حقوق بشر، سانسور، راوا و پاسخ به گروه ارزيابی افغانستان

می دانم بايد به پرسش های نه احتمالی، بلکه به پرسش هايی که درباره ی کابل پرس^? هست و می شود، پاسخ دهم. همه ی اين پرسش ها مهم هستند و پاسخ به آن ها لازم است. خوشبختانه کابل پرس، اين رسانه ی آزاد الکترونيکی با روش نشراتی که برگزيده،خوانندگان قابل توجهی را در افغانستان و بيرون پيدا کرده است. کابل پرس سانسور نمی کند. طيف خوانندگان سايت خبری، تحليلی و انتقادی www.kabulpress.org گوناگون است و افکار گوناگون و حتا کاملا متضاد بازتاب پيدا می کند. يک جای عملی برای تمرين دموکراسی. کابل پرس يک رسانه ی آزاد الکترونيکی ست و توانسته از شبکه ی مجازی گام را فراتر نهد.تک گفتاری و حاکميت يک گفتار را ندارد. به آسانی همين اکنون می توانيد، نظر خود را در ادامه ی همين نوشته و درباره ی همين سطور ابراز کنيد. برای تمام نوشته ها و ابراز نظر ها، جايی برای نقد و پاسخ هست. اگر نظر مخالف يا موافقی باشد، امکان برای ادامه ی نقد همين نوشته و يا هر نوشته ی ديگر، فراهم می باشد. برای انتقاد صريح و بی پرده از کابل پرس، بخش "انتقاد از کابل پرس" در نظر گرفته شده است. طبيعی ست که با چنين روشی هر کس مسوول نوشته و ديدگاه خود است. هر کس بايد دلايل خود را برای رد و يا تاييد يک نظر داشته باشد. آرا و ديدگاه هايی که در کابل پرس منتشر می شود، به معنی تاييد آن از سوی سردبير نمی باشد. لطفا اين موضوع را جدی بگيريد. در مواردی ديده شده که نظر يک نويسنده و يا خواننده، نظر سردبير و کابل پرس قلمداد شده است. طبيعی ست که من هم مانند همه ی افراد حق دارم نظر شخصی خود را داشته باشم و افکار و عقايد خود را در اين کابل پرس جوان بازتاب دهم و در انتظار تندترين نظرهای مخالف هم باشم. حقوق بشر و روشنگری در روش نشراتی کابل پرس اهميت دارد. اسناد نقض حقوق بشر و سوء استفاده و اختلاس را در کابل پرس منتشر می کنم. فرقی نمی کند که کی چه پُست و مقامی دارد. کدام سازمان و يا نهاد دولتی و يا غير دولتی ست. همواره از خوانندگان خود خواسته ام تا اسناد موارد نقض حقوق بشر و اختلاس را برايم ارسال کنند. بخش " کابل پرس افشا می کند" برای همين در نظر گرفته شده است.

 باز هم طبيعی ست، افرادی که در نقض حقوق بشر و اختلاس و سوء استفاده دست دارند و در کابل پرس افشا می شوند، از اين روش راضی نباشند. خطر هميشه در کمين چنين رسانه ای هست و اما بواقع، من بعد از سال ها کار نوشتن، لذت بخش تر از آزادی در نوشتن و ابراز عقيده نيافته ام. چه ادبيات بايد و يا روزنامه نگاری.

فکر می کنم، اولين پرسش درباره ی کابل پرس، تا حدی پاسخ داده شده است؛ کابل پرس چه روش نشراتی دارد؟

پرسش ديگری که درباره ی کابل پرس شده است و متاسفانه برخی از افراد، گروه ها و نهادها به آن دانسته و به عمد و قصد منفی دامن می زنند، مساله ی وابستگی يا عدم وابستگی کابل پرس به نهاد های دولتی و يا غير دولتی می باشد. پرسش خوب است، اما اين افراد، گروه ها و نهادها، گويی می خواهند از روش استخباراتی وارد شوند و کابل پرس را وابسته به نهاد و يا حکومتی خاص معرفی کنند. برای افراد و گروه ها و يا نهاد هايی که نادانسته اين پرسش را دارند، بيشتر بدليل نبود و عدم تجربه ی يک رسانه ی آزاد در افغانستان اين سوال طرح شده است. از اين رو، اين پرسش، پرسش خوبی است. به آن پاسخ می دهم. کابل پرس به هيچ نهاد و حکومتی وابستگی ندارد. روش کابل پرس مبنی بر عدم سانسور، متضاد و مخالف با وابستگی ست. يک نهاد و يا حکومتی که وابسته می خواهد، محدوديت قايل می شود. رسانه ی وابسته بايد به نفع آن گروه و نهاد کار کند و نشرات داشته باشد. اگر تاکنون از اين ديد و زاويه به کابل پرس نگاه نکرده ايد، لطفا صفحات کابل پرس را يکبار مرور کنيد. برای کدام نوشته يا ديدگاه، امکان ابراز نظر و نقد گذاشته نشده است؟ در ادامه ی تمام مطالب، عکس و يا کارتون، امکان ساده برای پاسخ دادن قرار دارد. خواننده بلافاصله می تواند نظر مخالف و يا موافق خود را نوشته و با چند کليک کردن ساده آن را نشر کرده و در اختيار همگان بگذارد. يک رسانه ی وابسته معمولا محافظه کار است. کابل پرس محافظه کار نيست. متاسفانه در کشورهای جهان چهارمی مانند افغانستان و جهان سوم مانند ايران، کوبا و يا تاجيکستان و پاکستان، رسانه ها بيشتر عقيم هستند و رسانه هايی که سانسور نمی کنند و روش انتقادی دارند، بلافاصله سانسور شده و محدود می شوند. کشورهای جهان اول مانند آمريکا، فرانسه، آلمان، حتا کانادا هم وقتی به جايی مثل افغانستان پا می گذارند، لاف دموکراسی می زنند اما با مخالفين دموکراسی، روابط نزديک دارند و در کار سانسور سهيم می شوند.

متاسفانه اخيرا شنيده شده که عده ای از افراد و نهادها، کابل پرس را وابسته به يک سازمان و حکومت معرفی کرده اند. برخی از اين افراد و گروه ها ، مغرضانه، دست به تبليغات عليه کابل پرس و سردبير کابل پرس می زنند که اساس نداشته و درست نيست. برخی از آنان حتا شهامت اين را ندارند که گپ خود را علنی و فاش بزنند و بسيار سخيف و هوچی گرانه، در محافل غير رسمی خود، به گمان خودشان، تخريب می کنند. برخی از اين افراد، فرصت طلبانی در لباس روشنفکر هستند که بيشتر فرصت های شغلی و امکانات رشد را تصرف کرده اند و عکس آنچه لاف می زنند، با دموکراسی و آزادی بيان عقيده ای ندارند. مانع از نوگرايی می شوند و رشد و گسترش نوگرايی در ادبيات و روزنامه نگاری را برچيده شدن بساط يا تکه داری خود می دانند. زمانی برای جمعی از اين روشنفکرنماها در هفته نامه ی چای داغ نوشته بودم: " روشنفکری کيلويی دو افغانی". يکی در لباس روزنامه نگار، اما دريغ از توانايی نوشتن دو بند، بدون مشکل نگارشی. يکی لاف زن و فرصت طلب در لباس خادم جامعه ی مدنی و يکی از دست اندرکاران عمده که پول های گزافی برای گسترش و نهادينه کردن جامعه ی مدنی، زير نظر او بايد به مصرف برسد. چرا آنان تحمل نقد و انتقاد را ندارند و برای آزادی بيان و جامعه ی مدنی که پول دريافت می کنند، هيچ کاری نکرده بلکه با واپسگرايی همراه می شوند. اين آقايان و خانم ها در لاف زدن و همچنين پروژه و پروپازل يا پيشنهاد دادن و پول گرفتن بسيار مسلکی شده اند. می دانند که دونرها يا تمويل کنندگان مالی در کدام زد و بند پول می دهند و از همان راه در فساد شريک می شوند. چيزی که در واقع از اين افراد و نهاد ها باقی می ماند، گند و فساد است و چورو چپاول اموال مردم افغانستان. اين افراد حاضرند، چشم های خود را ببندند و واقعيت را انکار کنند. چندی پيش برخی از اين به گمان خودشان" نهادهای مدنی"، نامه ای سرگشاده را در حمايت از آقای سپنتا منتشر کرده بودند که برای کابل پرس هم ارسال شده بود. مدير يکی از موسسات خيريه بنام هاکا، در تماس تلفونی با سردبير کابل پرس گفته بود که هاکا اين نامه را امضا نکرده است و نهادهای مدنی نبايد بدون امضای ما از نام هاکا استغاده کند. ما اين خبر را منتشر کرديم. اما گويی به مذاق آقايان و خانم ها خوش نيامده و کابل پرس متهم به وابستگی به کشورهای همسايه می شود. نقد های منتشر شده در کابل پرس عليه آقای سپنتا را وابستگی به کشورهای همسايه می دانند و در مقابل پاسخ ها و يا مقالاتی که در دفاع از سپنتا منتشر شده را نمی بينند. فکر می کنند که حتما بايد کابل پرس هم در يک باند و گروه باشد. نه خانم و آقا! کابل پرس وابسته به هيچ نهاد و سازمانی نيست. فکر می کنم قاطع ترين دليل هم همين بازتاب دادن ديدگاه های متفاوت باشد. کدام وابسته آن هم در کشور جهان چهارمی مانند افغانستان تمايل به بازتاب صدای مخالف خود هم دارد؟ ما صدای مخالف و موافق را بازتاب می دهيم و شما چکار می کنيد؟ خود را روشنفکر و عضو نهاد مدنی قلمداد می کنيد و وقتی دروغ شما را پيش چشم شما می گذاريم، بلافاصله و بدون سند و دليل منطقی، مهر و تاپه ی وابستگی به حکومت ايران و پاکستان و يا همين دولت غارتگر کابل می چسپانيد؟ خوانندگان آگاه اگر صفحات کابل پرس را ورق بزنند، به اسناد و گزارش هايی از موارد نقض حقوق بشر بر می خورند. به اسنادی که اختلاس و فساد در دستگاه های دولتی و همين نهادهای به دروغ مدنی را فاش می سازد. کدام رسانه ی وابسته برای نمونه، چنين کاری را انجام می دهد؟

خوانندگان عزيز می دانند که وابستگی و فساد معمولا برای کسب پول و قدرت و جايگاه صورت می گيرد. آيا يکی از اين نهادهای مدنی را می شناسيد که شفافيت مالی داشته باشد و گزارش مالی از خود برای آگاهی افکار عمومی منتشر نموده باشد؟ من که روزنامه نگارم و بدليل کار و کنجکاوی معمولا پرسش های زيادی دارم، هر روز 5 يا 6 رسانه ی چاپ افغانستان را مطالعه می کنم و از طريق ساير رسانه های شنيداری، ديداری و الکترونيکی آخرين وقايع و اتفاقات را دنبال می کنم، تاکنون نشنيدم که نهاد يا سازمان دولتی و يا غير دولتی، جزييات مالی خود را، به افکار عمومی اطلاع دهد. بله شنيده می شود که فلان ميليون دالر برای فلان کار در نظر گرفته شده، اما نتيجه ی کار معمولا آن چيزی نيست که گفته می شود. وقتی با دقت و تيزبينی برخورد کنيم، به سوء استفاده و اختلاس می رسيم. من نمی خواهم کار و تلاش مثبت برخی افراد و نهادها را ناديده بگيرم، اما خوب است که اين نهادها با ارايه ی گزارش مالی، اين ظن همگانی را برطرف کنند.

چندی پيش کسی با نام " Leila Meyers" گزارشی را به من ايميل کرده بود که يک گروه بين المللی بنام" گروه ارزيابی افغانستان" (AEG) آن را ترتيب داده بود. اين گزارش در بين ماه جون سال 2006 تا اپريل 2007 تهيه شده بود. در برخی از سطور اين گزارش، سايت کابل پرس به عنوان رسانه ای وابسته به جمعیت‌ انقلابی‌ زنان‌ افغانستان‌ موسوم به راوا معرفی شده و ذکر شده کابل پرس از طرف اين جمعيت تمويل می شود. متاسفم که اين گروه، بدون کمترين مطالعه ای و بدون تماس و پرسش از من به عنوان بنيان گذار و سردبير کابل پرس، چنين قضاوتی نادرستی را انجام داده است. گمان می کنم اين گروه بين المللی، حداقل در اين مورد چشم بسته و به غلط قضاوت کرده است. کابل پرس هيچ ارتباطی به راوا و هيچ سازمان و نهاد ديگر نيز ندارد. تاکنون حتا يک افغانی يا يک دالر نيز از سازمان، نهاد و يا حکومتی برای کابل پرس دريافت نکرده ام . اگر کدام سازمان يا حکومتی ادعا می کند که به کابل پرس کمک مالی کرده است، اسناد آن را فاش کند تا ديده شود، حق با کيست. راوا نيز از اين قاعده استثنا نيست. خوب است اينجا به خوانندگان عزيز درباره ی راوا و بی ربطی آن با کابل پرس معلومات داده و همچنين وضعيت مالی کابل پرس را تشريح کنم. در مورد رابطه ی روا با کابل پرس همچنان که اشاره کردم، هيچ ارتباط و زد و بند پنهان و يا آشکار مالی با راوا يا سازمان ديگری وجود ندارد. شايد يک دليل قانع کننده، نوشته ای نه خصمانه و بلکه تحليلی باشد که من چند سال پيش درباره ی راوا نوشته بودم. عنوان نوشته" راوا، اپوزيسيونی نه چندان نيرومند" می باشدکه در آدرس زير می توانيد مطالعه کنيد:

http://kabulpress.org/maghala_21sawr853.htm

اين مقاله را در هفته نامه ی چای داغ نيز نشر کرده بودم و در رسانه های مختلف داخل و خارج نيز بارها منتشر شده بود. راوا در شماره مسلسل 65 از مجله ی رسمی خود با عنوان " پيام زن" در ماه ثور 1385، پاسخی نه تحليلی و بلکه خصمانه منتشر کرد. عنوان اصلی پاسخ راوا اين است" توفان ارتجاع در پياله ی چای داغ . اين نوشته عنوان های فرعی جالبی دارد که بيشتر وصله های نچسب می باشد و فقط توهين و افترا: زبان‌ میرهزار و زبان «واواک»‌ و جنایت‌سالاران‌ ، فرق‌ میرهزار با كاظم‌كاظمی‌ها و دیگر عوامل‌ رژیم‌ ایران‌ چیست‌؟ ، مرتجع‌ در سیاست‌ و مترقی‌ در ادبیات‌؟ ، میرهزار کدام تازیانه را در دست دارد؟ ، میرهزارِ «جهان‌ وطنی‌»، «ایران وطنی» یا بی‌وطنی‌؟ و دروغی زشت. اين پاسخ راوا را می توانيد در سايت رسمی راوا بخوانيد:

http://pz.rawa.org/65/65hottea.htm

من بالافاصله اين پاسخ راوا را در سايت کابل پرس منتشر کردم و تاکيد نمودم که گرچه دراين نوشته بدون هيچ منطق و استدلالی جز توهين و فرافکنی راوا چيز ديگری نيست اما کابل پرس بدليل اعتقاد به آزادی بيان و برای اينکه صدای راوا نيز انعکاس يابد، آن را نشر می کند. می توانيد در آدرس زير ملاحظه کنيد:

http://kabulpress.org/maghala_21sawr852.htm

در پاسخ با اين نوشته ی راوا، مطلبی با عنوان" پوسيدگی اجباری راوا"، نقدی بر نوشته ی راوا عليه روزنامه نگار نشر کردم که در آدرس زير می توانيد آن را بخوانيد"

http://kabulpress.org/maghala_24sawr85.htm

در بخشی از اين پاسخ تاکيد کرده بودم که " گنجايش کم، با شعارهايی متفاوت، اما در حد و اندازه های اجتماعات سياسی باف ديگر در افغانستان؛ راوا از آن عمق برخوردار نيست که در فضای آزاد، روزنامه نگار از برخورد پوليسی اش دور باشد. تفاوت نوشته ی جمعيت انقلابی زنان افغانستان عليه کامران ميرهزار با انواع ديگر آن اين است که تنها يک تپانچه کم است و يک روزنامه نگار، که گوشه ی ديوار قرارش دهد و شليک کند. کسی حتا اگر روزنامه نگار باشد اجازه ندارد، به اين آدمک سياسی تکانی وارد کند."

راوا، روزنامه نگار را متهم به جاسوسی و وابسته بودن می کند و اما تلاش های اين روزنامه نگار را در سايت کابل پرس و در افشای جنايات رژيم ايران، رژيم افغانستان و گروه های نظامی و همچنين افشای اسناد سوء استفاده و اختلاس ناديده می گيرد. يکی از بزرگترين انتقادات ديگر راوا به روزنامه نگار اين است که چرا کلمات ايرانی استعمال می کنی. مانند دليل هميشگی آدم های سلطه طلب و کم سواد درون حاکميت، که زبان را محدود به جغرافيای سياسی می کنند و دامنه ی حقيقی، آن را ناديده می گيرند. کلمه ی ديگری برای ترمينولوژی ندارند، مشکل را پرابلم، و گاه دانشگاه در زبان فارسی يا دری را پوهنتون هم نه، يونيورسيتی می گويند. اين ترمينولوژی آقايان و خانم ها بايد فقط توسط من رعايت شود؟ خودشان کلمات زيبای فارسی يا دری را کنار می گذارند و در فرسودگی و متلاشی کردن حيات زبان مادری سهيم می شوند. در کجای جهان جرم است که کودکی حتا کمتر از يک سال عمر از کشور آواره شود، بيشتر از 25 سال در آوارگی بماند و هم نسلان اعضای راوا، جنگ، بدبختی و گرسنگی را بياورند و باز ما از کودکی که جوان شده است، بخواهيم به لهجه ی شيرين کابلی گپ بزند و يا مثل اين آدم های هيچمدان، برای فضل فروشی کلمات انگريزی را وارد زبان کند؟ لطفا خوانندگان عزيز، خود قضاوت کنند.

دلايل ديگری هم هست که کابل پرس را از راوا متمايز می کند. کابل پرس يک رسانه ی آزاد است، راوا يک گروه سياسی ست. وابسته يا ناوابسته بودن راوا را من نمی دانم و قضاوتی نمی کنم. کابل پرس صدای مخالف و موافق را بازتاب می دهد، راوا فقط صدای خود را بازتاب می دهد. اينجا تنها بحث اين نيست که کدام سخن راست است و کدام دروغ. بحث اين هم هست که نهادينه کردن آزادی بيان، بردباری می خواهد که صدای مخالف هم شنيده شود. تايپ کنيد www.rawa.org . در کدام صفحه از اين سايت و يا بخش زير مجموعه ی آن، مجله ی پيام زن، صدای مخالف نيز بازتاب يافته است؟ هيچ کدام.

تايپ کنيد www.kabulpress.org . مقالات و نوشته های زيادی را خواهيد يافت که نظر مخالف نيز، چه بصورت مقاله ی جداگانه و چه در ادامه ی مقالات نشر شده است. در همين اواخر، مقالات زيادی درباره ی آقای سپنتا نشر کرده ام، موافق و مخالف. نظرات زيادی از داکتر رمضان بشردوست نشر شده است و نظرات مخالف وی نيز سانسور نشده است. در يکی از آخرين نمونه ها، مقاله ای از خودم را در دفاع از خانم ملالی جويا با عنوان " همه با هم از ملالی جويا دختر افغانستان حمايت کنيم" نشر کردم. نظر مخالف نظرم را نيز منتشر کرده ام. به نظرم دفاع از ملالی، دفاع از يک شخص نيست، مبارزه با حرکت سيستماتيک واپس گرايی ست. من فکر می کنم، حقوق بشری که راوا و امثال راوا از آن حرف می زند، بدون در نظر گرفتن آزادی بيان و تحمل صدای مخالف، ارزش چندانی نداشته و اين حقوق بشر، کامل نيست. متاسفانه سطح سياسی پايين گروه ها و نهادها و حکومت از آزادی بيان همين اندازه است که آزادی بيان تا زمانی خوب است که ما هر چه دلمان خواست بگوييم و نظر متفاوت و يا مخالف انعکاس نيابد. از اين نگاه و زاويه خواهش من اين است که تايپ کنيد http://www.payamemojahed.com . آيا در اين سايت نظر مخالف با نظر بنيادگرايان جمعيت اسلامی افغانستان نشر می شود؟ نه نمی شود. می بينيد که جمعيت انقلابی زنان افغانستان از همين زاويه با جمعيت اسلامی افغانستان تفاوت چندانی ندارد. بله اين دو سايه ی يکديگر را تيرباران می کنند و ديدگاه هايشان 100 در 100 مخالف است. اما سطح و اندازه ی بينش، مبتنی بر تک گفتاری است.

اميدوارم تا اينجا، از خواندن اين سطور خسته نشده باشيد. می خواهم اکنون وضعيت مالی کابل پرس را توضيح دهم. اين پرسشی است که بايد به آن پاسخ داد. متاسفانه وقتی اين پرسش را از نهادهای دولتی و غير دولتی می پرسی، يا لال و بی زبان می شوند و يا روزنامه نگار را متهم به خصومت شخصی و جنگ می کنند. در حالی که پرسيدن، اصلی ترين کار روزنامه نگار است و کابل پرس هم رسانه ای مانند خبرگزاری وابسته و بی در و پيکر باختر نيست که بگذارد مقام دولتی هر چه دروغ خواست بگويد و او را به چالش نکشاند.

تمام هزينه های کابل پرس توسط خودم تامين می شود. کار می کنم، ميانگين، 15 ، 16 ساعت در شبانه روز. کار عملی که برای پول درآوردن انجام می دهم تا کرايه ی خانه پرداخت کنم، هزينه های کابل پرس را پرداخت کنم، کتاب بخرم، خوراک و پوشاک هم هست، ناگزيريم کاری کنيم که از گرسنگی نمانيم. مخصوصا در کابل که خدا نکند دستت پيش کسی دراز باشد. کارهايی که انجام می دهم، روزنامه نگاری و طراحی و راه اندازی شبکه های وب است. توفيق اجباری بود اين اينترنت برای فرار از سانسور. کمپيوترم را قسطی خريده بودم، کار با کمپيوتر و طراحی وب را نزد هيچ استادی نياموختم. برای فرار از سانسور به شدت به آن نياز داشتم و ياد گرفتن من مساوی شد با خراب کردن اولين کمپيوترم. اما ياد گرفتم و اکنون کار وب برايم لذت بخش است و تلاش می کنم دانش خود را در زمينه های مختلف وب گسترش دهم. برای اينکه از سانسور در امان باشم و دست گدايی پيش کسی دراز نکنم، وب و شبکه واقعا کمکم کرد. هزينه هايی که کابل پرس تاکنون داشته و با کار خود پرداخت کرده ام از اين قرار است.

يک: ثبت دامنه ی www.kabulpress.org و ميزبانی وب برای آن، سالانه حدود 300 دالر آمريکايی. هزينه ی مجموع اين 5 سال برای ثبت و ميزبانی می شود 1500 دالر آمريکايی.
دو: برای طراحی، بروز کردن و انتشار مطالب نو، همچنين، مطالعه روی شبکه برای کار با مثلا موتورهای جستجو و آگاهی از پيشرفت های فنی، معمولا بايد 5 تا 6 ساعت در روز به اينترنت وصل باشم. طی اين چند سال بطور ميانگين اگر 5 و 4 سال هم روی اين سايت کار نکرده و تنها 3 سال و آن هم برای هر سال 300 روز کار کرده باشم، می شود 900 روز. 900 روز و هر روز ميانگين 5 ساعت به اينترنت وصل باشم، می شود: 4500 ساعت. هزينه ی متوسط رفتن به يک جايی مثل دوکان اينترنت يا اينترنت کلب، متوسط برای 4500 ساعت و ساعتی 50 افغانی می شود: 225 هزار افغانی. 225 هزار افغانی، تقريبا می شود 4500 دالر آمريکايی.

سه: چون واقعا وقت می گيرد، اگر هزينه ی يک طراح وب را در نظر بگيريم، چقدر می شود؟ يک طراح خوب در کابل ماهانه حداقل 300 تا 350 دالر معاش دارد. ما همان 300 دالر را برای 3 سال حساب می کنيم که می شود: 10 هزار و 800 دالر.

چهار: هزينه های مديريت کابل پرس، نوشتن، تماس های تلفونی و حمل و نقل های احتمالی که بصورت پراکنده صورت می گيرد را از آن چشم پوشی می کنيم. می گوييم، خوب اين آقا برای عشق خود اينکار را داوطلبانه انجام می دهد.

تلاش کرده ام تا هزينه ها را با کار خودم به حداقل برسانم. يعنی کار خود را بيشتر کرده ام. نخوابيدم اما کار کرده ام و کار می کنم تا هزينه های کابل پرس تامين شود. در همين کابل نهادهای فراوانی هستند که به اصطلاح خودشان از رسانه ی آزاد حمايت می کنند. برای مثال: بنياد فرهنگ و جامعه ی مدنی. مديا تک، يو اس ايد، يونسکو، اينترنيوز و... اما هيچکدام از اين نهادها حتا يک افغانی يا يک دالر هم برای کابل پرس نداده اند. وقتی نگاه می کنی که با پول ها چه کرده اند، می بينی باند بازی، رفيق بازی و هزينه های عياشی و زد و بند شده است. من اکنون نگران اين نيستم که پول نباشد و مانند هفته نامه ی چای داغ، کسانی که اعلان و آگهی داده بودند، تهديد شوند. کابل پرس قطعا هزينه های کمتری نسبت به چاپ يک هفته نامه دارد. برای تنها چاپ هفته نامه ی چای داغ، هر هفته بايد حدود 500 دالر آمريکايی پرداخت می کردم. غرض از گفتن اين موارد اين نيست که از خودم يا کس ديگری تعريف و تمجيد کنم. هدف بيشتر شفافيت است. خوانندگان بدانند که اين کابل پرس از کجا تامين می شود و بدانند که هيچ وابستگی مالی و سياسی به نهاد، سازمان و يا حکومتی ندارد.

همانطور که بارها و بارها نوشته ام، اگر همکاری و حسن نيت خوانندگانم نبود، کابل پرس امروز تبديل به مطرح ترين و اثر گذار ترين رسانه ی الکترونيکی افغانستان نمی شد. قطعا اين کابل پرس جوان در راه تحول در عرصه ی روزنامه نگاری افغانستان، ضعف ها و کمبوداتی هم دارد که هميشه راهنمايی و نيز انتقاد خوانندگان خود را با جان دل پذيرا بودم.

در کنار کابل پرس، سايت رها پن www.rahapen.org هم هست که برای رشد ادبيات و نشر آثار نويسندگان آزاد جهان کار می کند. اين سايت را پيشتر از کابل پرس راه اندازی کرده بودم. خوشبختانه نويسندگان زيادی از سراسر دنيا با اين سايت در ارتباط اند. آثارشان را برايم ارسال می کنند و بزودی نسخه ی جديد و پويا يا دايناميک آن را برای سهولت بيشتر منتشر خواهم کرد. رها پن هم کاملا مستقل می باشد و در جای و وقت خود مسايل مالی آن را نيز توضيح خواهم داد.

يک کارگاه ادبيات هم در کابل راه اندازی کرده ام. اين کارگاه ، "کارگاه ادبيات پيشرو افغانستان" نام دارد. 20 تا 30 عضو جوان دختر و پسر دارد. در اين کارگاه، شيوه های مدرن و امروزی ادبيات را تدريس می کنم. همراه با نسخه ی جديد رها پن، معلومات بيشتری از اين کارگاه نشر خواهد شد. تنها همين قدر می گويم که اين کارگاه نيز از جايی حمايت مالی نمی شود، مستقل است و هفته ای يک بار در خانه ی کرايه ای ام در کابل داير می شود. حدود 6 ماه از عمر اين کارگاه می گذرد.

در انتها چند نکته ی کوتاه را از خوانندگان و نويسندگان خواستارم:

يک: برای احترام به کاپی رايت و حرفه ای نگاه داشتن سطح کابل پرس، از ارسال مقالات، بصورت همزمان به کابل پرس و رسانه های ديگر خودداری کنيد. تجربه نشان داده که اين روش و شيوه ی کابل پرس، موفق بوده و باعث شده که اين رسانه ی الکترونيکی بصورت منبع درآيد.

دو: برای کم کردن هزينه های کابل پرس که برايم مشکل است و نيز برای مديريت بهتر و صرفه جويی در زمان، لطفا در سايت کابل پرس نام نويسی کنيد و آثار خود را با ورود به محيط مديريت آسان کابل پرس، برای انتشار پيشنهاد کنيد.

سه: در بخش نظرات و پاسخ به مقالات، افراد می توانند نظرات خود را تايپ کرده و بلافاصله منتشر کنند. من می دانم که در افغانستانی که سال ها و دهه ها سرکوب، خفقان و سانسور بوده است، حذف و سانسور از سوی کابل پرس هم به اين فاجعه می افزايد. ما سانسور نمی کنيم، اما ديده شده که برخی از افراد، بجای پاسخ، به دشنام و تبادل جملات رکيک و زشت می پردازند. تا حد امکان من کوشش کرده ام مدارا شود. تجربه نشان داده که در کشورهای جهان چهارم و سوم، با محدوديت نمی توان مانع چيزی شد. برای همين از نويسندگان می خواهم که در مقابل نظرات احتمالی به اين صورت، از خود بردباری نشان دهند. من اطمينان دارم که عصبيت ها، کم کم به بحث و تبادل آرا تبديل خواهد شد. از خوانندگان و کسانی که نظر می دهند نيز، می خواهم که کرامت انسانی را در نظر بگيرند و از دشنام دادن پرهيز کنند. دشنام دادن ظرفيت و گنجايش کم را می رساند و پاسخ احتمالا دشنامی ديگر خواهد بود. با اين شيوه برخورد، ما انرژی مثبت خود را ضايع می سازيم. پس می خواهم به نظرات مخالف وموافق احترام بگذاريد و سعی کنيد با نظرات منطقی، در نهادينه کردن آزادی بيان سهم بگيريم.

همراهی و همکاری تک تک خوانندگان و نويسندگان با کابل پرس به غنای آن می افزايد. خوشبختانه اکنون حدود 100 نويسنده و روزنامه نگار و هنرمند با آرای گوناگون و متنوع، يار و همکار کابل پرس می باشند که اين شايد در تاريخ رسانه های افغانستان بی نظير باشد.