کارمند بی نام وزارت خارجه! خداوند قلم نشرماندت!

اخیراً سایت کابل پرس نوشته یی را با عنوان "نکاتی از گردهمایی کارمندان وزارت امور خارجه..." که گویا اظهارات یکی از کارمندان آن وزارت باشد، به نشر سپرده است. کارمند آن وزارت که اسمش معلوم نیست، مواردی را به انتقاد گرفته و گویا به کشف بزرگی دست یافته باشد. به نوبة خود می خواهم به مواردی از آن نوشته، اشاره هایی داشته باشم.

نخست این که گزارش متذکره مربوط به 12 جون 2007 می شود و اینک که قریب دوماه بعدتر برای نشر فرستاده می شود، به هیچ صورت نمی تواند خالی از اغراضی باشد که به زمان بیشتر ارتباط می گیرد.

این که داکتر سپنتا در همایش متذکره گفته باشد "تا زمانی که قانون اجازه بدهد من به کار خویش ادامه میدهم" کدام سخن خلاف قانون نیست. معیار هایی هم که برای تقرر کارمندان در خارج کشور بیان گردیده به شمول "وقاداری به نظام، توازن قومی، تحصیلات عالی، تسلط بر زبان، تعداد فرزندان، پیشنهاد سفرا، لزومدید وزیر، ضرورت های امنیتی کشور" همه معقول به نظر می رسد و ایکاش از سال ها پیش، همین معیار ها در نظر می بود.

با آن که اظهارت نقل شده از اسحق یعقوب به خود همان شخص ارتباط می گیرد، مگر پرسش اصلی اینست که چرا موصوف به تمامیت خواهی اشاراتی داشته است؟

اگر از شایسته سالاری صحبت می شود، نباید عده یی چنان فکر کنند که این گفته بیانگر عدم شایسته سالاری در گذشته و مخصوصاً در زمان داکتر عبدالله است. شایسته سالاری، در هر زمان و بنابر ضرورت ها، معیار های خود را می داشته باشد. مثلاً زمانی تسلط بر برنامه های کمپیوتر در شایسته گی شامل نبود، ولی حالا از ضروریات است، یا این که ممکنست گاهی توازن قومی، وفاداری به نظام و تحصیلات عالی در معیار های شایسته گی شامل نبوده، اما حالا چنان نیست و به این گونه است که شایسته سالاری یک روند دوامدار است و از همین روست که آموختن پایانی ندارد.

نویسندة آن مقاله چنان کم سواد است که نمی داند تغییر 180 درجه برعکس می شود یا 360 درجه؟ او می گوید که قومی سازی وزارت خارجه 360 درجه با شعار اولی مخالفت دارد. حال آن که یک دایره، 360 درجه است و هرگاه شما تغییر 360 درجه می گوید، دقیقاً هیچ مخالفتی در میان نیست؛ مگر 180 درجه شما را به قطب مخالف می برد. جالب است که این کارمند با این سویه اش، معاش سوپر سکیل هم می خواهد؟!

نویسنده بعداً به جان چند کارمند وزارت خارجه افتاده و تهمت هایی غیر مستند را به آنان نسبت می دهد که خود هتک حرمت بوده و قانوناً جواز ندارد. به برخی از آن اهانت ها اشاره می شود:

1- سید انور سادات مستشار سفارت افغانستان در اوکراین:

او را فارغ صنف 12 و کارمند خاد معرفی کرده و حتی قاچاقبر انسان ها خوانده است. سند تحصیلی او جعلی خوانده شده؛ مگر برای هیچ کدام از آن ادعا ها سندی ارائه نداده است. حال اگر بگوییم که خود نویسنده در خاد بوده و سند جعلی دارد و قاچاقبر هم بود؛ چه تفاوتی می کند؟ زیرا این هم یک ادعای غیر مستند است. اگر کارمند خاد بودن در گذشته جرم باشد، علومی و گلابزوی که در پارلمان حضور دارند و به رأی مردم وکیل شده اند، نه تنها مجرم اند بلکه آنانی که به ایشان رأی هم داده اند، از جنایتکاران حمایت کرده اند. آیا این را می پذیرید؟

2- پرویز آرزو سکرتر دوم در مسکو:

او جوانیست شاعر و نویسنده و آگاه از مسائل سیاسی و تاریخ افغانستان. این که در گذشته کارمند وزارت خارجه نبوده، چه گناهی کرده است؟ مگر کسانی که بعد از سقوط طالبان در وزارت خارجه مقرر شدند، همه سابقة کار در وزارت خارجه داشتند؟ مگر هراتی بودن جرم است؟

3- داود مرادیان مشاور ارشد:

او را از عوامل رژیم ایران خوانده اند که گویا حدود 30 تن اهل تشیع را مقرر نموده است و فقط شیعه بودنش را دلیل همکاری او با رژیم ایران وانمود کرده اند. عجب منطق و استدلالی؟! او نه تنها در روابط بین الملل دکترا دارد که استاد دانشگاهی در اسکاتلند هم بود و دلیلی وجود ندارد که او فاشیست ایرانی باشد؛ مگر یک ادعای محض که می تواند در مورد خود نویسنده هم چنین ادعایی مطرح شود. مثلاً می گوییم که نویسنده خود یکی از عوامل ایران است و می خواهد به این گونه چهره اش را پنهان کند!
4- عبدالرزاق یعقوب رئیس اداری:

بهتان هایی هم به او نسبت داده شده در حالی که او سال ها قبل، رئیس عمومی بودجه، رئیس عواید و کارمند سفارت افغانستان در هند بود. آدمی نهایت مسن است و این که از نظر اخلاقی ضعف داشته باشد، اصلاً با سن و سال او سازگار نیست. دیگر این که عواید سفارتخانه ها در بن جمع و بعد توزیع نمی شود. عواید مرکزیست و قونسلی افغانستان در بن، منحیث نقطة ارتباط در انتقال مصارف نمایندگی ها کار می کند که نه مصارف را کم می تواند و نه هم زیاد.

هر چهار نفری که در بالا یاد شد، نه تنها تحصیلات عالی دارند که بر زبان هم تسلط دارند و از نظر کفایت کاری هم شایسته گی های خود را داشته اند. ولی جالب است که نویسنده از گزارش یک محفل آغاز کرده و به طرف مقرری ها می رود و آن هم مقرری ها در ماه اخیر و بعدش آن را دلیل خشم وکلا می داند. ولی ظاهراً وکلا به خاطر اخراج مهاجران به خشم آمده بودند نه به این دلایل و دیگر این که تمام این مقرری ها به گفتة نویسنده بعد از رأی عدم اعتماد بوده، پس آنان پیش از پیش به خشم آمده بودند؟

برای نویسندة محترم صبر و حوصله باید تمنا کرد و کمی هم هنر نویسندگی! و فقط یک جمله می تواند جوابش باشد که ادعا کردن و تهمت بستن بسیار ساده است و از هر کسی پوره، ولی قانوناً کسی این حق را ندارد تا فقط ادعای غیر مستند مطرح کند. برای نویسنده دعا می کنم:

خداوند قلم نشرماندت!