مردم افغانستان یکبار دیگر دولت خانخانی را در قرن بیست و یکم تجربه می کنند

هرگاه کمی به عقب نگاه کنیم، می بینم که آقای کرزی شخص انتصابی توافق نامه بن است، که تا حال بالای مردم تحمیل شده و به هر قیمتی که تمام شود از قدرت سیاسی دست بردار نیست، گاه با تقلب ، معامله و گاه با مصلحت. با فرا رسیدن انتخابا ت ریاست جمهوری 1388 ما شاهد معاملات، تقلب و مصلحت های آشکاری بودیم.( ازجمله با حزب جنبش ملی اسلامی و حزب وحدت اسلامی مردم و صدها حزب و افراد دیگر از آشکار ترین معاملات شان برای بدست آوردن دوباره قدرت می باشد) چنین معاملات آغای کرزی نمایان گر آن است که یکبار دیگر می خواهد پایه های دولت خانخانی را در افغانستان طرح ریزی نماید.

افغانستان کشوریست که در دوره های معاصر تاریخ نیز دولت های خانخانی زیادی را تجربه کرده است، سنگ بنای این دولت ها در سال 1747 گذاشته شد. دولتی را که احمد شاه ابدالی اساس گذاشت، کاملاً شکل خانخانی داشت. وقتی که از طرف خانان قبایل در جرگه شیرسرخ به پادشاهی برگزیده شد، یک دستگاه اداری را به میان آورد.و در پایتخت یک شورای دایمی را که اعضای آن شاملین جرگه شیرسرخ و یکتعداد قوماندانان نظامی بودند، تشکیل داد.

عین تلاش های را آقای کرزی در زمان برگزاری انتخابات از سر شروع کرده است.در حالیکه انتخابات يعنی شرکت آزادانه مردم در تعيين سرنوشت خود می باشد. انتخابات از ویژه گی های حکومت های متکی به دمکراسی است.در انتخابات دمکراتیک ملاک اراده مردم است تا بر تمام اوضاع حاکم شود. ضمانت اجرای انتخابات، قانون برآمده از اراده مردم است، اما اکثر افرادی را که کرزی برگزیده است کسانی اند که به شکل مستقیم در جنگ های چند سال گذشته شرکت داشته اند و از طرف کمیسیون حقوق بشر به نقض حقوق بشر متهم شده اند، به جای اینکه حالا در زندان باشند، بار دیگرخود را با بی شرمی و بی خبری تمام می خواهند که در قدرت شرکت نمایند.

مردم افغانستان، به رغم وعده های خارجي ها و دولت کرزی، نه تنها بهبودی در زنده گي شان ندیده اند، بلکه شاهد اوج گیری جنگ فرسایشی، کمبود مواد اولیه زنده گي و وخیم تر شدن شرایط زیستی خود هستند. نزدیک به هشت سال از سرنگونی طالبان، از یکسو به دلیل سیاست های فاجعه بار عساكر امريکایی و ناتویی، و از سویی دیگر به دلیل بی لیاقتی و بی کفایتی و عملکرد فاجعه بار دولت کرزی مردم افغانستان شاهد بی ثباتی، نا امنی ، فقر و پیشروی نیروهای ارتجاعی و تاریک اندیش طالبان در افغانستان هستند.

انتخابات 1388 ثابت ساخت که هنوز نمی توان حکومت انتخابی و دموکراتیک را که خواست اکثریث مردم افغانستان باشد، با موجودیت این رهبران تشنه به خون و چوکی پایه ریزی کرد. چون همواره سرنوشت مردم را به بازی گرفته ، منافع ملی را فدای منافع شخصی نموده اند. تجربه ثابت ساخته است که دولت های خانخانی که متکی بر بنیاد قبیله بود ، تحمل برداشت وزن را نداشت، بنابر همین علت، این دولت ها تا دیر زمانی دوام نکرده و بعداً متلاشی می شد.بناءً حکومت های ائتلافی در مجموع عمر کوتاه دارند. زیرا این گونه حکومت ها بنابر خواست اکثریت به وجود نیآمده بلکه بنیاد این حکومت ها را "معامله"(منظور از معامله در نظر گرفتن منافع شخصی و تقسیم کرسی های حکومتی قبل از انتخاب شدن افراد آن توسط آرای مردم می باشد) تشکیل می دهد نه اراده توده های ساکن.

معاملات را که کرزی بخاطر بقای خود و دولت فاسد اش با ناقضان حقوق بشر( قوماندانان و خان ها ) انجام داده است، میراثی است که می خواهد در قرن بیست و یکم یکبار دیگر آنرا از نو شروع کرده ، تبدیل به یک عرف سیاسی جدید در میان سیاست مداران بعدی نمایند تا هرنوع معامله و تقلب را نسبت به منافع عامه مقدم بدانند.
وسلام
احمد راشد جمال