خوش دمی با حضرت ابوالمعانی عبدالقادر بیدل

یاد آن فرصت که عیش رایگانی داشتیم

سجده­ای چون آسمان بر آستانی داشتیم

یاد آن غفلت که از گَرد متاع زندگی

عمر، دامن چیده بود و ما دکانی داشتیم

ای برهمن! بی­خبر از کیش هم­دردی مباش

پیش از این، ما هم بت نامهربانی داشتیم

هر قدر او چهره می­افروخت، ما می­سوختیم

در خور عرض بهار او، خزانی داشتیم

در سر راه خیالش، از تپیدن­های دل

تا غباری بود، ما بر خود گمانی داشتیم

دست ما محروم ماند آخر ز طوف دامنش

خاک نَم بودیم، گَرد ناتوانی داشتیم

روز وصلش باید از شرم آب گردیدن که ما

در فراقش زندگی کردیم و جانی داشتیم

جرأت پرواز هر جا نیست بیدل، ورنه ما

در شکست بال، فیض آشیانی داشتیم