تسلیم نمی شویم!

امشب، در میمنه، جایی در نزدیکی ما عروسیست و صدای موسیقی زنده‌ی محلی به گوش می رسد. شادمانیم از این که طالبان و اخوان الشیاطین نتوانستند سکوت را نهادینه بسازند و عشق به شادی و موسیقی را از دل انسان ها بشویند اندازه ندارد. تعداد هنرمندان و آوازخوان هایی که در کندز، تخار، فاریاب، و حتی بدخشان و جوزجان به خاطر شادمان ساختن دیگران در جریان چهل سال گذشته کشته شده اند را نمی توان حساب کرد و کتاب های شعر، کست های موسیقی، تیپ ها، و سی دی هایی که شکسته شدند یا دَر داده شدند بی شمار اند، اما هنوز این مردم با امید و خوشبینی می خوانند، می رقصند، کف می زنند، شعر می سرایند، ترانه می سازند و زندگی می کنند. این شاید فقط یکی از نشانه های تسلیم ناپذیری و مقاومت مردم افغانستان و روح انسان ها باشد. این استقامت درس بزرگیست برای همه‌ی ما تا بیاموزیم که در مقابل تحجر، استبداد، وحشت و عقب گرایی سر خم نکنیم. به یاد داشته باشیم که عدالت را فراموش نکنیم، و به خاطر آرامشی دوروزه و ناپایدار، آزادی ها و کرامت انسانی زن و مرد این مملکت را معامله نکنیم چون «آب ما و این مردم رهسپار یک جو نیست.» این مملکت اگر به این تحجر گرایان و افراطیان تعلق دارد، به ما، انسانهایی که شادمانی، آزادی، آبادی و برابری می خواهند، نیز تعلق دارد و ما نباید به سادگی از حق شکل دادن آینده‌ی آن دست بشوییم.

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها