بین رفتن غیر نظامیان و قربانی شدن شان بر اثر اشتباه نظامیان ناتومعیاری بودن و فنی بودن عملیات نظامی این قوا که حامی صلح و امنیت بین المللی است زیر سوال نمیرود؟ آیا ترس و وهشتی که عموما بر اثر عملکرد های این قوا بوجود آمده روزی ناتو را با همه دار و دسته اش در افغانستان معدوم نخواهد ساخت؟

انگار فرمانده ارشد ناتو پخش چنین اعلامیه یی را به زعم خودش صواب دانست، آیا چنین امری خلاف آنچه در اوایل ماموریتش در خصوص بسیج مردمی بود، نیست؟

آیا تنها با تلف کردن مخالفین دولت و یا شورشیان میتوان صلح و امنیت را دراین کشور تامین کرد ؟ آیا همه در ها بسته شده و گزینه نهایی تنها جنگ است؟

سوالاتی از این گونه و امثال آن بیش از حد میتواند مطرح شود اما چشمه  بحران و تنش ها در مرز های جنوب و شرق کشور زمانی خشکانده شده میتواند  که سربازان خارجی در افغانستان حمایت مردمی را کسب کنند و مردم بجای ترس و هشدار ( از ما به دور باشید!) مژده های نوید بخش ( با ما همکار بوده و مصئون باشید!) را بشنوند و گوش های شان ازمژده تشدید تلاش ها برای  تامین صلح و امنیت سراسری  در افغانستان از سوی این نیرو ها، به نوازش گرفته شود.