مادر سلام!

با تشکر و سپاس بیکران از تمامی دوستانی که این چند روزه در
فراق مادر مرا تسلی دادند و همراهم بودند!

درکتان گلدارش بود

آن روز

ماه سی روزه من

تمام

و نامرئی

 كه با قاصد دوست

«بولجه» ناگزیر داشت.

*

سبک از دامچاله‌های زندگی می‌جهید

رندانه به تدبیرات کودکانه ما می‌خندید

می‌گفت: «حال من خوب است ابوطالب!

این قدر مرا از این دکتر به آن دکتر مبر

خسته شدم از بس..»

*

در کتان گلدارش بود

شاید

ماه چهارده من

باریک

و بلند

و نورس

عروسی را که پدر

هفتاد سال قبل

 از «جاغوری» آورده
بود

*

آه!

ما چقدر پیرش کرده بودیم

چقدر بیمار «مادر» را