مگر خون ملالی یوسفزی از خون کودکان ما رنگین تر است؟

حمله سنگدلانه طالبان به ملالی یوسفزی دخترچهارده ساله پاکستانی به جرم دفاع از آموزش دختران، واکنش مردمان مختلف از اقشار مختلفی را بر انگیخت. از یانکی مون دبیر کل سازمان ملل متحد گرفته تا مادونا آواز خوان نامی که نام ملالی را بر پشت خود نوشت و خواند و رقصید و حتی مردمان عادی نفرت خود را از این عمل کثیف طالبان به شدت ابراز کردند. همدلی و همدردی با ملالی شجاع و دلیر تا حدی بود که با هواپیمای ویژه به انگلستان آورده شد تا مورد تداوی قرار بگیرد. ملالی که قبل از آن نیز به حیث خردسالترین مدافع حقوق بشر در پاکستان تبارز کرده بود، در یک روز به سر خط اخبار راه یافت و حس همدردی توام با احترام جهانیان را از آن خود ساخت.
حامد کرزی رییس جمهور افغانستان یکی از کسانی بود که به شدت حمله به ملالی یوسفزی را محکوم کرد. وی با آصف زرداری رییس جمهوری پاکستان صحبت تیلفونی انجام داد و به ده تن از سران پاکستان نامه فرستاد و نگرانی خود را از این حادثه ابراز داشت. یکی از این نامه ها به عمران خان ریس حزب تحریک انصاف که چند روز پیش جنگ در افغانستان را جهاد خواند، نیز ارسال گردیده است. این اقدام حامد کرزی با وجودی که یک اقدام انسانی و در راستای محکوم کردن اعمال دهشت افگنانه طالبان است که حتی از کشتن یک دختر چهارده ساله نیز دریغ نمی کنند، مایه شگفتی این قلم است.

حامد کرزی در جریان سال های گذشته هیچگاهی به صورت رسمی و علنی طالبان را مسوول اعمال دهشت افگنانه در افغانستان معرفی نکرده است و در چنین موارد همواره مسوولیت را به دوش کسانی می اندازد که آنان را "دشمنان ملت" می خواند. حتی باری در بیانیه رادیویی خود که به تاریخ سه سنبله از طریق رادیوی ملی افغانستان به نشر رسید، در دست داشتن طالبان به اعمال دهشت افگنانه تردید نشان داد. وی در قسمتی از صحبت خود خطاب به طالبان که آنان را برادر خود خواند، گفت: " . . . بازهم به طالبان برادران خطاب میکنم که برادران ! اگر چنین اعمال ازشماست و شما انجام می دهید ، پس در برابر خداوند متعال و ملت ملامت هستید و در آخرت با شما خواهند دید ، و اگر شما انجام نمیدهد ، و دشمنان افغانستان ازنام شما انجام میدهند ،پس بالای شما این حق مردم افغانستان این ملت و دین مقدس اسلام و مسلمانان است که شما آواز بلند کنید به جرات وغیرت صدا بلندکنید که در عقب این اعمال شما نیستيد، بلکه این دشمنان مردم افغانستان اندکه از نام شما افغانان را میکشند و دین ، مسجد ، مکتب و قریه را ویران مینمایند. . . و اگرشمااين ظلم ها را نكرده ايد ،واگراين بمب ها و انتحاري ها از شما نيست كه مردم عام را به خاك و خون كشيد، پس غيرت نمائيد و صدا بلند كنيد كه ما درآن سهيم نيستيم ".

به خوبی دیده می شود که در این بیانیه حامد کرزی با "اگر" گفتن گویا راهی را جلوی پای طالبان می گذارد تا به آسانی از اعمالی که انجام می دهند، انکار کنند. رویکرد های احساساتی و و به اصطلاح عامه "موسمی" کرزی در برابر طالبان تا جایی پیش رفت که در نشست سالیانه سران در سازمان ملل متحد به تاریخ بیست و ششم سپتامبر، وی رسمن از سازمان ملل متحد خواست تا اسامی بعضی از سران طالبان را از فهرست سیاه خط بزنند. رویکرد چند گونه حامد کرزی در برابر طالبان انتقاد ها و حتی نگرانی هایی را نیز در سطح ملی و بین المللی بر انگیخت. کسانی گمان بردند که وی با این عمل در حقیقت توپ را به میدان طالبان شوت می کند و آنان را وادار به مصالحه می سازد و بعضی دیگر با توجه با روابط پیشین او با طالبان، گسستن از آنان را برایش دشوار خواندند. علت هر چه باشد، مسامحه و زبان نرم کرزی در برابر طالبان نه تنها کاهش انگیزه مبارزه علیه این گروه را در بین دولت ، نهاد های امنیتی و مردم را به دنبال داشته، بلکه به ارتقای روحیه طالبان و هم پیمانان شان نیز گشته است. این سخن مجال بیشتر می خواهد و اما، صحبت از ملالی یوسفزی و واکنش غیرعادی حامد کرزی در برابر آن است.
گفتم که حمله بر ملالی یوسفزی، یک عمل جبونانه و سنگدلانه بوده است. اما، درست چند روز قبل، فقط چند روز قبل دو کودک، یک دختر چهار ساله و یک پسر چهارده ساله در شهر غزنی توسط طالبان تیرباران گردیدند، به جرم آنکه پدر شان برای دولت کار می کرده است. بنا به گزارش سایت بینوا، در روزی که ملالی یوسفزی هدف تیرهای افراد "ملا رادیو" از فرماندهان خونخوار طالبان قرار گرفت، شبان پسر دوازده ساله در ولسوالی غوربند ولایت پروان توسط افراد مسلح به قتل رسید. قتل آن دخترک چهار ساله و برادرچهارده ساله اش و قتل آن شبان پسر در غوربند به سر خط هیچ یک از اخبار در غرب چی که حتی گویی به درون "ارگ کابل" نیز راه نیافت. حامد کرزی نه به کسی نامه فرستاد، نه با کسی صحبت تیلفونی کرد. یانکی مون نیز خاموش بود. مارادونا چی که هیچ آواز خوانی نام آن دخترک و برادرش را به پشت خود نیاویخت تا توجه جهانیان را به کودک کشی طالبان در افغانستان جلب کنند.

و اما فهرست جنایات طالبان در این مورد طولانی است. مثلن، به تاریخ 24 جولای 2011 طالبان کودک هشت ساله ای را نیز در ولایت هلمند به جرم همکاری پدرش با دولت افغانستان اعدام کرده بودند . به تاریخ 30 حمل 1391، مقامات امنیتی غزنی اعلام کردند که جسد دو کودک هشت و یازده ساله را که توسط تیزاب به قتل رسیده‌اند، از ولسوالی اندر این استان ولایت به‌دست آورده‌اند. این کودکان که یکی پسر و دیگری دختر است، حدود هشت و یازده ساله هستند و توسط تیزاب گوگرد به قتل رسیده اند . به تاریخ 10 سنبله 1391 یک پسر 12 ساله در قندهار به جرم اینکه برادرش برای دولت افغانستان کار می کرد، توسط طالبان به قتل رسید. چندی قبل در همین ولایت، به گفته سخنگوی استاندار قندهار، طالبان کودک چهارده ساله ای را به جرم جاسوسی برای دولت افغانستان اعدام کرده بودند . طبق خبری که در بلاگ حقوق بشر به نشر رسیده است جسد سر و پای بریده یک دختر هفت ساله در شهرستان تگاب در شمال کابل، در ماه سنبله 1391 وحشت و رعب فراوانی را در منطقه به وجود آورد. به تاریخ 4 اکتبر 2012 دو کودک در اثر انفجار کنار جاده که توسط طالبان تعبیه شده بود در ولایت فراه کشته شدند. ماین تعبیه شده گی از راه دور کنترول می شده است .

بلی، این فهرست خیلی طولانی است. من هنوز از آن کودکانی که بر اثر سیاست های جاهلانه طالبان از آموزش باز مانده اند، نمی گویم. از آن کودکانی که قربانی ماین ها، حملات انتحاری و عملیات نظامی طالبان می شوند، چیزی نمی گویم.

حال فکر می کنم که این حق را داشته باشم بپرسم، چرا این حملات، چرا این کودک کشی منظم و زنجیره ای در افغانستان که توسط طالبان صورت می گیرد، "جهانی" نمی شود؟ چرا رییس جمهور افغانستان با شنیدن اخبار کشته شدن کودکان افغان دچار چنان تب و تاب نمی شود؟ چرا؟ در حالی که دعا می کنم، ملالی یوسفزی هر چه زودتر بهبود یابد و از شر طالبان در امان بماند، از این سوال نمی توانم بگذرم که آیا خون کودکان این طرف مرز با آن طرف مرز تفاوت دارد؟ آیا خون کودکان پاکستانی رنگین تر از کودکان افغان است؟