لينا؛ انتحار حذف و سانسور!

مدتي بود كه نوشته ها و مطالب خانم لينا روزبه را در و يب سايت هاي گوناگون ميخواندم. از جمله در سايت خاوران. اما از چندين ماه بدين سواست كه نوشته ها و نظريات وي را در صفحه فيس بوكش دنبال ميكنم. ولي در اوايل، كه جديدا صفحه فيس بوكش را ايجاد كرده بود، نظريات روشنگرانه و با باورمندي (عقيده) و آزاد مي نوشت. ولي متاسفانه، از سوي کامنتاتورهای افراطي و آنانيكه ديدگاه خيلي تنگ دارند و همه چيز را از دريچه دين و مذهب مي بينند، مورد توهين و اهانت قرار گرفت. خودم؛ روزانه آن كامنت ها را ميخواندم. ولي بعدها؛ ديده شد كه وي رفته رفته تغيير جهت نموده و سعي كرد تا مسايل ديني و مذهبي را، حال با عقيده خاص. به سخن ديگر؛عقيده وارد شده در ذهنش را تحرير دارد و در صفحه ي فيس بوكش بايگاني نماييد. خواسته بود تا خويشتن را مذهبي وانمود كند. در حاليكه همه ميداند كه جناب شان چقدر به اعتقادات دیني باور مند است. ميتوان گفت؛ شايد اين يك آزمون پيرامون باور هاي مردم افغانستان نسبت به مسايل ديني و عقيدتي شان بوده باشد؛ تا براي طراحان اين آزمون يا نظرسنجي غيرمستقيم گزارشي را تهيه نمايد.

به هر حال، در اين آواخير، پست ها و مطالب اش را كه در صفحه ي فيس بوكش قرار داده است؛ بيشتر به مسايل ملي و زباني پرداخته است. شايد باز هم اين يك آزموني باشد در خصوص احساس و ملي گرايي و زباني مردم. به هررنگ که خواهی جامه پوشی / من از طرز خرامت می شناسم/. مسئله خيلي دردناك و رنج آور اين است كه وي تلاش كرده ديدگاه و نظريات خويش را بر مردم افغانستان تحميل كند. و از سوي هم كوشش كرده تا رضايت بخش از باشنده گان سمت مشخص يا قوم خاص كشور را به خود جلب كند. شايد دراينجا، بتوان گفت، كه وي شايد خواسته باشد تا به افغانستان بر گرديده صاحب مناصب در نظام فاشيشتي قومي شيرزي (كرزي) گردد و يا اينكه با چنين رويكردش از سوي حلقات قوم گرايي حكومت فعلي پول دريافت بدارد. من كوشش كردم تا نظريات (كامنت ها) هموطنان را بخوانم. ولي متاسفانه ديده شد؛ بعد از مدتي يكتعداد زياد اين كامنت ها كه به اصطلاح عام به روحيه سِرش شده ي جناب عالي برابر نبود،همه را حذف كرد. بايد بگويم، كه من شخصاً مخالف هر نوع استعمال كلمه زشت و ركيك، كه مغاير روحيه اخلاقي و انساني باشد؛ مخالف ام؛ فقط مخالف. اما متاسفانه؛ بعضي كامنت هاي را حذف و سانسور كرد كه هيچ نوعي كلمات زشت و اهانت آميز در آن موجود نبود. ولي برعكس، بعضي كامنت هاي است كه كلمه هاي چون سگ و خر را براي سركوبي افراديكه مخالف نظريات اين بانو بوندند، توسط حاميان آيديولو‍ژي فروخته شده ي اين خانم به كابرده شده است، اما هيچگاه اين نظريات توسط وي حذف نگرديد. در اینجا لازم است که به بخشی از پست هایش طوری مختصر تذکار گردم:خانم لينا در يكي از پستهايش گفته بود كه:" نسل جوان در كشور هاي اسلامي نيز بدون آگاهي از اساسات مذهبي و ديني به پيروي كوركورانه از دين مي پردازند و كسي فرصت ابراز نظر ويا طرح سوال را به آنها نميدهند". مثلاً در جاي از پستش چنين نوشته است:" برداشت من از حجاب اين است كه خداوند از زن و مرد خواسته تا لباس و تن پوش شان ابرومندانه و متواضع باشد، براي خانم ها پوشانيدن موي سر هم پيشنهاد شده است". با این حال، خود این خانم چقدر با چادر، حجاب و چادری، این پوستین حیوانی عادت دارد و یا هم بلد است. خیلی خنده آور است. در یکی از پست هایش خواندم نوشته بود که :"من از سخن حق باک ندارم و هرزگاهی حقایق را میگویم. خيلي مضحك به نظر ميرسد كه خود ادعا دارد كه سخن حق ميگويد و به نحوي از برادران آقاي شيرزي (آقاي كرزي) منظورم پشتون ها و همان طالبان كه سر مي برند است، دفاع ميكند. خانم لينا! آيا همه ي مردم افغانستان ديوانه هستند آيا به اندازه تو عقل ندارند ويا اينكه به نظر تو اينها( مردم افغانستان) مگر هيچ آدم نيستند؟ ديگر اينكه گفته اي مشكل افغانستان با هم پذيري و عقيده اسلامي ميتواند حل شود. ايا چقدر باورمند هستيد كه همپذيري بين مليت هاي كشور قابل رويت خواهد بود؟ يا قابل رويت خواهد شد؟ من خودم به اين باور هستم كه هيچگاه اين مسئله امكان پذير نيست. زيرا حكومت مجاهدين و به تعقيبش حكومت طالبان همه داد از اسلاميت ميزدند چه گل هاي به آب ندادند. و افغانستان بدترين حالت خود را دراين نظام های آیدیولوژی دینی سپري كرد. به گفته اي اسد بودا نويسنده ي موفق، توانا كشور هيچگاه زيربار خرافات، زورو زر نرفته است و هيچگاه در برابر زورمندانيكه حتی وي را تهديد به مرگ كرد؛ هيچگاه نه هراسيد و هيچگاه خون قلمش به مدح اين قوم آن قوم يا اين شخص و ان شخص نه ريخت؛ هيچگاه؛ يك لحظه هم حركت قلمش در بازتاب حقايق و اقعيت ها متوقف نگرديد. بين مردم سرزمنش است و درد و رنج مردمش را با خون و پوست خويش درك و لمس ميكند و با احساس عاري از كثافت، ريا، كذب و دو رنگي مينويسد." افغانستان سرزمينِ ظلمت و تاريکي و فاجعه ها و ويراني ها و در واقع تنها کشوري است که در قرن 21 در آن مردماني زندگي مي کنند که با مظاهر فرهنگ و تمدن آشکارا دشمني دارند[i]" اين دشمنان آشكار تمدن و فرهنگ كيست؟ در طي سده ها، كدام نژاد حاكم جز تمدن شكني و ويرانگري چي چيزي تا كنون از خود به جا نگذاشته است، كيست؟ اگر يك نگاه اجمالي به تاريخ اين سرزمين نماييد؛ پاسخ روشني خواهي يافت.

«با آنکه اين قوم چندين بار بر بزرگترين شهرهاي چون بلخ، کابل، اصفهان و دهلي تسلط يافتند، هيچ اثر فرهنگي-تمدني از خود به يادگار نگذاشتند که بر هويتِ تاريخيِ آنها دلالت کند و هيچ متنِ مکتوبِ تاريخي، جز «پتة خزانه» مجعول از سوي «دَ تاريخ تولنه»، به زبانِ پشتو وجود ندارد که دستِکم قدمتِ چند صدساله داشته باشد، اما آثار فرهنگي و تاريخيِ که آنها تخريب نموده اند بيش از آن است که در اين بيان بگنجد، آخرينِ آثار فرهنگي-تاريخي که آنها ويران کردند، مجسمه های «بودا» در باميان بود، اثري که تخريبِ آن بزرگترين ضربه بر پيکرِ فرهنگِ بشر، به ويژه فرهنگِ معناگرايي شرق بود. ويژگيِ اصلي نهفته در مفهومِ «پشتو» ويرانگري، تعصبِ ايلي و تقديسِ آداب و فرهنگِ کوچيگري و ضديت با فرهنگِ شهري است؛ هراس عميق از شهر و مدرسه و آموزش[ii]»

«اگر احمدشاه ابدالي بسياري از شهرهاي خراسان و دهلي را غارت و تخريب و انسان ها را قتل عام کرد، محمودِ افغان کرمان و اصفهان را، دوست محمد خان بلخ را آتش کشيد، عبدالرحمن هزاره جات، هرات و کابل را و طالبان تقربيا تماميِ افغانستان را و در عين حال هيچکدام فرهنگ و تمدن شهري از خود برجاي نگذاشتند، به سببِ فقر فرهنگي بود که توانِ زندگي در جامعۀ پيچيدة شهري را نداشتند. دنياي پشتونها در سياه غژدي خلاصه مي شود، معيشت آنها بر الگوي کوچيگري و غارت و تجاوز و «سرقت»استوار است، در هرکجا گذر کنند گردِ تباهي و نيستي مي افشانند. ناامني مسير قندهار و کابل، بيش از آنکه به گروه هاي طالب ارتباط پيداکند، به فرهنگِ دزدي و غارت و به اصطلاح «اقتصادِ سرگردنه» ارتباط دارد[iii]»

«هر مُليِ ملا و مولوي، هر سگِ وفادار دربارِ ظلمه و «کفره» اميرالمومنين و هر بيسواد و درس نخوانده و فرصت طلبي روشنفکر. افغانستان به معناي واقعي کلمه چاله مرگ و تباهي و نيستي است، «ديستوپيا» -يي هاي که هيچ آرمان انساني و اخلاقي در آن يافت نمي شود؛ معيارِ فرهيختگي و فرزانگي جهالت است، معيارِ ايمان قساوت، معيار سياست مداربودن بي رحمي و دروغگويي، معيار انسانيت «کوچي گري»، بزرگترين هنر «سگ جنگي»، سنتي ترين شادي «رقصِ اتن» که جز خشونت کوچي گري هيچ عنصر زيبايي شناختي در آن وجود ندارد، برجسته ترين اثرِ تاريخي «کتابِ مجعول پته خزانه»، والاترين افتخار «غارت» و «آدمکشي»، هرچه آدمها جاهل تر باشند، فرهيخته تر و فرزانه تر خواهند بود[iv]»

لينا! بيا؛ از اين همه و ريا و كذابي ات بگذر. تابه كي به مردم درد كشيده رنج ميآفريني! چقدر بد بختي- بگذار كه دوشيزه گان و خانم هايكه از شمالي و ديگر ساحات كه به مناطق جنوب برده شده بودند به خانه هايشان برگردند. و ازسراي رنج و درد رهايي يابند و از اين گوانتانامو خانگي پشتوني! بگذار كه ديگر دوشيزه مناطق امن و با تمدن توسط پشتون ها جهالت پرور به زور به زني گرفته نشوند. بگذار خودمان؛ خودمان باشيم. درد و رنجهايمان تا هنوز التيام نيافته است و تو ميخواهي روي اين زخم عميق نمك بريزي! ورنه به تو وبه امثال تو چي باك كه در اين سرزمين چي ميگذرد؟ و دوربين خيره رسانه ها كي توانستنه اند و كي متوانند واقعيت ها را آنطوريكه است انعكاس دهند و در بازتاب آن صادق باشند. و حال تو چي ميداني كه مسبب اين همه دربدري و قتال ها چي است و كي است! تو از درد من چي خبري داري؟ وقتي كلمه ي من را به كار ميبرم؛ اين واژه ي« من» تنها من نيست. بل، هر كي و هر انسان افغانستاني را در آن صف ميبني؛ اين من است. اين من و ما بوديم كه مرگ و قبور دسته جمعي را شاهد بوديم. و من بودم مرگ اجباري و عمدي برادرم را كه توسط دَره (تازيانه) هاي پشتون هاي طالب پیش چشمانم جان باختند و حتي مجال آنرا هم نيافتيم تا برسر جسدش اشك بريزيم. يادم است و آن پسرك كه هنوز خط بروت نكشيده بود با پدرش يكجا توسط گروه طالبان جلب بيزار گرديد و در شهرستان نهرين، در نبرد هاي گروه هاي مسعود و طالبان پشتون به شهادت رسيد و مجال آن را نيافت تا جسدش را به قريه برگرداند و ناگزير شده تاجسد پدر مهربانش را زير لر كند تا از طمع گرگان نجات بخشيده باشد. به توچي باك آن زنان و دوشيزه گاني كه توسط طالبان پشتون و كوچي، اين قوم ويرانگر و تمدن شكن از بدخشان، تخار و ... به بازار هاي عرب و ديگرگوشه هاي جهان به معرض فروش رفته است و تا ابد بد بخت شده اند. به تو چي باك مادرانيكه فرزندان و دلبندان شان را بالاثر انتحار و انفجار طالبان پشتون تاكنون از دست دادند وبه سوگ جگر گوشه هايشان نشستند. و داوري تو اين است كه اين همه را طالبان كرده اند. طالبان كيست؟ چرا نمي گويي كه اين همه رنج و ويراني را پشتون و اين قوم تمدن شكن و مظهر همه ويراني بار میآورند.

! لينا! به تو چي باك در آن گوشه دنيا آرام نشسته ي و با بي مسوولتي تمام به داوري قضايا كشور مي پردازي و بالاي مردم اين سرزمين قلم رسايي ميكني! حال تو حامی طالب و مدافعی این قوم ویرانگر شده ای!

«آن هایی که برای خوش بختی قوم پشتون تلاش می کنند، نیز باید پس از چندین سال تجربه تاریخی بپذیرند که «پشتو- وندالیسم» فقط برای اقوام غیر پشتون فاجعه بار نبوده، برای خود پشتون ها که پس از بیش از دو صد و پنجاه سال حکومت نه تنها به رفاه و آموزش دست نیافته اند، بلکه کین توزی آن ها نسبت به صلح و توسعه مدارس و شهر نشینی و آموزش هروز تشدید می گردد، نیز فاجعه بار بوده است. پشتوـ وندالیسم نوعی مرض است، مرضِ خطرناک، اما قابل درمان؛ اگر بر آنیم صلح و ثبات به این سرزمین برگردد، مردم افغانستان و جامعه جهانی باید دست به دست هم داده و بیمارانِ مبتلا به این مرض را تداوی نمایند [v]»

«آدم از بی بصـــــــــری بنده گی آدم کرد
جـوهری داشت ولی نذرقباد و جمــع کرد
یعنی از خوی غلامی زســـگان پســترند
من ندیدم که سگِ پیش سگی سرخم کرد» [vi]

[ii] - اسد بودا ، پشتو- وندالیسم، جمهوری سکوت
[ii] - همان
[iii] - همان
[iv] - همان
[v] - اقبال لاهوری