بأین ذنب قتلت؟
سه شنبه
8 اكتبر 2013
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
جوشن پاکدامنی که نبود، و از آن شعله، ایمنی که نبود
ما سیاووش‌های نابغه‌ایم، کرم ضد آفتاب زدیم
محمدکاظم کاظمی
پوزش خواهی جنرال «عبدالرشید دوستم» از دست داشتن خودش در جنگ های داخلی دهه 1370 خورشیدی در افغانستان و درخواست از دیگر سردمداران قومی ازبک، پشتون، هزاره و تاجیکِ درگیر در جنگ های یادشده برای پوزش خواهی به درگاه ملت داغ دیده، اولین گام است. دوستم شاید این گام را با هدف جمع آوری رأی در بازی بزرگ انتخابات بهار 1393 برداشته باشد و نیت خیری نداشته باشد، ولی نفس این عمل هم اهمیت دارد؛ چون در همین زمان و پیش تر از آن، همتایان دوستم جسارت این کار را نداشتند و ندارند؛ آن هم در کشوری که خون های بی گناهان در کوی و برزنش لخته شده است.
بی شک، پوزش خواهی صرف کسانی که در جنایت علیه مردم شرکت دارند، دردی از ملت دوا نمی کند و دست کم پوزش خواهنده باید در رفتارهایش پس از این، از چپاول و قتل و غارت دست بردارد. با این حال، کاش جنایتکاران وابسته به حزب دموکراتیک خلق، شورای نظار، جمعیت اسلامی، اتحاد اسلامی، وحدت اسلامی، حرکت اسلامی، گلبدینیست ها و دیگر کارگزاران کشتارهای دهه 1360 و برادرکشی های دهه 1370 هم از این رفتار درس بیاموزند.
به یقین، خانواده های قربانیان جنگ های سی ساله نمی توانند شاهد زنده شدن کشته ها و بازگشتن زندانیان سرگم خود، سالم شدن معلولان خویش و برطرف شدن بدبختی هایشان باشند، ولی هر انسانی این حس را در نهاد خود دارد که اگر ستمگر از او عذر بخواهد، وی هم تا جایی، می تواند آن فرد یا افراد را ببخشاید یا اگر نبخشاید، دست کم اندکی آرامش یابد.
آنلاین : http://chendavol.blogfa.com/po...
