ارتحال روح الله خمينی و شاعران عزادار افغانی !

رهبر مذهبی و سياسی ايرانيان ، گويا ساليانی قبل ، در همين برج جوزا ( خرداد ماه) چشم از زندگی پوشيده است . کارنامه حکومتداری و سياستمداری آقای خمينی ، بويژه در سالهای جنگ او با صدام حسين که در واقع بصورت يک نبرد فرسايشی خصوصی بين دو زمامدار به خون هم تشنه ، به راه افتاد و صد ها هزار جوان را به کام مرگ برد ، بی شبهه ، مشحون از بی عدالتی ، خونريزی و بيداد است ! در دوران زمامداری اين مير غضب تاريخ معاصر، چه سر ها که بر باد نرفت، چه خانه ها که بر سر ساکنانش فرو نيفتاد و چه آرزوها که در گورستان « بهشت زهرا» مدفون نگشت!
در روز گار زمامداری اين آقا که معلومات آفاقی او در حد « توضيح المسايل » بود اما حواريون دغلباز، ويرا افلاتون زمان و مالک اشتر عصر ، ميانگاشتند، حتا رهبری اورا « پيامبر گونه» تبليغ ميکردند! ، مذهب ، به جهل و جنون ، آغشته شد . يک روز گوشت وارداتی منجمد، حرام ، قلمداد می شد و روز ديگر حلال !

يک روز مراسم « نوروز» اهورايی شناخته می شد ود يگر روز رسمی باز مانده از گبرکان!

گفته ميشود ، يکی دو آخوند راديکال و افراطی ، ميخواستند به مقبره و مجسمه های فردوسی طوسی نيز ، اهانت کنند اما آيت الله طالقانی و مهندس بازرگان، جلو اين غايله را گرفتند!

در روزگار خمينی بود که صد ها کرد به بهانه طلب « خودمختاری» اعدام شدند، بلا های نيز بر سر اهالی ترکمن صحرا و مناطق سنی نشين ديگر آمد!

خمينی با کوپونی ساختن زندگی ايرانيان ، همه ملت را از هستی ، ساقط کرد ، مواد اوليه و خوار وبار ، کمياب شد و قشری تازه به نام « محتکران بازار » و واسطه گران و دلالان ، سر بلند کرد!

از همه بدتر اعدام های علنی و مخفی بود که در سال های ۶۰ تا ۶۷ ، صورت گرفت . درين آوان، بر هزاران زندانی زن ، هتک حرمت و تجاوز ناموسی، صورت گرفت ، زندانبانان بر دختران باکره به دلايل « شرعی !» تجاوز ميکردند و بازخواست نمی شدند!

کشتار دسته جمعی بيرحمانه زندانيان ديگر انديش ، در تابستان ۶۷ ، لکه بدنامی بزرگی بر سياهه اعمال خمينی مستبد است .

چند تا شاعر افغانستانی که برای ارتحال يک مرد سفاک ، مديحه ، مرثيه يا ستايشنامه ، سروده اند ، از دو حال خارج نيست ، يا اينان ، جاسوس و جيره خوار « ولی فقيه » اند يا از بيداد و خونريزی ، خوش شان می آيد که نوعی بيماری است !

برای معلومات خوانندگان کابل پرس^? ، نمونه های از آثار ، محمد کاظم کاظمی ، هاشمی لو لنجی ، شريف سعيدی ، موحد بلخی و ... از سايت انتر نتی « پيام آفتاب » نقل ميکنم تا قضاوتی درست صورت گيرد :

یا خمینی !

حجة الاسلام موحد بلخی

به خورشید خوردست پیوند نامت

و بشکوه تر از دماوند، نامت

به خور شید وگل باز می بخشد امروز

چنان شعله پیش ،لبخند نامت

وچون خون روان است وچون جان جوانست

به انـــدام «اروند» وهلمند ،نامت

وچون باغ آیینه حیرت نگار است

کنون نیز در این فرایند نامت

همان آفتاب است پیشانی تو

ندارد اگر چند مانند نامت

خم از می به جوش آمد ودر گرفت

خم وجام و می را ،پراکند نامت

از این رو به خمخانه ها یا خمینی

بود تا قیامت ، نظربند نامت

بود یا خمینی برین خلق عاصی

در این پهلوانی کمر بند نامت

منم بلخ ، من نی ، تو شیر از شکر

منم خم ،تویی قم ، سمرقند نامت

اماما ! یتیمان مشرق به بازو

از آن روز تعویذ کردند نامت

از آن روز آتش از آن روز محشر

که گل کرد گل با خداوند نامت

دریغا ! نه از لهجه شرق جاریست

کنون نیز بر ما خطر مند نامت

عاشق دیدار خمینی

هاشمی لولنجی

رفتی زجهان با دل خونبار خمینی

با ناله همی گوئیم و تکرار خمینی

ما عاشق یک لحظه دیدار تو بودیم

ما زنده به گفتار و به کردار تو بودیم

با دادن جان یار وفا دار تو بودیم

در گیتی همه ذره انوار تو بودیم

رفتی و شدیم بی سرو سردار خمینی

قدس و حرمین است عزادار خمینی

امت شده گریان که تو رفتی ز زمانه

در سوگ تو نالند همه روز و شبانه

فریاد زنان ناله کنان هر سو روانه

چون جمع یتیمان به در صاحب خانه

اطفال شهیدان شده بی یار خمینی

زیرا تو بودی مونس و غمخوار خمینی

لولنجی فدای قلم و فکر رسایت

ای وای که خون شد جگر و فکر رسایت

پس از او

محمد کاظم کاظمی

مباد آسمان بی تو خالی بماند

واین چشمه دور از زلالی بماند

مبادا پس از دست هایش ده ما

گرفتار افسرده حالی بماند

چه می شد اگر کدخدا برنمی گشت

ومی شد کنار اهالی بماند

یقین دارم این را که خواهیم ماندن

اگر کاسه هامان سفالی بماند

ولی بیمناکم از آن گونه روزی

که باما فقط بی خیالی بماند

چه ننگی ست مردان ده را که فردا

نماند ده و خشکسالی بماند

درختان ما سبز گردد؛ بپوسد

وزنبیل همسایه خالی بماند

مباد آسمان بی تو ؛ آری مباد

گرفتار افسرده حالی بماند

یک غزل از

محمد شریف سعیدی

دراین بی برگی تلخ این هجوم زرد پاییزی

تو درآغوش با غم یک سبد لبخند می ریزی

مرا بیدل نمو دی ای که در آیینه ی چشمم

غزل سازی واز مضمون سبزو تازه لبریزی

نمی دانم چرا وقتی که می آیم کنار تو

به رنگ آهوی رم کرده می خواهی که بگریزی

من اما از تو می خواهم که بنشینی کنار من

تو اما می هراسی زود می خواهی که بگریزی

ولی در چشم های آبیت حس می کنم هر دم

که از ذوق شکفتن چون طلوع غنچه لبریزی

تو نیشابور احساس مرا هر چند تاتاری

و ایران دل تنگ مرا هر چند چنگیزی

ولی از مرمر قلب من ای نقش سپید عشق

به چشمانت قسم تازنده هستم بر نمی خیزی