دیر باوری رهبران سیاسی٬ خوشباوری مردم و جسارت حکومتگران قبیله سالار

عملکرد یا « ریفورم» اخیری که از سوی وزیر معارف یعنی « مجمع العلوم و مطلع الفنون» ساختار مافیایی قدرت فاروق وردک با تغییر نام لیسهء نسوان بی بی مهرو به نام شخص گمنامی از وردک به اجرا گذاشته شد اگرچه در ظاهر خنده آورمی نماید اما به قول جناب وزیر معارف اگر «کامن سنس » مانرا اپلای کنیم « یعنی از دریچه عقل دورنگر » به این اتفاق بنگریم آنگاه نه تنها که متاسف و متاثر میشویم که باید این عمل تکانه ء باشد برای برانگیختن رهبران سیاسی دیرباور غیرپشتون و مردم خوشباوری که با آقای وزیر شراکت قومی و زبانی ندارند.

در ظاهر امر اتفاق کوچکی می نماید؛ نامی را در عوض نامی دگر انتخاب و برسر دروازه مکتبی آویخته اند... سابقه هم دارد. مکتب لیسهء که من در آن درس خوانده ام سالها بنام غلام حیدرخان چرخی مسما بود بعد شد صبور شهید... اما دوباره غلام حیدرخان چرخی جای آن صبورشهید را گرفت... لیسهء نادریه به عمر شهید و ...وجه تمایز و نکتهء قابل ترس و توجه در مورد انتخاب فاروق وردک اینست که اگر در نمونه های بالا رویکرد حزبی و ظاهرا مردمی نقش داشت در مورد حادثهء اخیرنیتی که در عقب تغییرنام لیسهء نسوان بی بی مهرو نهفته است متاثراز خوی دگر ستیزی و تمامیت خواهی است که از یکسو برخوردار از پیشینه و پشتوانهء تاریخی که شخصیت عقده مندی مثل « محمد گل مومند» به عنوان پیشاهنگ نابود سازی نشانه های هویت تاریخی و فرهنگی غیرپشتون ها را برای اقدامات خصمانه اش در تغییر نام «بلخ » به « اشپوله» و « سبزوار » به « شیندند» معرفی می دارد و از دیگر سو امکانات وسیع مادی و غیر مادی برای جااندازی این مضحکه بیشتر از آن پیمانه ایست که در اختیار محمدگل مومند بود بنا این رخداد را ضمن اینکه باید پیوسته به آن سناریوی تاریخی مطالعه کنیم نتجه اشرا تنها همان ندانیم که می بینم یعنی نامی در عوض نامی. زیرا نفس عمل هوشداریست برای آنانی که به ساده انگاری عادت نکرده اند و با خویشتن راستین تاریخی و فرهنگی نه بریده اند.

تراشیدن سنگ قبر رابعه بلخی همان و زدودن نام بی بی مهرو همین؛همه در راستای یک هدف براندازی و نابود سازی نماد ها و نشانه های فرهنگ و هویت حضور تاریخی غیرپشتون ها. پیگیری آهسته ولی پیوستهء اینگونه سیاست های التهاب آفرین و تنش زا همانا محل دقت و توجه و جای سوال و پرخاش دارد.

در ده سال گذشته دار و دستهء برسراقتدار هرچه کجرفتاری و بد رفتاری کردند به همان اندازه از جانب شریکان شان در قدرت سیاسی و گروه های اپوزسیون منفعل کرنش و خاموشی دیدند.

به هرپیمانه که کرزی و تیم فاسد همراهش از در زور گویی و قانون ستیزی به میدان انحصارگری قدم گذاشتند از اینطرف عقب نشینی و« قناعت » و « خود گذری » بخاطر منافع و مصالح ملی دیدند... این ماجرا بسیار پیشتر از امروز از درون خیمه ی لویه جرگه٬جایی که تیم تمامیت خواه موفق شد برسرحریفان سیاسی اش شیره بمالد و سیستم ناکارآمد ریاستی را تصویب کند و با وقاحت به قانون اساسی دست برد زند آغاز شده با فارسی ستیزی هم ادامه می یابد! حالا چه واٰژه دانشگاه و دانشکده و بازرگان مورد خشم باشد یا نام زن فرهیخته یی چو بی بی مهرو٬ هدف کلیت هستی فرهنگی و هویت جمعی ماست آنهم در سایهء قانون اساسی و ماده های چون «مصطلحات ملی حفظ شود» و « سرود ملی افغانستان باید بزبان پشتو باشد»!

اینجا سالهاست بما میگویند هرچه پشتوست ملی است و نه غیرآن! اتن ملی است برای آنکه رسم مردم پشتون است! سرود ملی است اگر پشتو است! شخصیت ها ملی اند اگر پشتون اند و... در غیرآن حتی سنگ قبر شان باید نابود شود.

از اینسوی اما نوعی تسلیم طلبی و بی اعتنایی در میان نخبگان و اختیار داران غیرپشتون جاافتاده گشته و همین بستریست که جسارت تیم فاسد حاکم برآن فربه می شود.

وقتی پس از سالها تو سری خوردن و از حقوق حقه محروم شدن حاج آقای محقق به عنوان رهبربدنه ی بزرگی از مردم بومی آن سرزمین « به خط امان » ی از کرزی دل خوش می کند و آنهم برای ۵ سال تیم حاکم جسور نشود کی شود؟ خط امانی که در عالم واقعیت بی ارزشتر از قباله روباه است و ۵ روز هم اعتبار حقوقی ندارد.

وقتی جمعی از جوانان دانشگاهی که هویت و فرهنگ شانرا درمعرض نابود شوی تدریجی و روشمند به بهانه ی « مصطلاحات » ملی حفظ شود٬ می بینند و دست به دامان بزرگ خویش که روزگاری چین پیشانی اش خواب شب کرزی را حرام میکرد٬ میشوند و او با گفتن این گپ های خرد و ریزه قابل تشویش نیست بروید درس خویشرا بخوانید٬ آب سردی روی دست شان میریزد آنگاه قبیله جسور نشود کی شود؟

درمجلس ملی یا پارلمان جای که باید مسایل حل نا شده راه حل بیابند و سوالات بیجواب مانده در طی تاریخ جواب بیابند جلوتصویب لایحه و مصوبه ء دانشگاه ها و موسسات تحصیلات عالی به بهانه وحدت و مصطلحات ملی گرفته میشود و جناب رییس پارلمان حق طلبان و دل بستگان به فرهنگ و هویت راستین را وادار به خاموشی میسازد تا نشود که « وحدت ملی » خیالی خدشه دار شود...

حالا هم نالش و ناراحتی چند تا فرهنگی و فرهنگ دوست و یا راه پیمایی گروهی از عدالتخواهان تا به یک حرکت هوشمندانه و کانالیزه و همگانی مبدل نشود تغییری در تصمیم وردک که واک دار همه چیز کشور است رونما نخواهد شد... و اگر به همین منوال ادامه یابد شاهد روزگاری خواهیم بود که وزارت کلتور قبیله به بهانه هویت اوغانی و وحدت ملی حتی در گزینش نام برای فرزندان مان دخالت کند و نام های مثل رستم٬سهراب٬ فریدون٬ بیژن٬ منیژه٬کاوه٬ رودابه٬ تهمینه ٬ سودابه٬ فرامرز٬سیاوش٬کاوس٬ بختیار٬ بهرام٬ و اینها را نام های ایرانی گفته برای صاحبانش شناسنامه صادر ننماید و صد نوع کارشکنی دیگر... و امان از دست سیاسیون « دیرباور» و مردم « خوشباور» غیراوغان که تا آنروز نیاید به این حرف های من نیز خشم خواهند گرفته که مصلحت ملی و وحدت ملی را در نظر نداری ... آقایون ! سروران من ما هویت و فرهنگ و هستی ما در معرض تهدید برهنه و روزمره است و شما را غم آن مفاهیمی گرفته که متاسفانه در اجتماع ما به مفهوم واقعی کلمه وجود ندارند.