مادرم، خواهرم، شرمنده ایم

قانون منع خشونت علیه زنان در مجلس نمایندگان مردم افغانستان با مخالفت روبه­رو شد و به
تصویب نرسیده است. بیشتر وکیلانی که زیر نام دین با این قانون مخالفت می­کنند و به
آیات قرآن و روایات استناد می­کنند، پیشینه مشخصی در نقض حقوق بشر در دوره­های
پیشین حیات اجتماعی افغانستان دارند. اینان جز از دریچه «احکام طالبانی» به دین
نمی­نگرند.

موردهایی که در این قانون بر سر آن جنجال صورت گرفته و سبب شده است
هنوز تصویب نشود، عبارتند از:

تعیین سن ازدواج: در ماده ۳۷ طرح قانون منع خشونت علیه زن، عقد
قبل از تکمیل سن قانونی جرم دانسته شده اما برخی از اعضای مجلس گفته اند که نیاز
نیست که برای ازدواج دختران سن مشخصی پیش بینی شود.

اجازه والدین: در ماده ۲۷ آمده است که "هر گاه شخص مانع
ازدواج زن گردد یا حق انتخاب زوج را از وی سلب کند" به حبس کوتاه محکوم به
مجازات می‌شود، تعدادی از نماندگان اما گفته‌اند که نیاز به حبس ولی نیست و نکاح /عقد دختر توسط
قاضی حل شود.

تعدد زوجات: در ماده ۳۷ آمده است که هرگاه یک مرد بدون رعایت مواد قانون
مدنی با بیش از یک زن ازدواج کند به حبس بیشتر از سه ماه محکوم به مجازات می شود
اما تعدادی از اعضای مجلس گفته اند که این ماده خلاف شریعت است.

خانه‌های امن: در ماده ششم آمده است در صورتی که زنان مورد خشونت قرار می‌گیرند،
زنان می‌توانند به "مراکز حمایتی یا خانه های امن" دسترسی داشته باشند،
اما برخی از نمایندگان خانه های امن را عامل ترویج فساد دانسته‌اند.

تجاوز جنسی: ماده هفدهم در مورد تجاوز جنسی صراحت دارد که "ارتکاب فعل
زنا یا لواط با زن بالغ توام با اجبار و اکراه یا ارتکاب آن با زن نا بالغ و یا
تجاوز به عفت و ناموس زن" تجاوز جنسی است. ولی تعدادی از نمایندگان مجلس گفته
اند که تجاوز جنسی در صورت اجبار و یا رضایت زن، زنا است و خشونت علیه زن محسوب می
شود.

لت و کوب: در ماده ۲۳ آمده که "شخصی که زن را مورد لت و کوب قرار دهد
اما منجر به جراحت یا معلولیت او نشود" نظر به وضعیت، به حبس کوتاه حداکثر سه
ماه محکوم به مجازات می‌شود، اما برخی از اعضای مجلس گفته اند که تنها در مواردی
که لت و کوب منجر به جراحت زن شود باید عامل خشونت محکوم به حبس شود.

*** 

چرا نمی­بینیم این همه مادر رنج­دیده این سرزمین
را که فرزندانشان را در جبهه­های جنگ با شوروی، جنگ­های خانمان­برانداز داخلی و
جنگ با طالبان پلید از دست داده­اند؟

چرا نمی­بینیم این همه دختر و زن بی­پناه را که در
گوشه و کنار این کشور لت و کوب می­شوند، خودسوزی می­کنند، قربانی تجاوز زورمندان و
حتا قوم و خویش و خانواده خود می­شوند؟

چرا این همه دختر معصوم را «بد» می­دهند؟ چرا این
همه دختر معصوم را بدون اختیار خودش در قالب ازدواج مبادله می­کنند؟

چرا سنت­های متعفن این سرزمین، زندگی را بر دختر و
پسر این سرزمین به دوزخ بدل کرده است؟

چرا این همه زندگی مردم ما از درون فروپاشیده است؟
چرا و چرا و چرا؟

همه تاریخ این سرزمین در برابر این ستم عریان بر
«زن»، شرمسار است. اینک شعری از دوست عزیزمان، محمد جعفری درباره رنج­هایی که بر
«زن» در افغانستان وارد می­شود:

 نرنج خواهرکم، زن همیشه این بوده

همیشه سهم تو ـ از هرچه ـ بدترین بوده

هنوز قدر تو را با غریزه می­سنجند
همیشه خشم و غضب با تنت عجین بوده

اگرچه روز خوشی در خیال تارت
نیست
اگرچه با خوشی­ات، درد هم­قرین بوده

هنوز خاطر آسوده داشتن، سخت است
در آشیان خودت، مرگ در کمین بوده

به جای ناز و نوازش، شکنجه، آیین است
به جای مهر، خشونت، روای دین بوده

برای تو ـ زن افغان ـ زمانه و مردت
همیشه سخت گرفته، همیشه این بوده