ای قلم آخر زبانت می بُرند

چرا و به چه علت پس از پنج سال از اولین دگردیسی ورویکرد به سوی دمکراسی هنوز مردم ما نتوانسته اند به حاکمیت وهویت ملی دست یابند؟ وچرا پس از اینهمه تلاش وکوشش کشور های غربی بخصوص ایالات متحده علیه رژیم های دیکتاتوری رژیم دیکتاتوری جدیدشکل گرفته و خیلی زود شادی و سرور را با دنیای غم ، سکوت و مرگ براین سرزمین حاکم نمود؟ چه راهی واقعأ وجود دارد و از چه ابزاری باید استفاده نمود تا دمکراسی را مستقر و نهادینه کرد آیا کشور های خارجی بویژه ایالات متحده آمریکا نمیخواهند آزادی بیان اندیشه وفکر درین کشور وجود داشته باشد یا ...... با یورش بر طلوع سوظن های زیادی درین مورد مطرح میشود که با غلبه ای ثابت بر طلوع یا طلوع بر ثابت روشن خواهد شد .

طلوع عضو چبیره اطلاعاتی وعضو جنبش خود جوش وبی هیچ رهبر روشنگری در افغانستان است ، درخشش طلوع بر سایه های ظلم، ستم بیداد و نا به سامانی های زمان وزمام داران فراز این طلوع نورمبتنی برآزادی وآزادی خواهی را سد واقع شد و مستبدان سیاه دل که توان دید روشنایی طلوع نور سرمدی را نداشتند را کور وکر نموده و به درهای طلوع کشانید ،هرچند شاید به ظاهر تغیری دررویت واپسگرایان قاتل(مهاجمان) دیده میشود اما بی خود نگفته اند که" سگ به دریای هفت گانه بشوی چون که هرچه ترشد پلید تر گردد"ولی قاتلان قهار حرفه ای که از درخشش طلوع در هراس اند ، اینبار نه با قیافه و کامیونهای دزدانه که با تیشه و تبر معاصر با نکتایی و دریشی به دروازه های آزادی بیان کوفتند وخیلی هم وحشیانه کوفتند.

بی خیال میتوان گفت که تقصیراز کارفرمای پیر و بی حوصله نیست ، تقصیر از آنیست که به عده هایش کوتاه آمده و همتش به سرفرود آوردن به واپسگرایان وادشته اش .

در قلمرویی که سنت دیرینه اش ، بستن ،کشتن و بردن است ، طبیعیست که خندیدن به ریش ابتذال و استبداد به مذاق زورگویان و زور خویان نیست، در چنین وضعیتی جامعه نیاز به دگردیسی دارد ، نیروی که در آن توان از خود گذری مشهود باشد وضمیر روشن از خودگذری برای آنچه میرزمد با خود داشته باشد ، چنین جنبشی با اصطحکاک روبه رو میشود ولی با برخورد با هر اصطحکاکی پرشی بیشتر وبلند تر نصیبش میشود ، هرچند واپسگرایان کوردل خواهان رکود جنبش های روشنگری هستند اما مبارزه با چنین وضعیتی رسالت هر دگر اندیش و اصلاح طلب است ،خبرنگاران که ناظران وحاشیه نشینان زشتی ها وپلیدی های دوران هستند برای تسکین وجدانی برای مبارزه با هیولاهای تاریکی نیازمندند ، گذر از بدعت و رسیدن به نو آفرینی رسالت بس دشوار اهل قلم در عصر حاضر میباشد .

هرچند دزدان آزادی درکمین ربودن آن در چهار راه ها لحظه شماری دارند ولی باید رزمید تا جان خود را فدای آزادی بیان واندیشه نمود .

در جوه ی که عقل جایش را به جهل میدهدو سرهای پوچ نظریه پردازان محوری میشوند ،تاریخ حرفها و درس های زیادی برای آینده گان ما دارند ، مجادله با راندن ، بستن ،تاریکی ، جهل ، کوردلی رسالت بس دشوار و بیادماندنیست ، که تاریخ اکنون پایه های این بستر را برشانه های روشنگران معاصر گذاشته است، تاریخ هیچ حرف خوبی برای گفتن در مورد آنچه با روشنگران درین سرزمین گفته میشوند ندارد ، بهترین وبرترین ارج گذاری از روشنگران این سرزمین به زندان یا گورستان فرستادن بوده است وبس ، درین مرزوبوم فقط افتخار وتشویق نصیب کسانی گردیده ومیگردد، که باروت وتریاک در اختیار دارند نه آنانیکه قلم بر دست داشته و به نکوهش از تریاک سالاران وباروت سالاران میرزمند ، هر چند در طی سالیان متمادی رژیمهای استبدادی و کودتاهی بودند که بر گلوی آزادی بیان آزادی فکر واندیشه تیغ شان را فشرده اند اما اینبار تیغ استبداد نو با نام دیموکراسی بر گلوی آزادی بیان واندیشه رسیده است واین تیغ به مراتب قوی تر وبران تر از تیغ های استبدادی بوده که به زودی توان بریدن شریان های آزادی را دارد.

اما دریغ ودرد که این تیغ در عقب نام آزادی بیان ونظام مردم سالار پناه گرفته است ، ودارای دو لبه میباشد ، اول اینکه شمشیر زنان دیموکرات درشعار خود را مدافع آزادی بیان ومردم سالاری میدانند و لبه دوم آنکه همین پرچمداران آزادی و مردم سالاری همان شکارچیان آزادی و عقیده هستند که هر لحظه در پی خفه کردن آزادی فکر اندیشه وبیان برآمده اند .