«هم‌نشینی در جهنم»

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

«جهان» با بودن موجوداتی به نام «داعش»، «طالبان»، «بوکوحرام» و «شبیه آن‌ها»، چیز زیادی برای از دست دادن ندارد.

ما انسان‌های خاورمیانه‌ای «به طور مطلق» در «جهنم» زندگی می‌کنیم. «خاورمیانه» و «کشورهای اسلامی» به «جهنم» گریزناپذیرِ ساکنانش تبدیل شده است. هر روز «عذاب» می‌کشیم و «عقوبت» می‌بینیم. اگر زیر یوغ «طالبان»، «داعش»، «بوکوحرام» و دیگر «جُنود الله» باشیم که لحظه‌لحظه، هراس تمام‌ناشدنیِ بدترین صورت از «سخت‌کشی‌«ها، آدم را ذره ذره می‌کشد و آب می‌کند. ترس پدر و مادری که در قلمرو این وحشیان زندگی می‌کنند و هراسی که کودکان آن جاها دارند، با کلیدهای شیک کامپیوتری ما وصف‌شدنی نیست. البته حتا همین انگشتانی که فرسنگ‌ها دورتر از «محل حادثه»، بر صفحه‌کلید بی‌احساس می‌لغزند، هنگام کلیک روی «خبر» و «عکس» جنایت‌های این مسلمانان راسخ، بی‌اراده می‌لرزند.

«خلبان اردنی»، فقط یک «قربانی» از میلیون‌ها انسان و مسلمانی است که در آتش صاحبان «اندیشه‌های پوسیده قرون ماضیه» می‌سوزد. «قرون وسطا»ی همه‌جانبه‌ای ما را احاطه کرده است. «قفسی» که «معاذ الکساسبه» در آن سوخت، نماد استعاری از «خاورمیانه»ای است که وحشیانه به آتش کشیده شده است. «خشونت»، «وحشت» و «جنایت»، هر قدر هم که «خوراک روزانه» مردم شوند، باز صفتی ذاتی دارند که «عادی» نمی‌شوند. این «دنائت» و «پستی» لشکریان جنایت‌پیشه را گره بزنید با «فساد» و «بی‌عدالتی» دامن‌گستری که همه تار و پود «دولت»‌های افلیج و «ملت»‌های کور و کر این منطقه را پوسانده است. «طالبان» و «داعش»، «فرزندان فساد» هستند. کافی است به یاد بیاوریم نیمه اول دهه 1370 را در افغانستان که «فساد» منسوبان به جهاد، کابل و کشور را «جهنم» کرده بود. همین وضعیت، «عراق» را از پا درآورد و «داعش» سر بر کرد.

تنها چیزی که کمی از بار این همه «خون» و «خشونت» کم می‌کند، «هم‌نشینی» همه ما در «جهنم» است. کسی در این گوشه یا آن گوشه این وادی بلاخیز نمی‌تواند تنها افسوس‌خور وضع دیگری باشد. همه با درصدی کم یا زیاد در این «آتش» می‌سوزیم. حتا می‌توانیم با «غرور زایدالوصفی» بگوییم که جای خوش‌بختی است «شرّ» ما دامان «برج عاج‌نشینان فرنگی» را نیز گرفته است؛ چون «برادران و خواهران مخلص جهادی»، خواب خوش را از چشم ساکنان پایتخت‌های آرام غربی هم ربوده‌اند. «ما خاورمیانه‌ای‌ها» همه جا هستیم حتا در «قلب» شمایی که ما را به «بهشت»هایتان راهی نیست.