بشردوست: هزاره هم بشر است!

جویا: چرا نسبت به هزاره کشی در افغانستان سکوت کردید؟

بشردوست: وقتی خونی در افغانستان ریخته شود بلافاصله سعی‌ می‌کنم که صدای خود را به دیگران برسانم و من هیچ وقت نسبت به تحقیر، آدمکشی و نسل کشی سکوت نکردم، نمیکنم و نخواهم کرد و از نظر من قابل قبول نیست و باید به صورت جدی برخورد قاطع صورت گیرد. هرکدام از این ها بشر است و هزاره هم بشر است و فرقی‌ بین خون ها با یک دیگر وجود ندارد و یک قطره خون هزاره یا کوچی ارزشش بیشتر از کاخ ها و زمین های دنیا می‌باشد. همانطور که مستحضر هستید رسانه ها از جمله تلویزیون ها برای فرد یا قوم خاصی‌ کار می کنند و آنها از نشر صدا و تصویر من هراس دارند.

جویا: آیا آزادی بیان و مطبوعات در افغانستان موجود است؟

بشردوست: فقط شعار! کسانی‌ که این شعار‌ها را می دهند بدلیل حمایت های‌شان از افراد مختلف می باشد و اگر نه هیچ ارزش و عقیدهٔ به آزادی مطبوعات و بیان ندارند. افغانستان از چهل ساله بدین سؤ چهره‌های مختلفی‌ به خود گرفته به طور مثال احزاب سیاسی یک زمانی‌ پیشوند و پسوندی دمکراتیک و اسلامی داشتند و امروزه خودرا ملی می‌نامند و اینها فقط بر اساس مود کار می کنند.

جویا: افغانستان با کمک های میلیاردی جامعه جهانی‌ چه کرده؟
بشردوست: آمریکایی‌ها از ‌یک تریلیون دالر کمک به افغانستان صحبت می کنند و بین سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ پنجاه و نه‌ میلیارد دالر در بخش بازسازی داخل افغانستان شده است. عقیده من این است که اگر بیست میلیارد دالر درست و حساب شده به افغانستان مصرف می شد، امروز ما می تونیستیم یک افغانستان نو و کاغذ پیچ بسازیم. اما متاسفانه بیش از نود درصد این پول ها بین دزدان داخلی‌ و خارجی‌ تقسیم می گردد.
سرک هایی را که تا به امروز آقای کرزی ساخته و از آنها به عنوان افتخار یاد می‌کند از نظر من یک بار مصرف می باشند زیرا شرایط اقلیمی و علمی‌ را در نظر نگرفته و تماماً به پشت (کوهان) شتر تبدیل گشتند.

جویا: چرا مردم افغانستان کشور را ترک می کنند و به دیگر کشور‌ها مهاجر می شوند؟

بشردوست: قشر فرهنگی‌، تحصیل کرده و فرهیختهٔ جامعه، بواسطهٔ درست کاری‌هایشان و به جا آوردن رسالتشان در قبال مردم و افشاگری هایشان بر علیه افراد مفسد و خائن مجبور به ترک وطن شدند، در صورت ماندگاری اینها ممکن است که دچار فشار و خشونت از جانب افراد ذیربط گردند و من آرزو می‌کنم که این جوانها به وظیفه‌شان در هر کجای دنیا که هستند عمل کنند و اطلاع رسانی نمایند. در دنیای امروزی به واسطه اینترنت جا و مکان هیچ مطرح نیست. از طرف دیگر اقشار جامعه امیدی به آیندهٔ افغانستان ندارند و از دولت به دلیلی‌ ناکارمدی‌هایش به فغان رسیدند که در ده سال اخیر نتوانسته زمینهٔ مناسبی برای کاریابی ایجاد کند و درصد بیکاری به بیش از ۷۰% رسیده و طالبان و ناامنی‌ها از سوی دیگر؛ مردم اجباراً وطن، خانه و آشیانه خود را ترک می کنند.

جویا: سیاست خارجی‌ حکومت، نسبت به افغان‌های مهاجر با دولت‌های دیگر چگونه است ؟

بشردوست: حکومت افغانستان در سال ۲۰۰۱ ‌یک موافقت نامه‌ای سه جانبه بین افغانستان، سازمان ملل متحد و کشورهای ارپایی، استرالیا، کانادا و آمریکا به امضا رساند که طبق این موافقت نامه مهاجرین می توانند به کشور خود عودت کنند در صورتی‌ که داوطلبانه باشد و این یک خیانت از سوی کرزی در قبال مهاجرین محسوب می شود. در بیشتر مواقع هموطنانمان را با دست، پا و دهانهای بسته به میدان هوائی کابل میاورند و می‌گویند که اینان دوطلبانه به وطنشان باز گشتند.

جویا: افغانستان را بعد از سال ۲۰۱۴ چطور پیش بینی‌ می‌کنید ؟

بشردوست: حکومت آقای اوباما صرف به دلیل اینکه صحنه‌ی انتخابات را داغ تر کند می‌کوشد که افکار عمومی‌ را با خود داشته باشد. زیرا جنگ در افغانستان تاثیر منفی‌ بر مردم و جامعه غرب داشته در غیر این صورت آمریکا موافقت نامهٔ استراتیژیکی امضا نمی کرد و در حال حاضر آمادهٔ یک موافقت نامهٔ امنیتی با افغانستان می‌باشد و از طرفی‌ دیگر خروج آمریکایی‌ها هیچ وقت مانند شوروی سابق نخواهد بود که افغانستان را به حال خودش رها کند بلکه آمریکا برای یک منافع بلند مدت استراتیژیکی آمده و افغانستان را یک کارت ژئوپلیتیکی طلایی برای خود می‌داند.

بشردوست در انتهای صحبت‌های خود از مردم غریب پرور افغانستان در خارج از کشور خواست تا وی را در حمایت از ملت مظلوم و رنج کشیدهٔ افغانستان یاری دهند و با کمک‌های نقدی و غیر نقدی خود به بنیاد بشردوستان اورا تنها نگذارند.