ما به نورانی ها نیاز داریم!

نسیم کلکانی

دیرگاهیست که روشنفکران ما در عنکبوت تنگنظری تشکیلاتی چنان گیر زده اند که هر از گاهی به دشنام و فحش پرداخته و حتی از پر کردن دهان بوسیله سرب حرف می زنند. در این میان روشنفکرانی بیشتر از همه رگهای گردن شان را باد می دهند که عضوی بنابر هر دلیل سیاسی با تشکیلات شان وداع بگوید. البته این فحش و دشنام فیری تنها برای اعضای به کار گرفته می شود که ادعای مبارزه و خدمت به مردم داشته باشند، در غیر آن اعضای که تشکیلات را بدون مبارزه ایدیولوژیک بنابر مشکلات سلیقه ای ترک بگویند، تشکیلات مذکور با آنان، نه تنها کوچکترین مشکلی ندارد، بل عطش ملاقات های شان را در پارکها، مهمانی ها و دیدارهای فردی و خانوادگی فرو می نشاند؛ چرا چنین است؟

آیا تشکلاتی از این نوع، مبارزه را مختص خودشان می دانند یا از آن آگاهی سیاسی کافی برخوردار نیستند که درک کنند که در افغانستان جهادی و طالبی و تکنوکراتی، صدای از هر حنجره ای به دفاع از مردم ستمدیده ما، امریست فراموش ناشدنی و باید به فریادگرش صمیمانه احترام گذاشت و یا چون اصلاً خود مبارز نیستند و ملی سرخک گونه اکت و ادای مبارزه می کنند، با صدای های روشنگرانه مخالفند و منزجر؟

من شخصاً داد نورانی را بارها ملاقات کرده ام و هر از گاهی به سخنانش در رسانه ها گوش می دهم. از همه مهمتر او را با روزگارانش شناختم و بعدها با پیشروش در قلبم جای گرفت. در جریان شناخت از دیدگاه ها و نظریاتش بود که به اهمیت حضورش در میان روشنفکران پی بردم و آرزو داشتم که کاش روشنفکرانی از نوع نورانی در رسانه های کشور ما حضور یابند تا این رسانه ها را بر ضد خیانت، جنایت، اشغال، فقر، مواد مخدر، بنیادگرایی از جنس طالبی و جهادی و روشنفکران خنثی و بی مسلک سوق بدهند، ولی این آرزو کماکان آرزوی بیش نیست!

در میان این آرزوها، روشنفکران ما به عوض اینکه به اهمیت نورانی و موضع گیری های علنی اش در کشور ما پی ببرند و چون دژ استوار به حمایت از او بپردازند، قلم گرفتند و از زیر زمینی ها (جوان بیش نبودم که در اوایل انقلاب اسلامی ایران فلم خرمگس بروی اکران سینما رفت. در صحنه ای از این فلم سینیور چنین حکایت می کند: باور کنید خانم ها و آقایان. توی خیابان ها خون راه افتاده بود، تمام سنگ ها به اسلحه مبدل شده بود و من مجبور شدم تمام روز را در یک زیرزمینی مخفی بشم و از آنجا مرتباً فریاد می زدم: زنده باد ایتالیا و آزادی! و روشنفکرانی که بر داد نورانی می تازند نیز سینیور بیش نیستند و از زیرزمین ها مرتباً فریاد می زنند زنده باد حقوق بشر، مرگ بر نورانی!) او را روشنفکر مفلوک و رقاص خاد گفتند. در میان فتوای اعدام کامبخش ها، فروش جگر گوشه ها، تجاوز و صد ها خیانت دیگر که نورانی بر آنها تف باریده و با قلم رسایش آنها را افشا کرده است، این روشنفکران بجای ستایش از این انسان مبارز، او را مشاطه گر بنیادگرایان خواندند، بنیادگرایانی که نورانی چون خاری در چشمان شان فرو رفته است.

برای نخستین بار حمله بر داد نورانی را محمود نام( عدنان، جمشید، عاصم سیف، میرویس و...) آغاز کرد. محمود نامی که خود چون سینیور از زیرزمینی ها فریاد می زند و هیچگاهی از او در رسانه های داخلی تحلیلی، بحثی و حتی انتقاد و حمله بر جهادی ها و فاشیست های امریکایی دیده نشده است؛ داد نورانی را روشنفکر چپن شانه زن نامید و او را غیر مستقیم به چریدن در کنام کرزی متهم کرد، چه معلوم که خود این دوست که بنام های مستعار محمود، عدنان، جمشید، فریدون رسولی، عاصم و میرویس نوشته می کند، چندین بار در کنام کرزی چریده باشد ولی چیزی عایدش نشده باشد!

اگر نورانی می خواست، چنان که روشنفکرانی خواستند ولی نتوانستند، می توانست بر معینیت وزارت ها تکیه بزند، می توانست مشاور باشد و چون رمه های بی مسلک در ارگ بلمد و بالاخره انجو داشته باشد و کیف و حال کند. ولی او بر همه اینها تف ریخت و در کنار مردمش که سخت از این دولت متفرند، باقی ماند. نورانی اگر دلار می خواست، می توانست براحتی دلار بدست بیاورد. ولی مردم می دانند که زندگی روزمره او چنان ساده است که نشان می دهد روشنفکر ما دلار ندارد. من که در برگشت از ایران روزها را در خانه ایشان سپری کرده ام، شام ها را در نور الکین گذاشتانده ایم و غذا معمولی صرف کرده ایم، این در حالیست که همین روشنفکرانی که بر نورانی می تازند و آنرا دلارپرست می دانند، خود سوار بر موترهای رنگین به هیچستان در حرکت اند و ترانگشت خاکستری شماری می کنند. ولی ای کاش راه های می بود تا نورانی به این دلارها دست می یافت تا آنرا برای کارهای ارزنده چون پیشرو، وب سایت های غنی و... به مصرف می رسانید و به افشاگری دشمنان ملت ما می پرداخت، چون باور دارم که او یگانه روشنفکرانقلابی و بی هراس کشور ماست که بدون گارد و بادیگارد بر پستی ها می شورد و نخستین روشنفکر ماست که با صراحت از عقایدش در رسانه ها دفاع کرد، بر اشغال حمله برد و به افشا نمودن ستونهای استعمار و استثمار پرداخت. محمود جان و راوا بفرمایند مثال بزنند که در این روزگار چند تا نورانی دارند، آیا خود محمود جان این جسارت را دارد، می تواند نورانی شود یا همان سینیوری که است باقی خواهد ماند؟؟

من در یکی از دیدارهایم از داد نورانی خواستم تا به این اتهامات پاسخ مناسب ارائه نماید. آقای نورانی به شدت مخالفت کرد و اظهار داشت که او بر وجدان مبارزاتی اش باور دارد و در ضمن اینکه به این نوع اتهامات بی پایه پشیزی ارزش قایل نیست، نمی خواهد جبهه روشنفکران ضد بنیادگرایان را با این نوع انتقادها تضعیف نماید، با آنکه این استدلال را نپذیرفتم ولی حقش دانستم.

ولی دیری نگذشته بود که اتهامات محمود جان به ماعرکش (عزم بلند "خــارا" و "چـــه" را کنـار گذار/اینک زمان گذشته و دالـــر بوسیدنیست !!) نیز رسید و بعد در پیام زن تخم زد و بالاخره راوا بطور رسمی نوشت:
"روشنفکران مفلوک و مشاطه گر بنیادگرایان که با پرچم "فضا و جامعه ی باز" و "مبارزه علیه نگره های چپ کلاسیک" هماوا با جنایت سالاران در ایران و افغانستان در حرکت اند، آنقدر فرومایه اند که به مجرد آشنا شدن دندان شان به استخوان شهرت یا یک مقام، به هر دنائتی تن داده، از انتقادهای حتی خنثا بر دژخیمان می گذرند و بی شخصیتی را به جایی می رسانند که به تقلید از حامد کرزی چپن سر شانه می اندازند."

هر چه فکر کردم که راوا برای این اتهاماتش چه ثبوتی دارد، نتوانستم بیابم. چه سبب شده است که راوا یکباره به غیظ آمده و با تقلید از محمودجان بر نورانی تاخته است و بدترین فحش های سیاسی به او نثار کرده است. نفهیدم نورانی چه زمانی مفلوک شده، از کی تا حال مشاطه گر بنیادگرایان بوده، به کدام استخوان شهرت دندانش گیر کرده است (نمی خواهم فراموش کنم که شهرت تا شهرت است، یک مبارز وقتی برای عقایدش تا پای دار میرود نمی تواند به نوع شهرت مبارزاتی اش فکر نکند)، کدام انتقاد نورانی خنثی بوده است (در این مورد تازه ترین شماره پیشرو نوشته ی بسیار جالبی دارد)، آیا چپن سر شانه کردن را می توان بی شخصیتی نامید، در حالیکه شماری زیادی از مردم ما چپن بر شانه می اندازند؛ در این صورت تمام نکتایی زنها و پتلون پوشها تقلید گران جورج بوش و تونی بلر اند!

خواستم برای قضاوت شخصی ام در مورد نورانی و گفتنی های محمود جان چند شماره پیشرو را که نورانی هم صاحب امتیاز و هم مدیر مسوول آن است و مصارف مالی اش را از کف دستش تامین می کند، مرور کنم. با این مرور می توانیم در مورد ادعای محمود و بعد راوا قضاوت کنیم که تا چه حد درست و تا چه حد خبط سیاسی و تنگنظری تشکیلاتی و بی برنامگی راوا و محمود جان، نه محمود جان و راوا به شمار میرود. اگر نورانی بالفرض با چپن پوشی مفلوک شده می تواند، آیا آنانی که از اشغال تصدیقنامه می گیرند و بر آن می بالند و آنانیکه از جنایات قهرمان ملی چشم می پوشند و در عوض دیگران را دلارگیر و مشاطه گر بنیادگرایان می دانند، مفلوک اند یا مفلوک به توان سه یا به توان لایتناهی؟ محمود جان لطفاً بگویید، چه صفتی با کدام توان و طاقت برای این گونه افراد و تیوریسین های آنان تعیین می کنید؟ نام خدا در تعیین اینگونه اوصاف دست بالایی دارید، منتظر تان هستم، فراموش نشود، وعده؛ نوشته بعدی تان به هر نامی که باشد.

این هم پاره های از "پیشرو" نورانی:

درین جا "جنگ سرما و دندان" نیست (شماره 24 دلو 1386):" زمستان امسال با گرفتن جان حدود هزار نفر لکه ی ننگی بر جبین رژیم و وعده های دروغین نیروهای غربی در افغانستان است." "خدمت آنها (حاکمان) برای کمتر از ده درصد غارتگران، دزدان، اختلاس کنندگان، مافیای مواد مخدر و جنگسالاران می باشد که اساس و تشکیلات این رژیم را می سازند." "آنانی که در رده های بالایی قدرت قرار دارند، قصرها ساخته و ده ها بادیگارد و نوکر و چاکر دارند، با پول های مواد مخدر بانک ها را پر می سازند و دهها هموطن ما را به اعتیاد می کشانند، دارایی های مردم را چور کرده، ماهانه حداقل هزار جریب زمین را به یغما می برند، از کشتن و تجاوز به زنان لذت می برند، آسایش خود را در بدبختی دیگران می یابند، از خوش و بش با قاتلان مردم ابایی ندارند، با گروپ های مسلح اختطاف می کنند، جگر گوشه های مردم را می دزدند، دختران جوان را به زور تصاحب می شوند و غیره، از کشته شدن این همه انسان و حیوان درین زمستان چه باکی دارند و چرا از چنین انسان های جانور سرشتی باید انتظار داشت تا بر مردم رحم و شفقت داشته باشند و به توده های زحمتکش بهروزی و آسایش ارزانی دارند."

کرزی نمی داند یا تجاهل می کند؟ (شماره 22 قوس 1386 ): "آیا شما حالا از این یلغار و چپاولگری های زیر دستان خبر شدید و در گذشته این همه فجایع به نحوی شریک نیستید؟ اگر به فرض زور شما مثلیکه در گریه های تان بیان داشتید به جلوگیری از این همه بدبختی ها نمی رسد و رییس جمهور سمبولیک هستید چرا استفعا نمی دهید؟ مگر می توانید با این بیانات احساساتی، اخلاقی و شهید نمایی گردن خود را خلاص کنید؟ سراپای اداره شما را خون و نیرنگ گرفته است ولی شما حاضر می شوید که جنایتکاران 30 ساله را با توشیح خودبخشی ولسی جرگه ببخشید. در آنجا کی ها شما را زیر فشار قرار داد و آیا خود با این زورمداران و چپاولگران جان و جگر نیستید؟" " او است که در ین شش سال پیوسته به تطهیر جنایتکاران پرداخته، دستبوسی می کند، عزل و نصب می دارد، به آغوش می کشد و بفکر تکمیل زنجیره ای جنایتکاریی در دولتش بوده، ثروت های ملی و دارایی های عامه را به پای غارتگران بیرونی و چپاولگران درونی می ریزد و اگر نمی ریزد به پای همه مهر و امضا می گذارد و راه های فقر و بدبختی طبقاتی را برای توده های مردم باز می کند."

[ خپلواكي په وينو لاسته راځي نه په پيرژونى (۱۹ ګڼه د ۱۳۸۶ كال د زمري ۱۹): خو ۸۸ كاله وروسته سره له دې چې څه باندى ۳۶ هيوادونو سرتيري په افغانستان كې پراته دي، د امپرياليستي هيوادونو پوځي اډې ورځ تر بلې پراختيا مومي، استخباراتي او جاسوسي ټولنې سيوا كيږي، په پوځي عملياتو كې د بى ګناه انسانانو وينې توييږي، نړيواله ټولنه د جنايتكارانو واكمني پياوړي كوي او هيواد له اقتصادي پلوه د شركتونو منګلو كې ښكيل كيږي، ځينې روڼ اندي خپلواكي يوه كلاسيكه ايده ګڼي او د امپرياليستي هيوادونو د ګټو د خونديتوب په موخه د مدنې ټولنې د دودولو هڅه كوي.]

و می توان ده ها مثالی از این نوع به محمود جان و راوا ارائه کرد که با قلم نورانی و یا هم زیر نظر مستقیم اش در پیشرو ماندگار نبشته شده است. این کدام مرض مهلک روشنفکرانه و تشکیلاتی است که محمود جان و راوا را به غیظ می آورد و کور و کر می سازد و پس از اطلاعاتی های ایران، مشارکت خلیلی و چراغ اسماعیل خانی وظیفه حمله بر نورانی را بدوش می گیرند؟

آیا راوا واقعاً به گفته هایش که بارها و بارها گفته است که ای کاش سازمان ها و افراد و روشفنکرانی به اندازه حداقل نیم راوا بر ضد بنیادگرایی و ارتجاع برزمند، صادق است؟

نه. راوا بر همان خر خودخواهی تشکیلاتی اش سوار است و کسی را که حتی در زمینه های معینی از راوا جلوتر و جدی تر بوده و در میان ارتجاع و وحشت امپریالیزم قلم می زند، انرژی می دهد و روشنگری و مبارزه می کند، مفلوک می داند، خود مفلوک نیست؟

در نوشته های پراکنده که همه از قلم محمود نام آب می خورند، در بسا از موارد چیزهای را بپای نورانی چسبانده اند که به خود قلمزن بر می خورد. درست می فرماید که هیئت تحریریه روزگاران سیاست روزگاران را تعیین می کرد نه نورانی ولی باید اذغان کرد که بیشترین کار را نورانی انجام می داد. از اینرو اگر اینجا و آنجا تولید دولتی از نوع کمپاین کرزی، اطلاعیه های مجمع ملی هیوادمل، سرود حبیب الله رفیع و کالاهای دیگر دولتی در روزگاران درج شده است، قطعاً به نورانی بر نمی گردد و تصمیم جمعی و سودهای تشکیلاتی چنین ایجاباتی را می کرده است، با وجود این داد نورانی چون مبارز با وجدان در یکی از شماره های پیشرو در حد کسی که عضو هیئت تحریریه بوده از خود در مواردی معینی انتقاد کرد و آنرا خبط سیاسی خواند، چیزی که نه محمود جان، نه عاصم سیف، نه عدنان، نه میرویس و نه جمشید جان تا هنوز چنین شهامتی به خرج نداده اند.
نورانی به این اتهامات پشیزی ارزش قایل نیست ولی حقش است که بزودترین فرصت برای روشنی سازی اذهان مردم از خودش دفاع کند. من از محمود جان می خواهم که حداقل یکبار زیرزمینی سینیوری را ترک گفته، چون نورانی بروی صحنه برآید، بدون گارد و بادیگارد بر ضد ارتجاع، بنیادگرایی و امپریالیست ها فریاد بزند، بعد گپ هایش جدی خواهد بود. در غیر آن در زیرزمینی ماندن و ضد مبارزین نوشتن(مبارزینی بیشماری بوده اند که در شرایط بد در زیرزمینی مانده اند ولی ابداً مبارزین دیگر را از پشت تیر نزده اند و به رشادت و جرات شان سر خم کرده اند) به چسناله های می ماند که به اندازه دو توت و یک نخود هم ارزش ندارد.