در این جشن‌واره که برای گرامی‌داشت کوشش‌های خانه ادبیات افغانستان از زمان بنیان‌گذاری آن تشکیل شده بود، محسن مؤمنی شریف، رییس حوزه هنری؛ علی‌رضا قزوه، مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری، محمدحسین جعفریان، مدیر بخش فارسی‌زبانان حوزه هنری؛ اسدالله امیری، رایزن فرهنگی سفارت کبرای جمهوری اسلامی افغانستان و شماری از اعضای این سفارت؛ هادی سعیدی کیاسری، رییس کانون ادبیات ایران، سعید بیابانکی، مدیر دفتر ترانه و سرود حوزه هنری؛ اعضای مؤسسه فرهنگی دُرّ دَری، انجمن ادبی کلمه و شمار زیادی از اهالی فرهنگ، ادب و هنر دو کشور حضور داشتند.

محمدسرور رجایی، مدیر خانه ادبیات افغانستان:

تلاش‌های خانه ادبیات افغانستان همه‌جانبه است

جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان با قرائت قرآن کریم و نواختن سرود ملی دو کشور افغانستان و ایران و با گردانندگی محمدصادق دهقان آغاز شد. آن‌گاه محمدسرور رجایی، مدیر خانه ادبیات افغانستان با خوش‌آمدگویی به مهمانان درباره آغاز فعالیت این نهاد ادبی گفت: «خوشحالم که خانه ادبیات افغانستان با همکاری دوستان فرهنگی مان یک دهه را پشت سر گذاشته است. در بهار سال ۱۳۷۳، وقتی در حلقۀ مهر شاعران و نویسندگان جوان افغانستان با مسئولیت آقای علی یعقوبی (شاهد)، اولین ویژه‌نامه نقد شعر شاعران این حلقه، در حوزه هنری کپی گرفته شد و دست به دست گشت، ناخودآگاه، بنیان «خانه ادبیات افغانستان» گذاشته شد. نه سال بعد، جمعی از همین شاعران و نویسندگان جوان افغانستان که مکانی جز نمازخانه حوزه هنری برای برگزاری جلسات ادبی‏شان نداشتند، گرد هم آمدند تا تلاشی نو آغاز کنند. از این رو، خانه ادبیات افغانستان را در تاریخ ۱۶/۴/۱۳۸۲ بنیاد گذاشتند تا افق‏های تازه‏ای را برای ادب، فرهنگ و هنر سرزمین خویش ترسیم کنند. بیش از یک هفته از تأسیس این نهاد نگذشته بود که دوستانی که به ما قول همکاری داده بودند، کنار کشیدند. با این اوصاف، امروز به خود می‌بالیم که توانستیم کارهای فرهنگی و هنری بزرگی را انجام دهیم. البته آن جلسه هفتگی حالا هم پنج‌شنبه‌ها در تالار اندیشه حوزه هنری با اشتیاق افزون‌تر علاقه‌مندان به ادب و فرهنگ پی‌گیری می‌شود و اکنون خانه ادبیات افغانستان به مرکزی تبدیل شده است برای فعالیت‌های کلان فرهنگی، هنری و ادبی در جمع مهاجران افغانستانی در ایران».

رجایی با برشمردن شماری از تلاش‌های خانه ادبیات افغانستان در تهران و کابل چنین گفت: «برگزاری کام‌یابانه شش دوره‌ جشن‌واره بزرگ «قند پارسی» با رقابت سالم اهالی شعر و داستان، برگزاری دو دوره «جایزه ادبی نوروز» با معرفی کتاب‏های برتر رمان و داستان کوتاه در افغانستان، برگزاری چهار دوره همایش «روایت هم‌دلی»، برگزاری دو گرامی‌داشت «سال‌روز جهانی داستان کوتاه»، برگزاری «شب‌های رمان افغانستان» در آستانه یک سده داستان‌نویسی فارسی در افغانستان، راه‌اندازی نشست‌های پیوسته نقد ادبی در قالب‌های «نقد و بررسی ادبیات افغانستان»، «شب‌های کابل»، «کتاب ماه» و «نقد و بررسی ادبیات امروز افغانستان»، همگی کارهایی هستند که برای نخستین بار در تاریخ ادبیات افغانستان رخ داده‌ و کارنمای ماندگاری برای خانه ادبیات رقم زده‌اند».

مدیر خانه ادبیات افغانستان در ادامه سخنانش تصریح کرد: «انتشار کتاب با رعایت استانداردهای بین‌المللی صفحه‌آرایی و چاپ، انتشار مجله‌های تخصصی شعر و داستان به نام‌های «فرخار» و «روایت»، گرامی‌داشت جایگاه تلاش‌گران ادبی و فرهنگی و هنری در جشن‌واره‌ها و برنامه‌ها و مجله‌های ‌ادبی، توجه نظام‌مند و علمی به ادبیات پایداری و ادبیات آیینی، توجه به موسیقی فاخر افغانستان، برگزاری کلاس‌های آموزشی گوناگون و نظیر آن، نمونه دیگری از تلاش‌هایی است که خانه ادبیات در طول یک دهه گذشته انجام داده است. فعالیت‌های خانه ادبیات افغانستان به ادبیات محدود نشده و تلاش‌های هنری و فرهنگی متفاوتی را در برگرفته است تا زمینه‌ساز تعامل‌های ادبی، فرهنگی و هنری مستحکم‌تری میان اهالی فرهنگ افغانستان در درون و بیرون کشور باشد و در این میان، از پیوند این قلمرو با جامعه میزبان نیز غافل نمانده است که بررسی جایگاه خانه در افغانستان و ایران می‌تواند این ادعا را ثابت کند».

آغاز دهه دوم فعالیت‌های خانه ادبیات افغانستان با گشایش دفتر نمایندگی خانه در اصفهان

مدیر خانه ادبیات افغانستان با اعلام خبر گشایش نمایندگی این نهاد ادبی در اصفهان گفت: «در آغاز دهه دوم فعالیت‌های خانه ادبیات افغانستان، نمایندگی این خانه در اصفهان با حمایت مرکز آفرینش های ادبی حوزه هنری شروع به کار کرده است که امیدواریم این برنامه برای گسترش فرهنگ و ادبیات افغانستان، بیش و از پیش متجلی شود تا این خانه رونق بیشتری پیدا کند».

رجایی در بخش دیگری از سخنانش با سپاس‌گزاری از پشتیبانی‌های حوزه هنری در طول یک دهه گذشته افزود: «به تعبیری، خانه ادبیات افغانستان، نماینده وزارت فرهنگ افغانستان در ایران است؛ زیرا کارهای ادبی بسیاری را انجام داده و اکنون به نقطه اوج خود رسیده است. مسئولان فرهنگی کشور افغانستان و ایران با کمک و پشتکار، خانه ادبیات افغانستان را به این نقطه رساندند که هر دو کشور برای یکدیگر احترام متقابل قائلند. امیدواریم روزی فرا برسد تا چنین جشنی را در شهر کابل برگزار کنیم و ما میزبان باشیم و میزبانان امروز ، میهمان ما باشند».

علی‌رضا قزوه، مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری:

تمام خاطراتم از افغان‌ها خوب است

علی‌رضا قزوه، مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری نیز در سخنانی در این جشن‌واره، از فعالیت‌های این نهاد ادبی و فرهنگی تشکر کرد. وی در همین زمینه به نخستین تلاش‌های فرهنگی مهاجران افغانستانی در ایران اشاره کرد و گفت: «تمام خاطراتم از افغان‌ها خوب است. از ابتدای فعالیت‌های فرهنگی و ادبی خودم تلاش داشتم تا با شعرا و نویسندگان افغان همکاری خوبی داشته باشم. در روزنامه اطلاعات و در ستونی که داشتم، برای اولین بار با اهالی ادبیات افغانستان مصاحبه داشتم. معتقدم که ما شرقی‌ها در شعر چیزی از شعرای اروپا و امریکا کم نداریم».

قزوه در ادامه سخنانش افزود: «در دورانی که در شرایط خیلی خوبی از لحاظ بودجه فرهنگی نبوده‌ایم، سعی کردیم تا چیزی از فعالیت‌های خانه ادبیات افغانستان کم نشود و حتی به این فعالیت‌ها اضافه کردیم و البته منتی هم نیست؛ چرا که برای زبان خودمان هزینه کرده‌ایم».

مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری در پایان سخنانش گفت: «باید فیلم‌ها و محصولات فرهنگی زیادی ساخته شود تا مخاطبان و مردم، افغانستان را بهتر بشناسند؛ چرا که فکر می‌کنم این مردم فرهیخته، سطح علم و دانششان هرگز از کشور ما کمتر نیست».

دکتر محمدسرور مولایی، عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی:

خانه ادبیات افغانستان در داخل و خارج کشور به عنوان یک نهاد مدنی و ادبی مؤثر پذیرفته شده است

دکتر محمدسرور مولایی، استاد برجسته زبان و ادب فارسی، دیگر سخنران جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان بود که با سپاس‌گزاری از حمایت مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری از تلاش‌های فرهنگی مهاجران افغانستان در ایران گفت: «هیچ پاداشی بالاتر از این نیست که جوانان دیروز که به خانه ادبیات افغانستان آمده‌اند، امروز حرفی برای گفتن دارند و استعدادهایشان پرورش یافته است». وی با خواندن قطعه شعری از مولانا به ده سالگی خانه ادبیات افغانستان اشاره کرد و افزود: «دستاوردهای تلاش در این مرکز درباره فرهنگ افغانستان در خور ستایش است. با بررسی کارنامه فعالیت‌های خانه ادبیات افغانستان، حاصل کار را با توجه به مشکلات عالم مهاجرت قابل تحسین ارزیابی می‌کنم. مسئولان این مرکز با جزئیات کار آشنا بودند و هر سال در قیاس با سال‌های گذشته سنجیده‌تر عمل کردند و برنامه‌های جدیدی را در برآوردن اهداف خانه ادبیات برگزیده و اجرا کردند»

عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی در بخش دیگری از سخنانش تصریح کرد: «خانه ادبیات افغانستان امروز در داخل کشور و در خارج از آن از جمله در جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک نهاد مدنی و ادبی مؤثر پذیرفته شده است. البته این پذیرش که به آسانی به دست نیامده، بلکه هم وظایف خانه ادبیات را به عنوان یک نهاد فرهنگی، سنگین‌تر و دشوارتر کرده است و هم توقع‌های اهالی ادب و فرهنگ و هنر را از آن‌ بالاتر برده است که به آن توقع‌ها باید پاسخ‌های در خور داده شود». وی در همین زمینه افزود: «در واقع، بخش عمده‌ای از برنامه‌های خانه ادبیات افغانستان مانند جشن‌واره ادبی «قند پارسی»، «جایزه ادبی نوروز»، سلسله بحث‌های و نشست‌های نقد ادبی «شب‌های کابل»، «نقد و بررسی ادبیات امروز افغانستان»، خوانش و نقد شعر و داستان، برگزاری دوره‌های آموزشی برای بالا بردن دانش‌های تخصصی اعضای خانه ادبیات، نمایش‌نامه‌خوانی، منقبت‌خوانی و انواع گرامی‌داشت‌ها، همه و همه، حرکت به سوی برآوردن آن انتظارات و تحقق هدف‌ها و بالا بردن سطح آگاهی و پاس‌داری آگاهانه از ادب، فرهنگ و هنر کشور و سرانجام، توقع‌آفرینی بوده است».

رییس اسبق دانشگاه بامیان درباره افق فراروی تلاش‌های خانه ادبیات افغانستان نیز چنین گفت: «اکنون پس از ده سال کار و تلاش پی‌گیر، خستگی‌ناپذیر و درخشان بایسته است نهاد خانه ادبیات افغانستان به موازات بالاتر رفتن سطح دانش و آگاهی و انتظارها و توقع‌ها به سوی طراحی و اجرای برنامه‌های جدید گام بردارد. این سخن به آن معنا نیست که برنامه‌های انجام شده را که به پختگی و اثرگذاری مطلوب رسیده است، به کناری بگذارد، بلکه مراد آن است که با بررسی دقیق آن برنامه‌ها و با توجه به مسیر آینده و خلاقیت‌های بیشتر و کشف و پرورش استعدادهای جوان‌تر، تغییراتی در برخی از آن‌ها وارد کند».

مولایی در ادامه سخنانش، پیشنهادهایی را به مدیران و مسئولان و اعضای خانه ادبیات ارائه کرد و از آن جمله گفت: «خانه ادبیات باید توجه جدّی به جریان‌شناسی ادبیات امروز در حوزه‌های شعر، داستان، رمان، نمایش‌نامه، خاطره‌نویسی، فیلم‌نامه‌نویسی و نظیر آن را سرلوحه کارهای آینده خود قرار دهد. هم‌چنین من در برنامه‌های ده ساله خانه ادبیات افغانستان نشنیدم و ندیدم که زمانی و نشستی برای خواندن شاهکارهای ادب کهن اعم از شعر و نثر اختصاص یافته باشد. به باور من و چنان‌که تجربه شعر و ادب در دوران معاصر در ایران و افغانستان نشان داده است، کسانی ماندگاری و اثرگذاری بیشتر و توفیق افزون‌تر داشته‌اند که از گنجینه ادب هزار و دو صد ساله فارسی بهره‌مندتر بوده‌اند و آگاهی و دم‌سازی و انسشان با آن آثار، بیشتر بوده است. این امر به ویژه برای جوانان و میان‌سالان ما که به سبب نابسامانی‌های پی در پی کشور، پیوند خویش را با آثار کهن از دست داده‌اند، بسیار ضروری است. به باور من، این تأکید و تکیه بر آثار گران‌سنگ ادبیات ارج‌مند فارسی هیچ تضادی با جریان‌های نو و نوآوری و نواندیشی ندارد که هیچ، بلکه می‌تواند یار و یاور و مددکار نیز باشد. ناگفته پیداست که مسائل امروز ما با آن‌چه پیشینیان با آن دست و پنجه نرم می‌کردند، یکی نیست، اما ما برای بهتر بیان کردن اندیشه‌ها و احساس‌های خود به تجربه‌های بیانی و زبان استوار آنان نیازمندیم».

مولایی در بخش دیگری از پیشنهادهایش به خانه ادبیات افغانستان به ضرورت آشنایی اعضای خانه با جریان‌های مسلط ادبی در کشور هم‌زبان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری تاجیکستان و نقد و بررسی و معرفی آثار برگزیده آنان اشاره کرد و همین امر را درباره ادبیات جهان نیز صادق دانست. او برگزاری یک دوره بررسی ادبیات جهان و مکتب‌های ادبی را در همین عرصه ضروری دانست.

مثنوی‌پژوه برجسته کشور در ادامه افزود: «تعدادی از اعضای خانه ادبیات افغانستان در دانشگاه‌های جمهوری اسلامی ایران در دوره‌های عالی کارشناسی ارشد و دکتری ادبیات مشغول تحصیل بوده و هستند و تا آن‌جا که من اطلاع دارم، بیشتر پایان‌نامه‌های آنان درباره ادبیات افغانستان یا یکی از جریان‌های آن است. بایسته است خانه ادبیات افغانستان تدبیری بیاندیشید که از این افراد یا افراد دیگری که در این حوزه و در آن دوره‌ها تحصیل کرده‌اند، دعوت کند تا درباره دستاوردهای پژوهشی خویش در پایان‌نامه‌هایشان سخنرانی کنند. در واقع، با این کار، اعضای خانه ادبیات و دیگر علاقه‌مندان، از پژوهش‌های انجام شده آگاه می‌شوند؛ پژوهشی که یک هم‌وطن آنان زمان درازی برای آن صرف کرده است. حیف است که از چنین فرصت‌هایی، هرچند کم‌شمار باشد، استفاده نشود».

مولایی با بیان جایگاه خطیر خانه افغانستان به عنوان یک نهاد مدنی مورد توجه و پذیرش گفت: «خانه ادبیات در مسائلی که در حوزه ادبیات و زبان‌های رسمی رایج کشور می‌گذرد، باید بیش از دیگر نهادها هشیار و بیدار باشد و با موضع‌گیری‌های مستدل و منطقی و رهنمودهای عملی و علمی، آن‌ چنان‌که در اهداف و اساس‌نامه این خانه قید شده است، با آن‌ها مقابله کند و به آن‌چه دیگر پاس‌داران زبان، ادب و فرهنگ کرده‌اند و می‌کنند، بسنده نکند. به همین دلیل، یکی از وظایف خانه ادبیات افغانستان و تمام کسانی که دست و دلشان برای پاس‌داری از این میراث ارج‌مند می‌لرزد و می‌تپد، مقابله با کاربرد واژگان و اصطلاحات بیگانه با خانواده زبان‌های رسمی و رایج کشور است. خواهید گفت انجام دادن این امر مهم بر عهده نهادهای بزرگ‌تری هم‌چون فرهنگستان‌ها و امثال آن است. در پاسخ می‌گویم که اولا فرهنگستانی در کشور وجود ندارد و در ثانی، نهادهایی مانند خانه ادبیات افغانستان یا انجمن‌های ادبی دیگر با پدید آوردن آثار بلیغ و فصیح و شیوا و رسا و اهتمام در به کارگیری واژگان فارسی و گویش‌های هم‌خانواده آن و با یاری خواستن از گنجینه پربار واژگان و اصطلاح‌های ناب و صیقل‌خورده و آشنای ادبیات کهن می‌توانند در این راه، گام‌های اساسی بردارند و در نگارش‌های ویژه، این نکته را توضیح دهند و روشن سازند که اگر کاربرد واژگان بیگانه با همین شتاب پیش برود، معلوم است که بر سر یکی از پایه‌های هویت ملی چه می‌آید».

بیدل‌شناس مشهور کشور درباره خطرهایی که زبان فارسی را تهدید می‌کند، چنین سخن گفت: «همین چند روز پیش، دولت هند امتیاز آشنایی با زبان‌های فارسی و عربی را از فهرست امتیازهای استخدام دولتی حذف کرد. اگرچه وقوع چنین چیزی به یاری خداوند و حضور میلیون‌ها فارسی‌گوی و فارسی‌وان در افغانستان ممکن نیست، ولی چنان‌که می‌دانیم، گاه‌گاهی زمزمه‌هایی از قبیل ناتوانی زبان‌های ملی و رسمی در آموزش دانش امروز و ضرورت آموزش آن‌ها در برخی از دانش‌کده‌ها به زبان انگلیسی شنیده می‌شود که اگر جدّی‌تر شود، بعید نیست پس‌فردا این امر به دوره‌های تحصیل پایین‌تر از دانشگاه‌ها یعنی در دبیرستان‌ها و دبستان‌ها تعمیم داده شود. البته پیشرفت کشور هند و تبدیل شدن آن به یکی از هشت کشور بزرگ صنعتی و اقتصادی با زبان انگلیسی که بازمانده استعمار انگلیس است، ارتباط ویژه‌ای ندارد. این پیشرفت‌ها نتیجه چندین ده سال کار و تلاش و برنامه‌ریزی و به‌کارگیری افراد کاردان و متخصص و تربیت نیروی انسانی در آن کشور یک میلیارد و چند میلیون نفری بوده است».

محمدسرور مولایی، توجه خانه ادبیات افغانستان را به دیگر زبان‌های رایج در قانون اساسی افغانستان یادآوری کرد و افزود: «خانه ادبیات افغانستان برای ادبیات تولید شده در دیگر زبان‌های رایج که در قانون اساسی مندرج است، چه تدبیرهایی اندیشه است؟ به نظر این جانب، اگر در آن زبان‌ها، آثاری در خور تولید شده باشد، باید آن آثار، نقد، بررسی و معرفی شود. البته برخی از آن زبان‌ها در داخل و خارج کشور، متولیانی دارند و انجمن‌های ادبی و فرهنگی ویژه خود. با این حال، چون عنوان این نهاد، «خانه ادبیات افغانستان» است، این‌گونه برنامه ها و توجه‌ها از دیدگاه‌های گوناگون، سودمند خواهد بود».

این پژوهشگر زبان و ادب فارسی درباره جایگاه فعالیت‌های هنری در خانه ادبیات افغانستان به مقوله‌هایی نظیر هنر سینما و هنرهای تجسمی اشاره کرد و گفت: «درباره هنر هفتم یا سینما چه برنامه‌ای دارید؟ آیا در خانه ادبیات افغانستان، بخش ویژه‌ای وجود دارد که در حوزه سینما فعالیت کند یا آن‌که این امر به دوستان دیگری که روزگاری در خانه هنرمندان ایران به فعالیت سازنده‌ای دست زده بودند، واگذار شده است؟ به یاد دارم که آقای ناظری در راه‌اندازی «خانه هنرمندان افغانستان» به ویژه بخش سینمایی آن، تلاش‌های پی‌گیر و مجدّانه‌ای کرد. من از وضع فعالیت‌ها پس از عزیمت آقای ناظری به کشور اطلاع درستی ندارم. شاید گفته شود سینما چون هزینه‌بردار است و در حال حاضر، خانه ادبیات توان پرداخت آن هزینه‌ها را ندارد، وارد بحث و برنامه‌ریزی در آن باب نشده است. به نظر من، در حوزه نظری سینما که چندان هزینه‌ای ندارد، ولی بسیار سودمند است، فعالیت را می‌توان آغاز کرد. نقد و نمایش فیلم و فیلم‌نامه‌نویسی و تاریخ سینما و حتا بحث‌های نظری کارگردانی و ملحقات آن انجام‌پذیر است.

در میان مهاجران افغانستانی مقیم جمهوری اسلامی ایران و خود اعضای خانه، کم نیستند افرادی که دارای استعدادهای هنری گوناگون هم‌چون نقاشی، خطاطی، مجسمه‌سازی و گرافیک و امثال آن هستند و خود آنان یا نزد خود یا با شرکت در کلاس‌های آموزشی، آن هنرها را ارتقا داده‌اند. کم‌ترین کاری که خانه ادبیات افغانستان می‌تواند انجام دهد، برگزاری نمایشگاه‌هایی از کارهای آنان در جنب برگزاری جشن‌واره‌ها و گرامی‌داشت‌ها و مراسم اعطای جوایز است.

پیش از این، در آخرین «روایت هم‌دلی»، به آقای رجایی عزیز پیشنهاد کردم که تمهیداتی در نظر گیرد که آن‌چه در این نشست‌ها خوانده و گفته می‌شود، اعم از سخنرانی، مقاله و شعر به صورت مکتوب درآید تا ماندگاری و قابلیت انتشار و دسترسی آن افزایش یابد. با توجه به کارنامه درخشان و برنامه‌های متنوع خانه ادبیات افغانستان، انتشار یک یا چند دفتر یا دست کم دو شش‌ماه‌نامه که مشتمل بر گزارش برنامه‌های انجام شده و نام و آثار برگزیدگان در بخش‌های شعر و داستان و عکس‌هایی از مراسم و نمایش‌گاه جنبی و مقالات و سخنرانی‌ها باشد، ضرورتی تمام دارد و سودمندی‌های چندجانبه».

محمدسرور مولایی در پایان سخنان خود با اشاره به تأسیس خانه ادبیات افغانستان در سال ۱۳۸۲گفت: «مدیران و اعضای این مرکز از بدو تأسیس تاکنون گام به گام و با دشواری به این نقطه رسیده‌اند و بعد از این هم با عزم و اراده و برنامه‌‌ریزی به سوی برنامه‌های متعالی گام برمی‌دارند».

رونمایی «گل بادام» در جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان

در جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان افزون بر رونمایی «گل بادام»، دومین اثر موسیقایی خانه ادبیات افغانستان، عارف جعفری، آهنگ «غزنی» را به مناسبت انتخاب غزنی به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام در سال ۲۰۱۳ اجرا کرد و آهنگی را از آلبوم «گل بادام» برای حاضران خواند. در همین برنامه، گروه سرود «نوای آشنا» مرکب از سه خواهر نوجوان افغانستانی، سرود «شکوه غزنی» را به صورت هم‌خوانی اجرا کردند.

«گلِ بادام»، مجموعه نوآورانه‌ای از موسیقی محلی افغانستان، دومین اثر موسیقایی خانه ادبیات افغانستان و پنجمین اثر موسیقایی «عارف جعفری»، آوازخوان، آهنگ‌ساز، شاعر و هنرمند معاصر افغانستان است که وارد بازار فرهنگ و هنر کشور می‌شود. «گل بادام»، چکیده­ای از ملودی­های قدیمی و فولکلوریک هزارگی است که در قالب «پاپ» تنظیم شده و شامل هشت قطعه آهنگ است که از میان سبک­ها و نغمه‌ یا ملودی‌ (رَفت)­های شارستانی (شهرستانی)، بامیانی، مالستانی و دیگر رَفت­های هزارگی گرد آمده است.

عارف جعفری در «گلِ بادام» به جز آوازخوانی، دمبوره، دو تار، سه تار، کیبورد و سازهای الکترونیکی را نواخته و این آلبوم را تنظیم کرده است. هم‌چنین عبدالعلی مرادی و علی ضَرغام دمبوره نواخته‌اند و ضرغام دو آهنگ را خوانده است. طراحی جلد و گرافیک این اثر بر دوش مریم احمدی بوده که در این زمینه از هنرمندی تهمینه امینی در عرصه نقاشی و فاطمه حسینی در قلمرو عکاسی بهره گرفته است. شعرها و ترانه‌های این اثر موسیقایی از این شاعران است: بابا طاهر، صوفی عَشقَری، محمد سعیدی، محمدحسین فیاض، قنبرعلی تابش، ناصر نادر، شوکت‌علی محمدی، سلمان‌علی زکی، علی‌مدد رضوانی و علی‌اکبر بهادری.

خانه ادبیات افغانستان، «گل بادام» را به عنوان شانزدهمین اثر انتشاراتی خود و دومین اثر شنیداری‌اش به علاقه‌مندان ادب، هنر و فرهنگ منتشر می‌کند. عارف جعفری، عضو بنیان‌گذار و هیئت مدیره خانه ادبیات افغانستان، مدیر آموزش و پژوهش، عضو دبیرخانه «قند پارسی»، عضو دبیرخانه «شب‌های کابل» و شورای نویسندگان فصل‌نامه «فرخار» است که تاکنون مجموعه شعر «از جنس پریشانی» (ثنای دل ـ۱۳۸۰) و آلبوم‌های موسیقی «رود» (راکبان نور ـ ۱۳۸۷)، «صبا مزار می‌رُم» (خانه ادبیات افغانستان ـ ۱۳۸۸)، «پرواز» (سایت اینترنتی افغان ـ ۱۳۹۰) و «صیاد» (شرکت بازرگانی رسولیان ـ ۱۳۹۱) از وی منتشر شده است.

حضور فرهنگیان افغانستان و ایران در جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان

شاعران، نویسندگان و هنرمندان فراوانی از هر دو کشور افغانستان و ایران نظیر حسن برزیده، کارگردان سینما و تلویزیون؛ مهدی شیرزاد، فیلم‌نامه‌نویس؛ مشکین مهرگان، مدیر هنری و دستیار کارگردان، مرتضی سرهنگی، نویسنده؛ محمدمهدی میرزایی، خوش‌نویس؛ سلمان‌علی ارزگانی، خوش‌نویس؛ راحله جعفری، تذهیب‌کار؛ تهمینه امینی، نقاش و مریم احمدی، طراح و گرافیست شرکت کرده بودند.

در جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان، شاعران افغانستانی و ایران نظیر محمد جعفری، مریم احمدی، مینا نصر، سعید محمدی، زهرا زاهدی، امان میرزایی، علی‌رضا جعفری، محسن سعیدی، محمدحسین فیاض، علی‌مدد رضوانی، سارا محمدی، امیر بختیاری، حلیمه کابلی، محمود تاجیک، زهرا بوستانی، مجید باریکانی، مهدی ابوالقاسمی، ریحانه آخوندزاده، شوکت‌علی محمدی،روح‌الله روحانی، هادی سعیدی کیاسری و کبرا حسینی شعرخوانی کردند. هم‌چنین در این همایش، شاعران طنزپردازی هم‌چون فرامرز ریحان‌صفت، روح‌الله احمدی، امید مهدی‌نژاد، سعید بیابانکی و علی‌رضا لبش شعر خواندند. لیلا خالقی، داستان‌نویس جوان عضو خانه نیز داستان کوتاهی خواند که با استقبال حاضران روبه‌رو شد.

قدردانی از همکاران فرهنگی خانه در جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان

در پایان این برنامه، خانه ادبیات افغانستان با قدردانی از نهادهای فرهنگی افغانستانی و ایرانی نظیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری، مرکز تعاون افغانستان، دانشگاه ابن سینا، بنیاد مهرگان عمران و خانه فرهنگ افغانستان، از هیئت بنیان‌گذار و هیئت مدیره خود نظیر محمدحسین محمدی، شکریه عرفانی و سید محمدضیا قاسمی که در خارج از ایران هستند و شماری از اعضای فعال این نهاد ادبی با اهدای لوح سپاس قدردانی کرد. هم‌چنین گروهی از اعضای خانه ادبیات، هدیه‌ای را به پاس تلاش‌های محمدسرور رجایی در حفظ انسجام این نهاد فرهنگی در طول دهه گذشته به وی پیش‌کش کردند که این مراسم با حضور دکتر محمدسرور مولایی، دکتر هادی کیاسری، اسدالله امیری، محمدحسین فیاض و عارف جعفری انجام شد. جشن‌نامه این مراسم نیز در میان حاضران پخش گردید.

اعلام فراخوان هفتمین جشن‌واره «قند پارسی» در جشن‌واره یک دهه کوشش فرهنگی خانه ادبیات افغانستان

در این نشست فرهنگی، فراخوان هفتمین جشن‌واره «قند پارسی» منتشر و اعلام شد که این جشن‌واره به نکوداشت مقام علمی و ادبی استاد محمدواصف باختری اختصاص دارد. هم‌چنین فهرست گروه داوران افغانستانی و ایرانی هفتمین جشن‌واره «قند پارسی» به این شرح اعلام گردید: نصرالله پرتو نادری، محمدشریف سعیدی، محمدکاظم کاظمی، هرمز علی‌پور و اسماعیل امینی در بخش شعر و محمدحسین محمدی، مریم محبوب، خالد نویسا، ابوتراب خسروی و مجید قیصری در بخش داستان. گفتنی است مهلت این فراخوان تا ۱۵ قوس (آذر) ۱۳۹۲ تعیین شده است و جشن‌واره «قند پارسی» در ماه حوت (اسفند) سال روان برگزار می‌شود