حکومت کابل به دستور آی اس آی در حال توقف اعتصاب غذایی مردم هزاره است!

با دیدن اشخاص گرانقدر آقایان عبدالحفیظ منصور و آقای بهزاد چشمانمان روشن گردید امیدوارم که دوستان بیشتری درین کمپاین انسانی اشتراک نموده و با اشتراک شان نام نیک وپرافتخاررا درتاریخ برای خود شان ونسلهای آیندهء شان کمایی نمایند. اگر خدای ناخواسته غفلت شود این مصیبت تنها به هزاره های کویته محدود نمی ماند بلکه فردا دامن همهء اقوام و پیروان مذاهب را میگیرد.
تروریزم وفاشیزم مذهب وقوم وملیت خاص را نمی شناسد ازتمام دوستان وسیاستمداران میخواهم درین کمپاین مدنی وانسانی علیه تروریزم وفاشیزم اشتراک نمایند وافتخار وسربلندی دنیوی واخروی را برای خویش کمایی کنند. خون هزاره های کویته را نگذارید که به هدر بریزد. این انسانهای بیگناه فقط بخاطر من وشما قربانی داده اند. بیائید که مرزهای تنگ قومی وحزبی ومذهبی خویش را بخاطر این قربانیان وشهیدان سرخرو درهم بشکنیم وخودمانرا با کاروان همراه سازیم تا فردا پیش خدا وتاریخ ملامت باقی نمانیم. بار دیگر از اقدام عاقلانه وبجای آقای عبدالحفیظ منصور وآقای بهزاد ازصمیم قلب اظهار مسرت می نمایم
با احترام
پرویز بهمن

قوم ِ که خود را از هر نگاه مجزأ و مبرأ از جامعه ء که در آن زندگی میکند، بداند، باعث انزوای خودش میشود.
قوم هزاره چه در افغانستان چه در پاکستان و در هر جای دیگرهمواره کوشیده است، خود شانرا متدین تر، غیور تر، انسانی تر، متمدن تر، فقیر تر مظلوم تر، ووووتر از اقوام دیگر جلوه دهند. اینها نه در غم دیگران خود را شریک ساختند، نه در خوشی دیگران. رهبران، نخبگان و روشنفکران هزاره پیهم کوشیدند، عمداّ برای خود دشمن بتراشند، تا باشد که مظلوم تر از دیگران جلوه نمایند. با نوشته ها و تبلیغات اغراق آمیز و توهین به دیگران حتی آنهای را که از مظلومیت تاریخی مردم هزاره دفاع میکردند/میکنند، اما از قوم خود شان نبود، نیز آزرده و مأیوس ساختند. هر کسی که به سایت های هزارگی سر بزند، بجزء توهین به دیگران و مظلوم نمائی اغراق آمیز چیزی بیشتر نمیخواند.
این همه داد و وایلا در اخیر امر تأثیرش را از دست میدهد، مانند آن پسر چوپان که هرروز فریاد میزد، هله گرگ آمد.
حالا که به راستی گرگان میدرند و میکشند، هزاره ها دیگر دوستانی ندارند که کنار شان بایستند. زیرا هزاره ها کنار دیگران نه ایستند. کشتار اطفال، زنان و مردان پشتون را چه در افغانستان و چه در پاکستان توسط ناتو، عساکر پاکستانی یا افغانی نتنها که تقبیح نکردند، بلکه توجیه هم کردند. گویا همه این کشتگان طالب بودند. بمباردمان خانه ها، مراسم عروسیها یا مراسم عزاداری مردم پشتون را توجیه کردند. حملات اردوی پاکستان را در کنر ها توجیه کردند. همه را فاشیست تاپه زدند و همه را طالب(تاکید بالای همه ست). فقط بالای قوای ناتو اعتماد کردند و در زیر چتر عساکر امریکائی و ناتو مسؤنیت جُستند. اما امریکا دوست و دشمن دائمی ندارد.
چنانچه یهود ی ها خود را قوم برگزیده خدا جلوه میدهند، هزاره ها نیز خود را قوم مظلوم دنیا وانمود کردند. پس چه توقع همبستگی و همدردی از دیگران را داشته باشند، زمانیکه خود با هموطن و هم سرنوشت خود این همدردی و همبستگی را ندارند.
یک کشیش عیسوی در زمان هتلر چنین گفت: زمانیکه یهودی ها را بردند، با خود گفتم، شکر که یهودی نبودم. زمانیکه همجنسگرایان را بردند، با خود گفتم، شکر که همجنسگرا نبودم. زمانیکه کمونیست ها را بردند، گفتم شکر که کمونیست نبودم. اما زمانیکه خودم را میبردند، دیگر کسی نبود، که به من کمک کند.
گرچه از قلبم خون میچکد به سرنوشت همه مردم مظلوم میهنم. گرچه میدانم که با نوشتن این پیام بسیاری را علیه خود تحریک میکنم، اما این پیام را بحیث یک دوست، همدرد و غم شریک مینویسم، نه بحیث توجیه گر ظلم.
دوستان باید صادقانه حقیقت را بگویند، گرچه هم تلخ باشد.

من با نظر عبدالله کاملن موافق هستم، هزاره ها حق و ناحق با همه دشمنی میکنند، غافل از آنکه به دلایل زیادی، اسیب پزیر تر از همه اقوام در افغانستان هستند. من با تقبیح کشتار وحشیانه کویته خواهان انم که به ویژه جامعه قلم بدست و روشنفکر هزاره و احزاب سیاسی هزاره، در قبال مسایل مختلف موقف و زبان معقولتر داشته باشند.

تعدادی از «تحلیلگران» هزاره فریاد می‌زنند که نیروهای خارجی نباید از افغانستان خارج شوند ورنه موج هزاره ستیزی و کشتار تشدید خواهد شد. اینان غافل از این حقیقت روشن اند که این امریکا و غرب است که همین اکنون در پس وقایع خشونتبار افغانستان و پاکستان دست داشته و بخصوص به خاطر اهداف منطقوی شان وضعیت بلوچستان پاکستان را با دست اندازی هایشان می‌خواهند روزتاروز وخیم تر سازند. آنان با تعقیب سیاست «تفرقه بیانداز و حکومت کن» می‌کوشند جو تجزیه طلبی در پاکستان تشدید گردد و بخصوص بلوچستان به آتشدانی مبدل گردد که برنامه های اقتصادی چین در بندر گوادر را سد نموده طرح های غارتگرانه خود را عملی سازند. برای آنان قتل عام هزاره ها و دیگر اقلیت های قومی در پاکستان فوق‌العاده گواراست و به همین خاطر تا کنون امریکا و غرب و چماق شان ملل متحد در برابر این همه هزاره کشی حتی خواندن خطبه «تاسف» و «اظهار همدردی» میان تهی شانرا نیز فراموش کرده اند بگذریم از اینکه عملا برای قطع آن کاری انجام دهند.