جز خون دل، به ساغر دهقان چه کرده­ای

«...و غم، بهانه­ی خوبی است تا خودم باشم...»

بعضی شب­ها که غم سراغم را می­گیرد، شعر و سیگار و شعر و سیگار، تنها
راه حل گریز است و شعرهای دردناک و جان­سوز، بهترین دوای درد که بتوانی زار بزنی
با خودت و از هر چیزی که دل­گیری و دل­تنگ، با نفرت دور شوی... آن هم شعرهایی از نوع تک مصرعی که «حامد ابراهیم­پور»، دوست آبانی خودم سروده باشد... بیشتر شعرهای حامد باب
طبع دل دردمند من است و با هر کدامش، خاطره­ای تلخ در من زنده می­شود... می­مانم
چه کنم... 

غم نیست گر تو هم هوس این و آن کنی

با من چه کرده­ای تو، که با دیگران کنی!

ای گل که دل به صحبت هر خار و خس دهی

از نیش خنده، خون به دل باغبان کنی

گویند روزگار تو با دیگران خوش است

تنها، به ما چو می­گذری، سر گران کنی

باور نیایدم که تو ناآشناپرست

تنها مرا به تیر غم خود نشان کنی

هر گز نکرده­ای تو ستمگر به کس، وفا

تا با منِ شکسته­دلِ خسته­جان کنی

جز خون دل، به ساغر دهقان چه کرده­ای

تا در پیاله­ی دگران هم از آن کنی؟

ایرج دهقان