افغانستان؛ افیون و زنبارگی
زنی که لذت می برد "بدکاره" است: به او به چشم یک تن فروش دیده می شود (با این تفاوت که تن فروشان از بخت برگشته، لذت نمی برند، این کار لذتی برای شان در بر ندارد، یک کار است و راهی برای امرار معیشت). جالب خواهد بود از مردانی بخوانیم که ازین لذت هراس دارند – به شهادت زنانی که قصه زندگی زناشویی خود را بازگو می کنند./ نويسنده: طاهر بن جلون/ ترجمه ی عبدالله هسک
کاش اگر می شد هوس های پیچیده و انحرافی متعصبین جهان را ارضا کرد! گروهی می خواهد زن را برخلاف میلش تصاحب کند، گروه دیگر مانع استعمال قرص ضدبارداری و کاندم می شود. همه شان اسیر وسواس زن اند.
امروز اگر از یک سو زنان برای حفظ کرامت و بهبود وضعیت شان می رزمند، از سوی دیگر برخی دولت ها مثل افغانستان با پیشنهاد قانونی به کمک مردان می شتابند که زن را ملزم به تفویض جسم خویش در اختیار شوهر می کند، ولو که شوهر زود انزال یا چندش آور باشد، یا ساده اینکه نتواند کوچکترین اشتیاقی را در زن برانگیزد. قانونی که تنفر زن را با تجاوز جنسی پاسخ می گوید.
بنیادگرایان با زن، با جنس زن، مشکل واقعی دارند. بنیادگرایی خواه در آئین یهود، کاتولیک یا اسلام باشد، در برابر جسمِ زن می لرزد، از ترس جنس او، و با خشونت برخاسته از درماندگی یا سرخوردگی مقاربت جنسی عکس العمل نشان می دهد. همه چیز بر محور این می چرخد. انگیزه های بنیادگرایان تا زمانی درک نمی شود که این بُعد لازمی روان و موجودیت آنها در نظر گرفته نشود.
جنبه عملی این امر، داشتن حجاب، چادری یا چادر است. زن باید پوشیده، نامأنوس، و از انظار پنهان بماند و به حاشیه رانده شود. مرد می گوید، "به زنم، دخترم، خواهرم، مادرم دست مزن!" به بیان دیگر، "اختیاردار این جسم من هستم، و احدی حق ندارد به آن نزدیک شود!" تلاش برای تصاحب جسم دیگران، ناشی از نداشتن اعتماد به نفس است. و مرد برای توجیه این ذهنیت به مذهب توسل جسته است، که اساساً چنین حقی را برایش نمی دهد، هر چند هم که مذاهب چندان در حق زن منصف نیستند.
طالبان به طور مثال جهانی را در ذهن می پروراند که در آن زن در زندگی حضور ندارد. هست اما در چاردیواری خانه و هیچ حق پا بیرون گذاشتن را هم ندارد. اما این بدان معنا نیست که مردان از لذت جنسی دست بردارند، بر عکس، تا مرحله ی رسیدن به تصاحب مشتاق آن اند و می خواهند درین لذت تنها باشند. معنای مسودۀ قانونی که رئیس جمهور کرزی خواسته توشیح کند همین است. قانونی که می خواهد "تجاوز بر همسر" را قانونی بسازد و بدون اجازه شوهر از خانه برآمدن را ممنوع قرار می دهد.
هدف این قانون زنان شیعه (ده درصد نفوس) است. حامد کرزی برای به دست آوردن حمایت و آرای شیعیان در انتخابات آینده روی این قانون حساب می کند. پس از اعتراض چندین دولت، آقای کرزی این قانون را پس گرفت. اما مردان در بود و نبود این قانون، بیرحمی شان را در برابر زنان ادامه خواهند داد.
هر چه بوده باشد، اما پیشنهداد این قانون شایسته عصر جاهلیت (دورۀ قبل از اسلام، زمانی که برخی از بدویان دختران شان را زنده به گور می کردند تا جلوی آبروریزی آینده خود را بگیرند)، احمقانه و مضحک است. مگر قانون در خلوت یک جفت می خواهد چه کار بکند؟ برای نزدیکتر ساختن مرد و زن چه کرده می تواند؟ مرد که به برکت این قانون خود را برتر احساس می کند، چه نوع لذتی خواهد برد؟ لذتی دیکته شده از راه متن و خشونت برخاسته از حق مشروع که بوی کاملاً غریبی از برابری و واقعیت ها دارد.
زنان در افغانستان می رزمند، به سازماندهی می پردازند، و فمینیست های کشورهای متعدد کمک شان می کنند. اما وقتی شخصی مثل کرزی می تواند چنین قانونی را توشیح کند، این به معنای پاسخ به اشتهای سیری ناپذیریش برای باقی ماندن بر مسند قدرت است. حال که راه تجاوز را در مناسبات زناشوییی باز گذاشته است، به کدام روی پیش غربی ها خواهد رفت؟ آیا می خواهد طالبان او را یکی از جمع خود بخوانند؟
اما طالبان چیزی بیشتر ازین می خواهند و به یک قانون در زمینه روابط جنسی قناعت نخواهند کرد. طالبان می خواهند بر همه جامعه حاکمیت برانند و بربریتی را حاکم سازند که فراتر از تصور هر کس باشد. پس راهی که آقای کرزی می رود، به ترکستان است، و محاسبه اش نادرست. حداقل برای اکنون، این اقدام یک عقبگرد است.
زنی که لذت می برد "بدکاره" است: به او به چشم یک تن فروش دیده می شود (با این تفاوت که تن فروشان از بخت برگشته، لذت نمی برند، این کار لذتی برای شان در بر ندارد، یک کار است و راهی برای امرار معیشت). جالب خواهد بود از مردانی بخوانیم که ازین لذت هراس دارند – به شهادت زنانی که قصه زندگی زناشویی خود را بازگو می کنند.
اما تا آنجا پیش نخواهیم رفت. آنچه مهم است اعتراض در برابر این طرح افغانستان است که نه تنها وضعیت در کشور را بحرانی تر خواهد کرد، بلکه ممکن برگشت طالبان به صحنه سیاسی را هم تسریع کند. پس آن چه درین خطه تکه و پاره از چندین جنگ می گذرد، محصول جامعه و زمان است.
متاسفانه، من نومیدم: سربازان غربی برای نابودی تهدید طالبان نخواهند رسید. اراضی صعب است، روش ها نابرابر و مردم هم درین وضعیت راه سرگردان اند. تنها و تنها افغان هاست که می توانند خود را از طالبان برهانند. اما تا زمانی که این جنگ با قاچاق مواد مخدر و تا زمانی که با ثروت بادآورده گره خورده است، مبارزه دشوار و مبهم خواهد بود.
در فلم افغانی جنگ تریاک (2008)، ساخته صدیق برمک، صف طویلی از زنان چادری پوش دیده می شود که در دوردست راهی مزرعه تریاک اند. وقتی این صف به مزرعه می رسد، چادری ها را بالا می کنند، و تازه می بینی که طالبان مسلح اند و برای گرفتن سهم خود از مواد مخدر، آمده اند. دهقانان از ترس کشته شدن پول می پردازند.
این تصویر، بیان فشرده اوضاع است: جنگ در افغانستان بر محور افیون و زن می چرخد. باید این هر دو مهار شوند، ورنه، این انجام تراژیدی است که با بربریت به نام اسلامی صورت می گیرد که با چنین روش بیگانه است.
************************************
طاهر بن جلون در 1944 در مراکش به دنیا آمد. بن جلون شاعر و نویسنده، و استاد در پوهنتون تیتوان است. از 1971 بدینسو در فرانسه زندگی و کار می کند.
بن جلون فلسفه را در رباط و روانشناسی را در پاریس خوانده است. زبان مادری اش عربی است اما به فرانسوی می نویسد. رمانش به نام شب مقدس، او را برنده جایزه گنکور کرد که بزرگترین جایزه ادبی جهان فرانسوی زبان است.
پيام‌ها
11 آپریل 2009, 14:21, توسط نيکزی
ميگويندتا احمق درجهان باشدمفلس درنمی ماندشئونيستها ازاينکه ترياک وتروريزم بقوم ومنطقه أنهاتعلق داردوغرب ميداندکه اين سوغات قبائل است رنج می رندوقتی چنين سندی راشيعه بأنهادادندباسروروعجله شروع کردندبه بزرگ سازی اين لخبط روحانيون شيعه واين موضوع راچنان زشت ونارواتبليغ کردندکه تمام زشتی های طالبان راتحت الشعاع قراردهداين احماقت برخی روحانيون شيعه بودکه عوض نزديک ساختن خودبه جامعه جهانی واستفاده ازين شرايط نفرت جهان رادربرابراهل تشيع درافغانستان جلب کردندبه هيچ وجه أنهانه زبان اين رادارندکه جهان رابفهمانندکه مسئله چنين نيست ونه حرف أنهاراکسی درجهان ميشنوداين يک مسئله فقهی بودکه درتوضيح المسائل أمده است قانون طوريکه ديگرهاهم گفتند درزيرلحاف چی کرده ميتوانداين يک رابطه ميان دوانسان است که بايدباهم توافق کنندتاهردويکسان لذت برندبزوروفشاربا زن جماع کردن تجاوزاست وقتی زن خارج ميشودبايداجازه بگيرديعنی به شوهرياپدرش بگويدکه کجاميرودوچرا؟ ولی درصورتيکه مردتشخيض دهدکه درين خروج خطری براونهفته نيست حق ممانعت اورانداردامروزهزارهازن بدون سرپرست است مگرنبايدازخانه خارج شوندروحانيون شيعه شرايط راهنوزهم درک نکرده وعليه خودجهان رابسيج کردندزهی احماقت !
12 آپریل 2009, 07:23, توسط شهرام
به آن حضرت چارده صد سال پیش قسم که دین او را هم این چند دراز دست کوتاه آستین و جهاد را هم به مسخره کشیدند این دجالان دوران حاضر که در خفا هم از سنی و شیعه زیر پای کفار می خوابند و در منبر اکت و ادا متولیان مسجد و تکیه خانه می کنند تا همه نابود نشوند پیوسته مسلمانان ریشخند عام و خاص درین جهان خواهند بود.
12 آپریل 2009, 09:31, توسط لیزا نهیب
حقوق زنان افغانستان نه تنها از طرف مردان بلکه از طرف بعضی از زنان هم پایمال می شود. مگر دختران از طفولیت از طرف مادرانشان همیشه تشویق به فرمانبرداری از مرداان خانواده نمی شوند؟ تخم سربزیر بودن و هرگز از حق خود دفاع کردن از اول در ذهن هر دختر کوچک کاشته می شود.
لیزا نهیب