غرض، رنجیدن ما بود از دنیا که حاصل شد

شبی غم­انگیز و بیهوده با رنج «تکرار شدن» که جسارت «مرگ» در آن نیست...
هم­پای نوای اندوه­بار «ایرج بسطامی» و دود سیگار و چای تلخ­تر از زهر و عقربه­های
خنده­دار ساعت و قلمی که با دست، هم­دل نیست و دلی که با مغز و مغزی که با جهان...

این هم ره­آورد «نظری» افکندن به این دنیا هم­راه با «فاضل نظری»:

ملال­آورتر از تکرار، رنجی نیست در عالم

نخستین روز خلقت، غنچه را خمیازه می­گیرد

******

هر نگاهی می­­تواند خلوتم را بشکند

کوزه­ی تنهایی روحم سفالی­تر شده است

******

نمی­داند دل تنها میان جمع هم تنهاست

مرا افکنده در تُنگی که نام دیگرش، دریاست

******

اگر شادی، سراغ از من بگیرد، جای حیرت نیست

نشان می­جوید از من تا نیاید اشتباه این­جا

******

دل­بسته­ی اندوه دامن­گیر خود باش

از عالم «غم»، دل­رباتر عالمی نیست

******

افسردگی به خسته­دلی از زمانه نیست

افسرده آن دلی است که از هم­نفس گرفت

******

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود

دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟

******

حرف منّت نیست، اما صد برابر پس گرفت

گردش دنیا اگر چیزی به ما افزوده بود

******

چه غم که بگذرد از دشت لاله­ها، توفان

که مرگ، دل­خوشی غنچه­های پژمرده است

******

با برف پیری­ام، سخنی غیر از این نبود:

«منّت گذاشتی به سرما خوش آمدی»

******

من آن طبیب زمین­گیر زار و بیمارم

که هرچه زهر به خود می­دهم، نمی­میرم

******

غرض، رنجیدن ما بود از دنیا که حاصل شد

مکن ای زندگی، عمر مرا دیگر تباه این­جا

******

دعای زنده ماندن چیست وقتی عشق با ما نیست

خداوندا، دعای دوستان را بی­اثر گردان