همکاری ایران با امریکا در افغانستان

در سه دهه ی گذشته بر خلاف اغلب تحلیلگران , برخی کارشناسان به این باور اند که ایران در اصل با امریکا کدام مشکلی ندارد وبرنامه هسته ای ایران هیچ خطری را متوجه اسرایل نکرده بلکه همه تلاشهای ایران بسوی قدرتمند شدن درحقیقت بر علیه کشور های اسلامی بخصوص جهان عرب است و ایران میکوشد تا اندیشه تشیع خود را با احراز مقام رهبری جهان اسلام در میان ملت های مسلمان ترویج داده و برنامه های اقتصادی و سیاسی خود را بر آنها تحمیل نماید. با بررسی سیاست های ایران در قبال قضایای مهم جهان اسلام چون کشمیر, اذربایجان, افغانستان , عراق و شرق میانه به این فرضیه از زوایای مختلف میتوان نگاه کرد.
ولی اظهارات اخیر دکتر صادق خرازي سفير سابق ايران در فرانسه و کارشناس مسائل خاورميانه ما را در مورد میزان مصداقیت این فرضیه کمک خواهد کرد. وی در مصاحبه که درماه فبروری سال جاری درسایت اصلاح طلبان ایران «امروز» به نشر رسیده ازهمکاریهای نظامی و امنیتی میان ایران با امریکا در افغانستان و عراق پرده برداشته که ما نکات مهمی آنرا درینجا مورد بحث قرار میدهیم.

صادق خرازي مي گويد:« ايران يک قدرت منطقه يي است اما به نظر مي رسد همکاري هاي ايران با امريکا در افغانستان و عراق براي طرف ايراني هيچ گونه منافعي را به دنبال نداشته است. وي در توضيح چرايي اين بي نفعي ايران از همکاري با امريکا تنها به يک جمله بسنده مي کند؛ اين را از حاکمان بپرسيد.»
و همچنان اضافه میکند: «در همه دوره ها. در افغانستان اين همه همکاري کرديم چه چيزي به ما دادند. طبيعي آن است که در ازاي همکاري ما، آنها هم امتيازهايي بدهند. بايد نگران بود که اين همکاري هاي بدون مابه ازا به مسائل ديگر خاورميانه و مسائل هسته يي تسري پيدا نکند. اين هوشياري و آگاهي خودبنيادي را در مسوولان سياست خارجي ايران مي طلبد که با تدبير و دقت در اين قضيه عمل کنند.»

موضوع تحقق منافع ایران در افغانستان و عراق , بر علاوه نزد دولت مردان ایران بلکه برای همه جهانیان روشن وهویداست که اگر ایران میلیون ها دلار به مصرف میرساند و ده ها هزار کشته میداد به این قادر نمیشد که دو رژیم دشمن را در عراق و افغانستان سرنگون ساخته و گروه های وفادار بخود را به اریکه قدرت برساند و مذهب تشیع را در قانون اساسی این کشورها جا داده ,مشروعیت ببخشد. همکاری ایران با امریکا در حالی صورت میگیرد که دولت ایران جبارانه حقوق اقلیت های مذهبی و قومی را اعم از سنی ها, کردها, بلوچها پایمال نموده و برخلاف اصول اسلامی و شعاراخوت اسلامی مهاجرین افغان را بشکل غیر انسانی و غیر اسلامی ازایران بیرون میکند.

وی در قسمتی دیگر از مصاحبه اش میگوید: « بر اين من معتقدم مساله هسته يي ايران اولويت امريکايي ها نيست. اولويت امريکايي ها مساله عراق، لبنان، خاورميانه و افغانستان است».

بدون تردید ایران و امریکا در عراق، لبنان، خاورميانه و افغانستان باهم تبادل منافع میکنند.این مطلب « مساله هسته يي ايران اولويت امريکايي ها نيست » فرضیه فعالیت های هسته ای ایران را برعلیه جهان اسلام بخصوص جهان عرب تقویت می بخشد. امریکا با دادن چراغ سبز به ایران ,جهان عرب را وابسته به خود ساخته و فعالیتهای کارخانه جات تولید اسلحه خویش را زنده نگهداشته , پول ونفت عربها را به خود منحصر نگهمیدارد.

اما قضیه فلسطین, بدون شک ایران نقشی قابل ملاحظه در تداوم تنش و جنگ در منطقه شرق میانه را دارد و زمانیکه صلح در منطقه احیاء گردد, آنگاه ایران دیگروسیله تبلیغاتی برای آزادی فلسطین نخواهد داشت و نمیتواند بازی سیاسی خود را در منطقه به پیش ببرد و ازحزب الله بعنوان یک مهره فشار استفاده کند.آنوقت منطقه به ساحه نفوذ عربستان سعودی مبدل گردیده و مانع پخش مذهب تشیع در فلسطین خواهد شود.
آقای خرازی که برادر وزیر خارجه اسبق ایران است ویک دیپلومات آگاه باخبر ازهمه قضایاست , اضافه میکند: « آيا هيچ زمينه يي وجود دارد که ايران و امريکا با هم درگير شوند؟، پاسخ منفي است. البته هميشه يک جنگ سرد حاکم بوده است و اين جنگ سرد بين ايران و امريکا مربوط به امروز و ديروز نيست. ايراني که يک روز هم پيمان امريکايي ها بوده است الان قدرت منطقه يي است و اتفاقاً بيشترين همکاري ها را با امريکايي ها در بحث تروريسم داشته است. آنها خوب مي دانند که افغانستان چگونه فتح شد. آيا افغانستان را امريکايي ها فتح کردند؟، هرگز. اگر نيروهاي نظامي، امنيتي ما در چارچوب منافع ملي ايران حرکت نمي کردند، افغانستان قابل فتح نمي شد. وقتي برخي نيروهاي افغان به کابل رسيدند، امريکايي ها ترسيده بودند. امريکايي ها مدام فشار مي آوردند که کابل را زود نگيريد. آنها مي گفتند سيستم اطلاعاتي ما نشان مي دهد که در کابل درگيري هاي سنگيني مي شود که چنين مساله يي اتفاق نيفتاد. امريکايي ها از فتح يکباره کابل وحشت کرده بودند. در عراق هم همين طور. اگر ما نمي خواستيم، اگر ما همکاري نمي کرديم آيا امريکايي ها موفق مي شدند؟، هرگز. همين حالا توافقات همکاري امنيتي ايران و امريکا خيلي خوب بوده، اما امريکايي ها هميشه دست بالا مي گيرند، طلبکارانه برخورد مي کنند. آنها همکاري ايران را بدون مابه ازا مي خواهند که متاسفم من به شما بگويم همکاري هاي اخير ايران با امريکا بدون مابه ازا بوده است. اين انتقاد به سياست خارجي ما وارد است.»
هنوز زود است تا قضاوت کرد که فرضیه مطرح شده به چه اندازه مصداقیت دارد و آیا میتوان آنرا در تحلیل های سیاسی خود مدنظر گرفت و یا اینکه منتظر اظهار نظرات بیشتر مقامات ایران و امریکا بود