پایان حال من خراب در سالی که گذشت

یک جام شراب ناب
دستت باشد

تا حال من خراب
دستت باشد....

سال یک هزار و سه­صد و نود و یک خورشیدی با همه فراز و نشیب­هایش تمام
می­شود. تنها شعری واگویه حال می­گذارم و بس:

 بی­محابا رفت و دوری از مَنَش مشکل نبود

من پریشان بودم و او را غمی در دل نبود

بار دیگر فرصتی می­خواستم، اما نماند

وعده­ی دیدار می­دادم، ولی مایل نبود

در وجودش، هر چه کردم، رحمتی پیدا نشد

با نگاهش، هرچه دیدم، الفتی حاصل نبود

دفتری از آرزو پرداختم، اما نخواند

شعرها با یاد او گفتم، ولی قابل نبود

من چه شیرین و چه زیبا دوستش می­داشتم

او برای دوستی­ها ارزشی قائل نبود

هیچ روزی، مهرم از خاموشی­اش زایل نگشت

هیچ هنگامی دلم از یاد او غافل نبود

چون صفای نوبهاران از برم رفت و به­جای

جز خیال عطرآمیزش، در این منزل نبود

غرق ماتم شد وجودم ز این تلاطم­ها، دریغ!

در رَهَش، دریای اندوه مرا ساحل نبود

سپیده سامانی

نگاه شهریار به دوستی و دوست داشتن هم جالب است که هوشنگ ابتهاج در
کتاب «پیر پرنیان­اندیش» درباره آن سخن گفته است. شاید روزی به درد کسی بخورد:

«شما اگه نتونید تک تک آدم­ها رو دوست داشته باشین، اصلا نمی­دونین
دوست داشتن یعنی چه. خیال می­کنی که عشق فقط دوست داشتن دختر همسایه است. اون که
دوبار ببوسی­اش و دست به سر و تهش بکشی، تموم می­شه و فردا می­ری سراغ دیگری. اسم
اینو دوست داشتن می­ذارین؟ کی در جوانی­اش، هزار تا در خیالش یا در واقعیت، معشوقه
عوض نکرده؟ اسم همه این­ها رو ما می­ذاریم عشق. بهتون گفتم اما [محمدحسین] شهریار
اون طرف قضیه رو همیشه نگاه می­کرد... به من می­گفت: «سایه جان! تو جوونی، خوشگلی،
شاعری، هنرمندی، فلانی؛ خب، دخترها به تو علاقه­مند می­شن. تو که همه رو نمی­تونی
بگیری، باقی­ها دل شکسته می­شن».

خیلی انسانیت تو این حرف هست. خیلی مهربانی تو این حرف هست. می­گفت:
«تو که همه رو نمی­تونی بگیری!» (سایه غش غش می­خندد) بعد با یه تمنا به من می­گفت: «تو
رابطه­ات با دخترا، تو رو به خدا مراقب باش. تو که نمی­خوای دل کسی رو بشکنی...»
خیلی این حرف انسانیه! شهریار این انسان­دوستی رو داشت... دیگران نه».

نک: پیر پرنیان­اندیش (گفت­وگو با هوشنگ ابتهاج)، میلاد
عظیمی و عاطفه طیه، تهران، سخن، 1391، ج 2، صص 1225 ـ 1226.