از ماست که بر ماست! بیایید به خود آییم!

حتما همه ی شما ضرب المثل معروف " از ماست که برماست" را شنیده اید. بله. از ماست که بر ماست. از مایی که مطالعه نمی کنیم و خود را نمی فهمانیم. از مایی که به دیدن فیلمهای تفریحی بسنده می کنیم و خبر نداریم که دشمنان مان در آنسوی مرزها دارند روی منابع و معادن ما مطالعات انجام می دهند. مایی که در منازل خود نشسته و قصه های شیرین قدیمی را تعریف می کنیم, بدانیم و آگاه باشیم که هرگز از زیر بار سلطه ی استعمارگران رهایی پیدا نخواهیم کرد. آمریکا, انگلیس و ابرقدرت ها ما را هیچ وقت به حال خودمان نخواهند گذاشت . آنها هستند که تا به حال برایمان تصمیم گرفته اند و می گیرند. آنها هستند که نوع دولت ما را تعیین می کنند. شخص رییس جمهور و نمایندگان ما را تعیین می کنند. می پرسید چگونه؟ به بسیار راحتی. آنان به تمام رخدادهای جاری در مملکت ما آگاهی دارند. آنها به همه چیز علم دارند.. همه را می خرند. دولت به روی کار می آورند و رژیم را عوض می کنند. شخصی را به مقام و منصب می رسانند و دیگری را قتل عام می کنند. آنها از خودمان بر ضد خودمان کار می گیرند و جاسوس می گمارند. به حقیقت هر آنچه به سرمان می آید از خودماست!

وطن ما از این رو آباد نشد و هم اکنون نیز روزنه های آبادانی در آن به چشم نمی خورد که سیاست مداران و مردان اول مملکت ما بیش از این که به منافع ملی بیندیشند به پرکردن جیب های خویش غور نمودند. آنها به جای اینکه از شخصیت های برجسته و جوانان و نیروی کار لایق کار بگیرند, دست دوستان و نزدیکان خود را گرفته و به آنان مقام و منصب دادند بدون آنکه حتی برایشان مهم باشد که با این کار مملکت به سوی افول گام خواهد نهاد.
زمانی مملکت به سوی ترقی قدم خواهد گذاشت که حداقل تعدادی افراد وطن پرست و صادق در کشور یافت شود که در پست های کلیدی مشغول به خدمت شوند.اما چنان که به نظر می رسد دستگاه دولتی ما با کسانی اشغال شده است که از این محسنات به دورند و اگر چنین کسی هم پیدا شود به سرعت او را از صحنه خارج می سازند همانگونه که امیرکبیر صدراعظم مقتدر دربار ناصرالدین شاه قاجار را به قتل رساندند تا بتوانند به اهداف شوم خود و عیش و عشرت خویش بهتر بپردازند.

همه چیز در دست رئیس جمهور نیست. اینکه اگر ممکلتی به تباهی کشانیده می شود و یا کشوری رشد و ترقی می کند, در این دست هزاران هزار نفر دخیل است. دست تمام کسانی دخیل است که اطراف رییس جمهور را گرفته اند و به او مشوره می دهند. به او راه و چاه را نشان می دهند.حال تصور کنید که اگر افراد امین رییس جمهور, جاسوسان کشورهای قدرت طلب باشند, سرنوشت کشور به کجا خواهد کشید؟؟ مشوره ی غلط همان و تباهی وطن همان!!!
یک نکته ی دیگر را باید همواره آویزه ی گوش خود کنید و آن این است که هرگز به انسانهای ثروتمند اعتبار نکنید و بسیار به آنها نزدیک نشوید. شاید شما به این اندیشه به آنها نزدیک شوید که آنها شما را به جاه و مقامی برسانند و کمکی به شما کنند اما مطمئن باشید که آنها از شما استفاده ی بیشتری در جهت منافع خود خواهند کرد. فکر نکنید که آنها که پولدارترند, بذل و بخشش بیشتری می کنند. این جمله به حق که واقعیت را بیان کرده است : "آنان که غنی ترند, محتاج ترند." به راستی هم که محتاج ترند. آنان که در مقامات بالای مملکتی خدمت می کنند. بهترین خانه و خدمه و موتر و باغ دارند, هنوز هم از جیب غریب و بینوا می زنند و در کیسه های خودشان می ریزند و برای خود در خارج ملک و املاک می خرند و تفنن می کنند. بورسهای حق مردم را در بین خود تقسیم کرده و از سهمیه ی پولهای بانک جهانی برای انکشاف افغانستان ,صرف اندکی را به مصرف می رسانند!!! حال چگونه توقع آبادانی این وطن را داشته باشیم؟!

تازه ترین نمونه دال بر فقیر بودن اغنیاء همین معاهده ی به اصطلاح دو طرفه بین دول امریکا و افغانستان است. امریکای کاپیتالیست با آن همه قشون و نیروهای نظامی و کبکبه و دبدبه از افغانستان غرق در دهه ها جنگ با اقتصادی به زانو در آمده می خواهد که همه چیز را به صورت رایگان در اختیار او قرار دهد و صراحتا اعلام می دارد که امریکاییان برای صادرات و واردات شان مجاب نیستند که به دولت افغانستان حتی یک دلار بپردازند. در هر ماده از مواد معاهده نامه, امریکا چنان به صراحت از عدم پرداخت پول سخن می زند که اگر کسی امریکا را نشناسد حتما با خود فکر خواهد کرد که لابد کدام مملکت نیازمندی است!

و یا انگلییس دزد و غارتگر را ببینید. این کشور از وقتی که دست چپ و راست خود را شناخت, شروع کرد به استعمار کشورهای آسیایی و آفریقایی و دیگر ضعفا. تا توانست آدم کشت و از مستعمره هایش دزدی کرد. فکر می کنید که این کشور پر زرق و برق شان که هوش از سر همه برده است و این اقتصاد قوی شان, همه از زور بازوی انگلیسها بوده است؟؟؟ البته که نه. آنها از کشور من و شما دزدیدند و بردند و وطن خودشان را آباد کردند و امروز با تمسخر به سوی ما نگاه می کنند و می گویند: "بیچاره کشورهای عقب افتاده ی جهان سوم! باشد تا از خیر خود به آنها کمکی کنیم!!

این بر کسی پوشیده نیست که انگلیس ها منافق ترین و دزد ترین مردم روی زمین هستند که شیطان را هم بازی می دهند. در جریان جنگ جهانی دوم, انگلیس ها امریکا را تحت فشار گذاشتند تا سلاح و مهمات جنگی را فراهم کند. روس ها را به دم توپ و گلوله فرستادند تا با ژاپنی ها و آلمان ها بجنگند و مردم هندی بیچاره را به جای سربازان خودشان روانه ی میدان های جنگ کردند. ملاحضه می فرمایید که آنها نه از جان مردم خود مایه گذاشتند و نه حتی پول چندانی صرف کردند و همواره می گویند که همه ی زحمت جنگ به دوش ما بوده است! حال نام این کار آنها را چه می گذارید؟ زرنگی؟ زیرکی؟ کلاه برداری؟ فریبکاری؟

غرض از ذکر مثال های بالا این بود که بیاندیشیم و به این نتیجه برسیم که چرا انگلیس ها و امریکاییها از دیگران پیشی گرفته اند و دنیا در دست آنهاست؟ دلیل آن این است که آنها مطالعه می کنند. ما را زیر نظر دارند. آنها علم دارند به وطن ما, به مردم ما, به فرهنگ ما, به اقوام و قبائل ما, به مشکلات جاری در کشور ما و به همه چیز. آنها همواره در حال به روز کردن معلومات شان هستند. آنها همه چیز را با ذره بین مطالعه می کنند!!! آنها اگر سودشان نباشد هرگز به افغانستان نمی آمدند و خواستار برپایی پایگاه های نظامی نمی شدند. به یقین که نفعی بزرگ برای آنها خواهد بود. حتی اگر ما امریکا و خدمات اش را هم نخواهیم, آنها هرگز چشم از موطن ما بر نمی دارند و آنقدر دسیسه می کنند تا بالاخره بهانه ای دست جامعه ی جهانی بدهند و بتوانند رسما پا به افغانستان بگذارند. هم اکنون عدم امنیت در افغانستان بهترین بهانه ای است که دولت امریکا آن را یافته است تا بدین وسیله در افغانستان بماند و متعاقبا به اهداف شیطانی اش برسد.

و اما وظیفه ی ما در این میان چیست؟ ما چه کار کرده می توانیم؟

بر ما واجب است تا مطالعه کنیم تا به حقیقت کردار کسانی که که با ما ادعای دوستی و هم پیمانی دارند پی ببریم. تاریخ را بخوانیم و نگذاریم تا بار بار تکرار شود. همواره سوال بپرسیم. بپرسیم که این همه بدبختی از چیست؟ چرا دولت ما نمی تواند مقتدرانه تصمیم بگیرد؟ این سیاست ها از کجا منشاء می گیرند؟ چرا شعله ی جنگ افغانستان هرگز خاموش نمی شود ؟ و .... . بپرسیم و تا زمانی که پاسخی برای پرسش های خود نیافته ایم از پای ننشینیم.