گوش دل من نغمه­ی آوای تو می­جست

دیشب، لب من گرمی
لب­های تو می­جست

نوشِ گنه از لعل تب­افزای
تو می­جست

تا بوید و وابوید و
مدهوش بمیرد

دل، عطر سر زلف سمن­سای
تو می­جست

هر ذره از این پیکر
سوزنده، به صد شوق

پر می­زد و آغوش
تمنای تو می­جست

چون تشنه که دیدار
سرابش بفریبد

گوش دل من نغمه­ی
آوای تو می­جست

بر ناخن گل­رنگ تو،
تا بوسه فشاند

دل، ناز سرانگشت دل­آرای
تو می­جست

جان، مستِ هوس بود
و در آن شوق دل­آویز

برق عطش از چشم هوس­زای
تو می­جست

تا بر سر آن سینه
شکیبد سر پر شور

چون کودک بی­حوصله،
لالای تو می­جست

افسون­گر طبعم چه
غزل­ها که به لب داشت

تا عرضه کند، خاک
کف پای تو می­جست

باران دو صد بوسه­ی
عشقم به نگه بود

زلف و سر و دوش و
بَر و بالای تو می­جست

خون، در بُنِ دندان
گنه، جوش دگر داشت

در چنبر خود، گردن
زیبای تو می­جست

فریدون توللی