پیمان استراتیژیک یا تأیید دیکتاتوری؟

دراینجا بدون پرداختن بحواشی وتفسیرات که ازاین پیمان ازبدوأ امضاءتاکنون ازطرف شخصیت های سیاسی ومجلات وروزنامه های گوناگون داخلی وخارجی صورت گرفته است به متن خود این قرارداد مراجعه کرده ابهامات وتناقضاتیکه درآن وجود دارد را مورد بحث وبررسی قرارمیدهم وقضاوت را به خود خوانندگان عزیز واگذارمیکنم تا ببینند که آیا واقعا این پیمان براساس منا فع مردم افغانستان تنظیم گردیده یا اینکه مبین نظریات تنگ وبسته ای تیم حاکم ودوروئی ونفاق حکومت آمریکاست.البته باید یاد آوری کنم که به هیچ وجه مخا لف اصل این قرارداد نیستم بلکه مخالفت ودرد من ازعدم صداقتی است که این متن آن رابروشنی باز تاب میدهد.

اولا:همان طوریکه همه ای میدانم این پیمان بعد ازآورده شدن دوخواسته ای بسیار به ظاهر سطحی وپیش افتاده ای حکومت افغا نستان بامضاءرسید، یکی توقف حملات شبانه ای نیروهای آمریکائی وناتو،دوم واگذاری مسؤلیت زندان بگرام بدولت افغانستان. حامد کرزی وتیم تمامیت خواه اش تا این دوخواسته را بالای آمریکا تحمیل نکردند حاضرنشدند که این پیمان را امضاءکنند؛ این مسئله خود سؤال برانگیز است که چرا این دومسأله آنقدر مهم بودکه سرنوشت آینده ای مملکت وامنیت مرزی؛ جغرافیائی وثبات سیاسی با آن گره خورده بود؟آیا این حرف که کنترل زندان بگرام توسط آمریکا ئیها نقض حاکمیت ملی است حرفی درست است؟ اگراین استدلال درست باشد پس حضورنیروهای نظامی وسیاسی بیش ازچهل کشور خارجی درافغانستان بطریق اولی باید ناقض حاکمیت افغانستان باشدوحال اینکه خودحاکمیت این حرف را قبول نداردوآن را به هیچ وجه ناقض حاکمیت نمیداند پس بنا براین معلوم است که پشت این تقلا اهداف وانگیزه های سیاسی تیم حاکم وعمال آی اس آی درداخل ارگ ریاست جمهوری نمی خواهند که برادران ناراضی کرزی تحت کانترل مطمئن باشند تازمینه ای رهائی وفرار شان مساعد گردد وبتوانند آب را به نفع تمامیت خواهان تیره کرده وزمینه ای فشاربیشتر سیاسی ارگ نشینان را بالای غرب ونیروهای مخالف داخلی فراهم بسازند که طالبان را به عنوان نیروی قدرت مند وبا صطلاح فاژیست ها مقاومت ملی بپیزیرند وآنها را دردولت به عنوان نیروی مشروع داخل نمایند زیرامردم افغانستان هنوز فرارپنجصد طالب وتروریست را ازپیش چشم نیروهای امنیتی اززندان سرپوزه قندهار فراموش نکرده اند وهمین طور درسال 2008میلادی حدود 900نفرازهمین زندان بایک انفجارهماهنگ شده ای ازقبل درمقابل درزندان فرارکرد ند که اکثریت شان ازبرادران ناراضی کرزی بودندوموارد دیگری درکابل وغزنی اتفاق افتاد که همه نشان دهنده پلان ها ی تیم حاکم است.

واما توقف حملات شبانه نیزازهمین انگیزه ای نادرست وضد ملی تیم تمامیت خواه ناشی میشودکه نمی خواستند آسیب جدی واسا سی به نیروهای طالبان وارد شوند چون بباورتمام کارشناسان مسائل نظامی درافغانستان تنها عملیات های مؤثر نظامی که می تو انست به طالبان این آدم کشان قرن؛ ضربه های کاری واساسی واردکند همین عملیات شبانه بود واین استدلال که عملیات شبانه با عث تلفات نیروی ملکی میشود نیزنادرست است زیرا ازوقتیکه اجرای عملیات شبانه توسط نیروی داخلی صورت میگیرد نیزاین تلفات صورت گرفته که حتی داد پارلمان افغا نستان را همین چند روز پیش درآورووزیردفاع وداخله را به مجلس فرا خواندند و خواهان توضیحات دراین موردشدندوگذشته ازاین بیش ازهفتاد درصد آمار تلفات مردم ملکی توسط بردران حامد کرزی صورت گرفته ومیگیرد وهیچ گاه داد کرزی ودارو دسته اش برنیامده است بلکه برعکس همیشه به الفاظ محترمانه ومؤدبانه چون برادران وعلماءدین وملا محمد عمرآخوند خطاب گردیده اند.

ثانیا:بعد ازاینکه این دوخوسته ای انحصار اندیشان برآورده گردیده درمقدمهء این پیمان باصطلاح استراتیژیک به یکی ازعنعنات ورسومات قرن حجری که هیچ گونه جنبه ای قانونی نداشته وندارد استناد گردیده وازتوصیه های آن تقدیر به عمل آمده است،این خود نشانه ای عدم پایبندی حکومت آمریکا به تحقق دیموکراسی وآزادی مدنی است؛ زیرا آمریکا بخوبی میداندکه برگذاری آن لو ی جرگه برخلاف قوانین مدون افغانستان صورت گرفت واین امر جزءجنبه قانونی دادن بیک عنعنه ای پوسیده قوم خاص چیزی بیش نیست،درست است که درقانون اساسی افغانستان یکی ازمسؤلیت های رئیس جمهورفراخواندن لوی جرگه درموارد مشخص میباشد ولی درماده ای یک صدو ده قانون اساسی درمورد لوی جرگه بواضحت آمده است؛که لوی جرگه عالی ترین مظهر اراده مردم افغا نستان میباشد.لوی جرگه متشکل است از:_1اعضای شورای ملی._2رؤسای شوراهای ولایت وولسوالیها.ولی این ماده قانون به هیچ عنوان شامل آن لوی جرگه نشده ونمی شود.چه تضمین وجود دارد که بازهم کرزی واخلافش برای تحمیل دیدگاها تنگ قومی با تمسک باین سند مخصوصا بعد ازپاس شدن آن ازپارلمان استفاده نکند وکسانی را ازسرار افغانستان فرا بخوانند که هنوز عدد سی ونه را نحس دانسته وبرای دوری ازنحسی آن،آن را ازردیف اعدادوشمارحذف نمایند اگرواقعا آمریکا ئیها راست می گویند وباصول دیموکراسی پای بندند نباید حاضر می شدند ذکری ازیک چنین جرگه پوسیده ای دریک سند مهم بنمایند.

ثالثا:دربخش دوم که دررابطه با حفظ وتقویت ارزش های مشترک دیموکراتیک منعقد گردیده است درقسمت سوم آن آمده است که افغانستان برتعهدش مبنی برحمایت حقوق بشری وسیاسی درمطابقت با قانون اساسی ومکلفیت های بین المللی اش به شمول میثاق بین المللی حقوق مدنی وسیاسی،مجددا تأکید میکند. دراین خصوص؛افغانستان تمامیت وظرفیت نهادها وپروسه های دیموکراتیک درکشور رابا اتخاذ گام های مؤثرجهت تحکیم بیشتر کفایت ومؤثریت هرسه قوه دولت مبتنی برمرکزی بودن نظام حکوتی؛وحما یت ازشکوفائی یک جامعه مدنی پویا به شمول رسانه های آزاد وباز تقویت میکند.

مرکزیت نظام حکومتی که دراین قرارداد؛راه بردی روی آن تأکید صورت گرفته است یکی ازموارد است که صداقت طرفین در آن به شدت زیرسؤال است. این ماده بخوبی نشان میدهد که این سند نه براساس منافع ملت افغانستان، بلکه براساس منافع سیاسی تیم تمامیت خواه سلطان کرزی تنظیم گردیده است.این ماده مخالفت صریح با ماده چهارقانون اساسی که حاکمیت ملی درافغانستان را،ازآن ملت دانسته که مستقیماویا توسط نمایند گان خویش آن رااعمال میکنندوماده شصت وچهار قانون اساسی که درآن وظائف رئیس جمهور شرح داده شده تعیین نوعیت نظام ازوظائف رئیس جمهوردانسته نشده است؛ وماده شصت وپنج قانون اساسی؛ که رئیس جمهور را مؤظف کرده درمسائل مهم ملی وسیاسی،اجتماعی واقتصادی بآرائی عموم مردم افغانستان مراجعه کند دارد در هیچ قانونی نیامده است که تعیین نوعیت نظام را ازآن شخص خاصی دانسته باشد اینکه رئیس جمهور درهنگام افتتاح پارلمان بعد ازچانه زنیهای بسیار حاضرشده تهدید کرده میگوید من به هیچ کس اجازه نمیدهم که نظام سیاسی افغانستان را تغییر دهد بعدازآن میآید دراین پیمان وقرارداد نیزآن را میگنجاند وآمریکا نیزآن رامی پزیردوتأیید میکند این جزءدیکتاتوری چه معنی دیگری میتوا ند داشته باشد؟وآیا این به احترامی وبی اعتنائی بخاست بخش عظیم ازملت افغانستان که خوهان تغییر نظام بوده وهستند نیست؟ و آیا این ادامه قلدری وگردن کلفتی شاهان وامیران گذشته، که این ملت را به این روزسیاه رساندند نیست؟ وآیا این نشان دهنده ای عدم صداقت آمریکا درحمایت ازآزادی ودیموکراسی را نشان نمیدهد؟مسلم است که این تأکید، برمرکزی بودن نظام حکومتی را فقط تیم حاکم می خواهد .هیچ فردی دیگر افغانستانی چنین نظامی را که درمملکت مثل افغانستان،منجربدیکتاتوری شده و میشود نمیخواهد. چنانچه درهنکام ایجاد کمیسیون تسوید قانون اساسی ؛تعدادزیادی مخالفت خود را با نظام ریاستی اعلان کردند وهم چنین درزمان برگذاری لوی جرگه ای قانون اساسی نیز؛ تعداد زیادی ازنمایند گان ملت، با نظام ریاستی مخالفت کردند ولی فشارهای زیادی که ازداخل وخارج برنمایندگان مخالف نظام ریاستی اعمال گردید این خواسته را بکرسی نشاندند عده ای را با تهدید وعده ای را با پول ووعده های چوکی وریاست وادارکردند تا طرح نظام ریاستی رابپزیرند.درآن زمان استدلال طرفداران نظام ریاستی این بود که میگفتند تنها یک نظام قدرتمند مرکزی میتواند جلو زور گویان وقدرتمندان مختلف را که درزمان جنگ باشوروی ظهورکرده بودند را بگیرد ومملکت را ازپراکندگی وتشتت بدست زور مندان وجنگ سالاران نجات ده. حالا که بعداز ده سال دیگرآقدرت مندان هم وجودندارند یا یارحکومت گردیده اند ویا ضعیف شده اند دیگرچرا تیم تمامیت خواه رگ گردن را با لای کسانی که میگو یند نظام ریاستی ومرکزی فساد آوراست. دولت وحکومت باید در مقابل ملت پاسخ گو باشد گردن کلفت کرده وآن ها رابه تجزیه کشور متهم میکند.بعد ازامضا این پیمان درمیان خبر نگاران داخلی وخارجی ظاهرشده با کمال افتخاراعلان میدارند که یکی ازامتیازات این معاهده این است که درآن بمرکزیت نظام تأکید صورت گرفته است.به نظرمن بهتر بود که جناب سلطان(که خودش را شیر هم مینامد) میگفت یکی ازامتیازات این پیمان این است که درآن دیکتاتوری من وتیمم تأیید گردیده است ومنافع من ودارو دسته ام درآن بیش ازمنافع ملی تسجیل گردیده .

رابعا: دراین پیمان دشمنانی نامرئی برای افغانستان فرض گردیده است وازدید تیم حاکم آنانیکه هرروز انسانی افغانستانی را می کشند ومسجد ومحراب ومکتب را هرروز بآتش میکشند ونیروهای پلیس واردوی ملی را درشرق وغرب افغانستان سلاخی می کنند وصد ها مکتب ومدرسه را بسته اند دشمنان افغانستان نیستند؛ بلکه برادران ناراضی هستند. با این وضع که حکومت حتی حاضر نیست نام طالب را بعنوان دشمن دراسناد امنیتی وپیمانهای سیاسی ذکر کند،به جای دشمنان معلوم الحالی دشمنان فرضی راعلم میکنند کدام عاقلی باورمیکند که این دولت مردان متعهد به منافع ملی هستند؟اگر اینها انحصاراندیش وقبیله گرا نمی بودند دراین مدت ده سال واندی با وجود نیرویهای ناتو وسرازیر شدن ملیاردها دالر کمک های اقتصادی دنیا وجامعه ملل درافغانستان وضعیت امنیتی وسیاسی واقتصادی بهبود پیدا میکرد وامروز دیگر این همه تشویش ونگرانی واضطراب درمردم بخاطر بیرون شدن نیروهای ناتو وجود نداشت.دلیل اصلی این نگرانیها درملت افغانستان عدم اعتماد وباور به صداقت حکومت گران است نه امردیگر. زیرا که ملت افغانستان به خوبی میدانند که تیم تمامیت خواهی که دوروبر رئیس جمهور را گرفته اند حاضر ند برای تثبیت هویت قبیله واستمرار حاکمیت شان تمام ارزش های انسانی روزرا قربانی کنند وطالبان را نه دشمنان مردم افغانستان بلکه نیروی مقاومت ملی بدانند وبه جای مجازات ملاعمرآخوند مدال افتخار قبیله را بگردنش بیاوزند.اینگونه مسائل ومطالب دردرون این پیمان است که انسان را دچار شک وتردید درصداقت وتعهد طرفین معامله این سند میکند.