دختران رابعه

در افغانستان، جایی که صدای انتحار مردانی که خشونت را بهتر از مهرورزی فرا گرفته اند بلند تر از صدای قلم به گوش می رسد، نوشتن هنوز مهمترین وسیله مبارزه با تحجر، تبعیض، و بی عدالتیست. از رابعه، که در قرن چهارم به خاطر شعر و عشق کشته شد، تا نادیا انجمن، که در قرن بیست و یکم، تاریخ دوستی زنان با قلم در افغانستان روایت کشتار ها و خاموش شدن ها بوده. آنها توانستند با نشتر زدن رگان رابعه، با نشانه گرفتن قلب ذکیه ذکی، و دریدن تن شکیبا سانگه آماج شاید صدا های دیگر را برای چند لحظه ای خاموش کنند، اما نوشته های این زنان تا ابد در ذهن دختران این سرزمین محفوظ خواهند ماند. به همین دلیل در این صفحه زنان افغانستان با اتکا به قلم و کلمات به افکار و آرزو های خود جان می دهند و می نویسند تا زنان و دختران دیگر نیرو بگیرند، از صدای تفنگ ها و درد تازیانه ها و سنگ ها نلرزند و سر در مقابل استبداد خم نکنند. در بازار کتابی که در آن زنان افغانستان از زنانه گی و حق خود سخن گویند اندک است، اما اینجا زنان بی باک و بی پرده می نویسند. زنان قلم بر می دارند به پاس شعر های رابعه که از تاریخ حذف شدند و صدای هزاران زن دیگر که قبل از بلند شدن خفه گردیدند.

این نوشته ها را اهدا می کنیم به زنانی که برای برابری رزمیدند و تا مرگ نیاسودند.

نسخۀ چاپی این نوشته ها را می توانید از انتشارات امیری که در جوی شیر، جاده آسمایی، کابل موقعیت دارد به دست آرید.

اگر می خواهید یکی از نوشته های تان در جلد دوم این کتاب نشر گردد، با استفاده از این صفحه به ما پیام بفرستید.