تجارت خلیلزاد

دکتر خلیلزاد جمهوری خواه افغانی الاصل امریکایی تا زمانی که در تلویزیون طلوع، هدف سفر وی افشا نشده بود، طوری نمایش می داد که وی بار دیگر با همان قدرت قبلی به کابل آمده است تا درافغانستان نظام سیاسی درست کند. اما وقتی ماهیت سفروی افشا شد، او مجبور به تصدیق این نکته شد که مأموریت وی، از سوی مقامات جدید کاخ سفید( دموکرات ها) منظور نشده است.

آقای خلیلزاد اکنون یک مأمور بازنشسته و غیر رسمی است. اما موقعیت خودش را هنوز هم به عنوان یک چهره با نفوذ درمیان سیاسیون و رهبران تنظیم ها و افراد به ظاهر تکنوکرات حفظ کرده است. آقای خلیلزاد درآستانه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری درک می کند که تجربیات و اطلاعات وی در مورد گروه ها، احزاب و موضع کشور های منطقه، برای بازیگران و روشنفکران بی خبر از پشت پرده قضایا، جاذبه دارد و این تجربیات با پول گزافی به فروش می رود.

بدین ترتیب، دکتر خلیلزاد به کابل آمده بود تا تجربیات دوره کار رسمی خویش را در شرایطی به فروش برساند که موقعیت رسمی ندارد؛ او از یک نظر درست تحلیل کرده بود. زیرا بسیاری بازیگرانی که قصد دارند با پول های گزاف به صحنه انتخابات وبازی های نمایشی رسانه ای وارد شوند، نیاز دارند تا با دست شخصیت های نظیر خلیلزاد ( هرچند درظاهرامر) تبرک شوند.

سوال این جاست که مصارف جلسه افغان ها در دوبی را چه منبعی پرداخته بود؟

چرا خلیلزاد درین باره ساکت بود؟

هزینه این جلسه از سوی منابعی پرداخته شده بودکه هنوز تلاش دارند برای تنظیم ها وگروه های وابسته به دوره های تخاصم و رویارویی داخلی، نقش تازه داده شود. نقش تنظیم ها به معنی اهدای نقش به مردم نیست، به چند شخصیت محدودی است که در معامله با قدرت ها پیشقدم بوده اند وحالا هم تلاش دارند درهمان مقام باقی بمانند و سرنوشت سیاسی و نظام سازی آینده را به شیوه سنتی خود شان معامله کنند تا قدرت خویش را ابقا کنند.
خلیلزاد از جمله طراحان ناکام قصرسفید درافغانستان است و هنوز هم از تکرار اشتباهات خویش واهمه ندارد.
دسته هایی از افراد عاطل وباطل که درغرب به بن بست رسیده و شیره فکری و ارادی شان به تحلیل رفته بود، روی شانه تنظیم ها به افغانستان برگشتند و مضحکه وحشت ناک حکومت داری و فساد سالاری را بر مردم تحمیل کردند. همین تنظیم ها که سال ها برضد اقشار شاه پرست و دیوان سالاران چاپلوس شعار داده بودند، در زمان حکومت کرزی حتی حاضر شدند به چهره های دست چهارم و پنجم ادوار گذشته در پارلمان رأی بدهند. تاریخ یک بار دیگر ثابت کردکه ائتلاف تکنوکرات ها و تنظیم ها نتیجه ویران گری ازخود به جا گذاشت.

اکنون افغانستان به نظام ائتلافی نیاز ندارد. رئیس جمهورحامد کرزی در یک مقطع، از ائتلاف سازی ها تبرا نمایی کرد؛ اما درعمل، حکومت کم رمق ائتلافی و مصلحتی را بنیان گذاشت و بنیان فرصت های مساعد برای ایجاد نظام قانون را ضعیف کرد. داستان هنوز خاتمه نیافته است و درامه های ائتلاف سازی های دیگری در دستور کار قرار گرفته است که مأموریت اخیر خلیلزاد مؤید آن است.

نیاز اساسی برای افغانستان آن است که به دوره و تجارب زیان بار کرزی خاتمه داده شود. راه دیگری هم وجود ندارد و جامعه جهانی نیز درین چند سال به نتایج مشخصی رسیده است. سیاست کنونی امریکا سیاست تغییراست و تلاش برای تکرار ائتلاف های ضد نظم وقانون، خطر گسترش جنگ منطقه ای را به همراه دارد. حکومت باید براساس ظرفیت تشکیل شود. تنظیم ها هیچ کدام نماینده اقوام نیستند. تنظیم ها ممثل یک ائدیولوژی بودند وهستند.
برخی اعضای ناکام کنگرس امریکا به کمک خلیلزاد ، برای خود شان راه بزنس های جدید را در افغانستان باز می کنند. این تجارت سیاسی بازار گرم داردو کشور های ایران و پاکستان نیز برای پیشبرد اهداف خود شان برضد امریکا و غرب، ازین طرح هایی که روند طبیعی و مفید برای افغانستان را مختل می کند، حمایت مالی و سیاسی می کنند.

تجارت خلیلزاد از تلاش های حکومت برای بقا جدا نیست. همایش دوبی بدون شک در همکاری ومفاهمه با تیم حاکم در ارگ به راه افتاد. آن چه درین همایش تازه گی داشت، استفاده از نام روشنفکران و سیاست مداران «جوان» افغان بود. واقعیت این است که تجربیات ودریافت های سیاست دانان جوان به مراتب حساس تر وعمیق تر از بازی های تکراری بازیگران ناکام است.

سیاست دانان جوان افغان وقوف دارند که امریکا درحال ساخت یک استراتیژی بزرگ درافغانستان است که با روش های ناکام و معلق گذشته تفاوت دارد. درین طرح جدید امریکا، بعد از تحقیق و بررسی های لازم، نظریات و تجارب قشر جوان افغانستان به طور جدی درنظرگرفته می شود.

گزارش هایی وجود داردکه نقش تنظیم ها درحکومت آینده، برخلاف هفت سال اخیر که خیلی تعیین کننده بود، بیشتر جنبه مشورتی خواهد داشت. تنظیم ها درحکومت آینده، قدرت اجرایی نخواهند داشت و مانند هفت سال اخیر، نخواهند توانست که هرزمانی منافع شان ایجاب کند، به کابینه حکومت وزیر ویا معین معرفی کنند. طرح امریکا آن است که آنچه درهفت سال اخیر درافغانستان روی داده است، دیگرقابل تکرار نخواهد بود. درجریان این سال ها، یک قشر جدید کادری درافغانستان پرورش یافته است که حضور تکنوکرات های بدون تخصص ومدعایی را منتفی می کند. ذهنیت ها به حد کافی روشن گشته و جامعه جهانی نیز به عقب نگاه نخواهد کرد. حکومت آینده حکومت محاسبه خواهد بود و دسته های مافیا، مختلسان و باند بازان مورد رسیده گی و پیگرد قرار می گیرند.