گلایه

وقتی به کتاب خواندن شروع کرده بودم، هر چیزی می خواندم به لهجهء فارسی ایرانی نوشته شده بود و من به ندرت همه واژه ها را درک می کردم. گاهی هم رشتهء داستان از دستم می رفت چون مثلا نمی دانستم «الکی» یا «قاطی» چه معنا. حالا روی یک برنامه کار می کنم تا وبلاگ های زنان نویسندهء افغانستان را فهرست کنم و باز هم با همان مشکل روبرو ام. تعداد زیادی از وبلاگ نویسان با لهجهء فارسی ایرانی می نویسند که اکثریت مردم افغانستان به سختی می فهمند. منظورم از کلمات درست فارسی نیست که جاگزین کلمات عربی، انگلیسی یا پشتو شده اند؛ بلکه منظورم از واژه هایی است که برای آنها گزینهء فارسی دری داریم که برای مردم ما قابل فهم تر اند و هنوز هم مورد استفاده قرار نمی گیرند. هر دو لهجه فارسی زیبا اند و باید تقویت شوند. امیدوارم وبلاگر های افغانستان به تقویت و ترویج لهجهء زیبای خود ما هم توجه کنند تا کلمات ناب فارسی دری را از دست ندهیم و علاوه بر آن، مردم خود ما بتوانند حرف های ما را درک کنند. مخاطب ما مردم افغانستان اند، نه ایران، و برای اینکه به صورت درازمدت روی افکار مردم خود ما تاثیر بگذاریم و فرصت های گفتگو را ایجاد کنیم، بهتر است به زبانی که برای مردم آشناست، بنویسیم.

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها