مهربانو

شعری
تازه­سروده

سلام مِهربانوی همیشه و اکنونم!

یادش به خیر شب­های پر از پیاله و
پیوند

و روز­هایی که جهان پیش پای­ دلمان
فرش می­شد

اکنون هر پیاله­ی شعرم، زهری است
که در کافه­های بی­ تو می­نوشم.

پیاده­روهای این شهر

صد سال سیاه است چون من به خاک تو
نشسته­اند

آوازهای ناتمامم را

پرستوها از «کابل» تا «تهران»
فریاد کرده­­اند

و دنیا به اندازه­ی بوسه­ای سرخ به
من فرصت نداده است.

محبوبم،
به من بدهکاری

لحظه­هایی
را که نبودی

نگاه­­هایی را که حرام کردی

ترانه­هایی را که نسرودیم.

حالا از نو می­نویسم تمام عاشقانه­ها­ی
جهان را

تا ویران شود این شعر که لبریز تو
مانده است.