مدیریت منجمنت و مفکوره منجمد

سال های دموکراسی، عصر باز سازی و شایسته سالاری پی هم میگذرد، ملیون های دالر در راستای ارتقاء ظرفیت( capacity building) به مصرف رسید و متخصصین رشته های مختلف از کشور های شرق وغرب برای آموزش کارمندان دولتی وارد کشور شدند اما با صطلاح " سنگ ده جایش سنگین است ویا نرود میخ آهنین در سنگ"، در مغز منجمد مامورین دولتی کهنه کار وزارت داخله و سایر ادارات دولتی سود مند واقع نشده بلکه رونق فساد گسترده را بخود گرفت و دوباره به سیستم قبلی شان بر گشتن.
بعد از سالهای انتظاری ها، کارتوزیع پاسپورت کمپیوتری در ریاست پاسپورت وزارت داخله آغاز شد، گرچه این اداره مانند اداره ترافیک و سایراداررات دولتی به فساد آغشته و شکل معمولی را بخود گرفته بود. بمنظور شفافیت بهتر در رئس اداره یک آدم متدین کهن سال آورده شد تا الله و بسم الله گفته از فساد و مشکلات مردم جلوگیری کند. در ابتدا بنام جان وقربان درصف مراجعین سرزده و همه روزه تعهد خدمت گذاری را تازه میکرد و تا اندازه ای رضایت مردم را کسب کرد. اما با شروع توزیع پاسپورت کمپیوتری، آنقدر اداره را فساد آلود ساخت که حتی به اتبعه همسایه های کشورمان پاسپورت افغانی را صادر کرد.
عدم اشنایی به سیستم جدید و مدیریت رهبری گپ بجایی رسید که بدون اتخاذ یک تصمیم موثر تمام پاسپورت های گذشته را یکدم ملغا قرار داده و هجوم سیل آسای مراجعین را بدون یک رهنمایی و داشتن یک راه کارد معقول به کابل سوق داد. در اینجا است که در وازه فساد.( فساد تنها رشوت نیست) باز شد، مردم را برای چندین روز از ساعت های قبل از نماز بامداد تا نماز عصر در روی خاک ها منتظر گذاشتند و میگذارند

شیوه کار: یک روز برای 4-5 ساعت استاد شدن در صف برای در خواست، روزد بعدی به همین شکل برای در یافت عریضه وبعد تصدیق تذکره، روز بعدی برای تحوویلی پول در بانک، روز بعدی به عین شکل صف آرایی غرض درج نمبر غرفه در عریضه وبعد داخل قسمت دوم حویلی شدن که صحنه زور آزمایشی و میانجی گری آغاز میشود. وضیعت آنقدر جنجالی است که آدم از زندگی بیزار میشود. زن، مرد،طفل شیرخوار، پیر کهن سال همه در روی خاک، دهلیزهای، زینه، مقابل غرفه، کنار میز شعبه بایو متریک با صطلاح جپ میزنه، کاغذ ها گم میشه و از یک نفر به نفر دیگر داده میشود که تشریح صحنه به قلم نا ممکن است.
مشکل دیگر اینکه بعد از بسیار سرگردانی و معاینات تصویر برداری چشم و ثبت نشان انگشت در غرفه ها نسبت نا آشنایی و ناکاره گی کارمندان معلومات دقیق در فورمه ثبت نمی شود و اکثر فورمه ها غلط خانه پری میشود، در شعبه پرنت نیز که یک ویا چند روز را در بر میگیرد اشتباهات زیادی را مرتکب میشوند و قرا اطلاع بیش از 400 جلد پاسپورت به شکل غلط و نادرست تحریر شده، هنوز بسیاری مردم که آشنایی ندارند دوباره غرض رفع اشتباه مراجعه نکرده اند اصلاح آن هم یک کار ساده نیست.
بازار کمیشن کاران رونق پیدا کرده، برای تصدیق تذکره به هر مامور تصدیق کننده باید پول پرداخته شود و یا به ولایت خود مراجعه نمایند. خلص اینکه مراجعه کننده ولایات ممکن بیش صد هزار افغانی مصرف کنند تا یک جلد پا سپورت پر از اشتباه بدست آرند.
مشکل دیگر نوشتن تخلص است، قبلآ در کشور معمول نبود و درین اداره جبری است اما خبر نیستند که برای محصلان و تحصیل یافته ها که در تذکره و دپلوم شان تخلص درج نیست چقدر مشکل است. قانون حکم کرده که جهت رفع نواقص و اصلاح اسم باید امر رئیس جمهور گرفته شود.

منظور این است که کشور درین سالهای بسیار جوانان تحصیل کرده با احساس و توانا دارند که به سیستم های جدید وتکنالوجی معاصر آشنایی دارند، چرا در چنین ادارات برای شان کار داده نمی شود و تا چه وقت میراث خوران جهاد مقاومت، خویش خوری وزیران و کیلان وقوم گرایی در این ادارات مردم را در تاریکی و پریشانی نگهدارند.
جهت مشکلات داشتن تخلص در پاسپورت و عدم آن در تذکره و دپلوم تحصیلی باید وزارت خارجه کشور؟؟؟ یک تصمیم بگیرد و کشور های جهان و سفارت خانه هارا در جریان بگذارد که در افغانستان این مسایل یک چیز نو است.
موضوع تحریر تاریخ تولد یک مشکل دیگه است که در کشور بسیار کم مردم تاریخ تولد خود را میدانند و متباقی هیچ اطلاعی ندارد. در پاسپورت تاریخ تولد به عدد رومی و ارقام عربی( سال افغانی و عیسوی) در مغایریت درج میگردد که ناشی از نا فهمی و نا کاره گی کارمندان ریاست پاسپورت است، در ورق اخیر پاسپورت باز به همان شیوه کلاسیک امضا و مهر کلان صورت میگیرد که هم یک ورق را خراب میکند و هم راه جعل و زمینه فساد را باز کرده. ریاست ترافیک از همه بد تر است اما به سیستم کلاسیک کمیشن کاری روان است که آنقدر سر و صدا ها بلند نمیشه ومردم از اجرای کار و دادن کمی رشوت جهت اجرای کار شان راضی اند.
اکثر مردم دادن رشوت علنی وکمیشن را نسبت باین شفافیت و منجمنت کمپیوتر ریاست کهنه کارپاسپورت خوش دارند با و جود آنکه مردم باین فکر بود که وزیر صاحب لایق یک کاری میکند اما زورش به مافیای کهنه کار نرسید.