لطیف پدرام؛ ایرانی‏ تر از ایرانی ‏ها

<

به نظر من این ویدیوی بی بی سی به دیدن می‏ارزد. سوال مجری اینستکه: "آیا رفتار و نگرش ایرانی ها به ملت های همسایه متکبرانه است؟" در حدود پنجاه دقیقه گفت‏وشنود این برنامه ما با چهره‏ای دیگری لطیف پدرام آشنا میشویم. لطیف پدرام در میان بسیاری از فارسی زبانها که دل پردرد از قبیله‏گرایی دارند، محبوبیت و شهرت دارد. اما دراین ویدیو شما نه تنها طب "ایران دوستی" لطیف پدرام را بالاتر از 37 درجۀ معمول می‏یابید و بلکه پوستین سنگدلانه قومی-زبانی را نیز بر روی شانه های او می بینید. وقتی صحبت از برخورد نژادپرستانۀ اغلب ایرانی‏ها نسبت به افغانی‏ها، و به ویژه هزاره ها،به میان می‏آید، لطیف پدرام تنها سکوت نمی‏کند. لطیف پدرام جانب خدیجه عباسی را، که از تجربه های عینی و رفتارهای تحقیرآمیز و نژادپرستانه ایرانی ها سخن می‏گوید، نمی‏گیرد که هیچ و بلکه خندۀ متکبرانه نیز می‏کند. افغانیی که حتا یک هفته هم در ایرانی زندگی کرده باشد بعید است که نیش تحقیر ایرانی ها به او نرسیده باشد. البته که این طعن و تحقیر بیشتر متوجه هزاره ها به دلیل تمایز ظاهری شان می باشد. اما برای کسی که ادعای ملی دارد، و حتا خواب ریاست جمهوری را گاهگاهی می بیند، شرم‏آور است که وقت پیش ایرانی‏ها می نشیند ایرانی‏تر از هر ایرانی می‏شود. چشمان آدم باید بسیار نابینا باشد که رفتار تحقیرآمیز و نژادپرستانه ایرانی ها در مقابل مهاجران افغانی را نبیند. راستی، آدم باید چقدر در رویای "حوزه زبان فاسی" مات و مبهوت باشد که سه دهه دشنام، تحقیر و حتا لت و کوب دسته جمعی(صلواتی زدن) کودکان، زنان و مردان فقیر و مجبور افغانی ها(هزاره ها) را در ایران نبیند؟

بهرحال، این صحبتهای لطیف پدرام جرقه های کوچکی از نگاه های شؤنیستی است که فقط در محفلی خودی ها گفته می شود. نگرانی اصلی این است که هزاره ها به خود و سرنوشت حزن انگیز خود فکر کنند. به امنیت هزاره ها، به نجات هزاره ها، به دست یافتن هزاره ها به یک زندگی عزتمند. یاد ما باشد که بسیاری ها ما را فقط برای اینکه به زبان فارسی شعر می گوییم، و مدافع چشم بسته و سینه چاک زبان فارسی هستیم، تحمل و گاهگاهی نوازش لفظی می کنند. ولی به هیچ وجه درد و رنج ما را احساس نمی کنند که هیچ، و بلکه مثل لطیف پدرام، به آن می‏خندند.