اردوی چرسی افغانستان

I`d rather Taliban smoked canabis with theier suporters and didnt fight against civilisation .

اردوی ملی افغانستان، اردوی قهرمان و جان فدا برای دفاع از مردم و نوامیس ملی ما است. این اردوکه به یقیین کمبودهای فراوان دارد، امروز با از خود گذری در گرمترین سنگرهای مبارزه برضد طالبان کوردل و باداران پاکستانی، عربی و ایرانی آن با پایمردی ایستاده اند تا تو نویسینده این مقال به خاطر آرام بیر 5 فیصده ات را نوشیده و لباس لیلامی ات را پوشیده به خاطر نسبتا آرام با دخترکان کوچه و بازار تان لاس زده و چنین ژاژخایی کنی. شرم باد به تو که هیچ چیز این کشور برای تو نمی تواند مقدس باشد حتی تن جوان و پاک فرزندانش که برای آرامش تو به خاک افگنده می شوند. تو یا مثل اکثر جوانان ما که تربیه شده پاکستان و ایران بوده و فقط ارزش های انها را ارج میدهند هستی و یا ساده یک خائین ملی و پست مذور ایران و پاکستان هستی. بلی نباید یک فرد اردوی ملی آلوده به مواد مخدر باشد ولی بهتر است به شکل سازنده و بدون عصبیت های ناشی از برداشت های سخیف نژادی و زبانی در اصلاح آن کوشید. من هم طرفدار آلوده گی جوانان سرباز اردوی ملی ما به مواد آلوده هستم اما من دوستشان دارم، به آنها باور دارم و تمامی فدا کاری هایشان را به دیده قدر می بینم. باید بدانی که ملت ما ملت چرسی است. فردا اگر دیر شود و ما شاید همه هیرونی (مثل ایرانی ها) شویم و باز آنوقت است که اصل فاجعه رخ نشان خواهد داد. من قدر قطره قطره خون و عرق این جوانان را قدر می کنم و تف بر روی و ریش تو مزدور بی وطن می اندازم.

كسيكه نه به تاريخ وطن خود، نه به نام وطن خود، نه به اردوي ملي وطن خود، نه به زبانهاي وطن خود و
بلاخره نه به گذشته وطن خود افتخار نكند، دچار بحران هويت ملي ميشود.
چون هويت ملي يك گوشهء از هويت فردي انسانها را ميسازد، فلهذا اين شخص بلاخره دچار بحران فردي
(بحران شخصيتي) نيز ميشود.

نمونهء اين بحران هويت را ميتوان در نسل بعد از جنگ جهاني دوم در آلمان بخوبي مطالعه كرد.
اين نسل بعد از جنگ چون از گذشته فاشيستي پدران شان خجالت ميكشيدند، لهذا ازآ لماني بودن خود نيز
خجل بودند. جنبش هاي محصلي سال هاي اواخر 1960 و اوايل 1970 از همين احساس حقارت مقابل ديگر
مليت هاي جهان سرچشمه ميگرفت (البته انگيزه هاي ديگري مانند جنگ ويتنام و فساد در دولت نيز بود)،
كه بلاخره سرنوشت تعداد زياد جنبش محصلين آلمان به تروريزم و كشتار مردم غيرنظامي و در آخر امر به زندان
و خودكشي هاي دستجمعي در زندان كشيد.

انتقاد از كاستي هاي جامعه يك عمل درست و مهم است، اگر جهت اصلاح جامعه صورت گيرد، يعني سازنده، نه تخريب كننده باشد. اما با همه انتقادات يك چيز را نبايد فراموش كنيم، كه ما فقط همين يك وطن را داريم، اگر خوب
است يا خراب. اگر در غربت يك عمر هم سپري كنيد، باز هم يك خارجي يعني بيگانه مي مانيد.

احترام