دوشیزگان، ازدواج موقت یا فحشا

باید به این نکته اذعان داشت که سرکوبی غرایز، خود عامل بیماری های گوناگون اجتماعی را به دنبال دارد. که یکی از حساس ترین غرایز همین غریزه شهوت میباشد که پیشوایان و علمای دین برای اطفاء و کنترل آن دو راه حل ارائه کرده اند. ازدواج دائم و ازدواج موقت. [4] ازدواج دائم را یکی از راه های اطفاء غریزه شمرده اند ولی ازدواج موقت یا متعه را برای جلوگیری از سرکوب این غریزه نهاده اند.

علی ابن ابیطالب خلیفه چهارم میگوید : اگر خلیفه دوم "عمر" بر من پیشی نمی گرفت ( ازدواج موقت را تحریم نمی کرد) برنامه آن را چنان تنظیم می کردم که جز شقاوت پیشگان کسی به زنا روی نمی آورد. [5]

مطلبی که بیش از همه جای بحث را می طلبد روابط دوشیزگان با جنس مخالف است ؛ که این موضوع از دید اجتماع یک نا هنجاری اجتماعی بوده و یک رابطه منفور، مهجور و غیر قابل پذیرش از دید خانواده های مذهبی و حتی غیر مذهبی است، تا جایی که حتی به آن با دید فحشا و بی بندو باری اجتماعی می نگرند. این موضوع یک بحث عمیق و پیچیده فقهی و اسلامی است که حتی پیشوایان دینی و فقها هم نسبت به آن دیدگاهها و نظرات متفاوت ارائه کرده اند؛ و علمای دینی نیز از پاسخ دادن صریح و روشن به آن سرباز می زنند.

این موضوع که آیا دوشیزگان می توانند بدون اجازه ی ولی (پدر یا جد پدری) ازدواج نمایند یا نه، هم از دید جامعه موضوع حساسی است و هم از نظر فقهی، در فقه اهل سنت و شیعه در این مورد اختلاف نظر وجود دارد. مالک معتقد است که ازدواج بدون اذن ولی صورت نمی گیرد؛ ابوحنیفه ، زفر ، الشعبی و الزهری معتقدند که اگر دوشیزه ای بدون اذن ولی با همسری شایسته ازدواج کند، جایز است. داود ، امام ظاهری ها در اینجا میان دوشیزه (بکر) و بیوه فرق قائل شده و می گوید ازدواج دوشیزه بدون اذن ولی جایز نیست، اما در مورد بیوه مانعی وجود ندارد.

در فقه شیعه نیز آرای متفاوتی ارائه شده است.همین تفاوت تاثیر خود را در آرای فقها نشان داده. که مؤلف مختصرالنافع اختلاف آرای فقها را چنین بیان می کند: ( درباره ازدواج دوشیزه بالغ و رشید اختیار او باخودش است. هرچند که پدر وی در قید حیات باشد. گفته شده که او می تواند هم در ازدواج دائم و هم موقت به تنهایی تصمیم بگیرد؛ همچنین گفته شده که تصیم به عقد میان او و پدرش مشترک است و هیچ کدام به تنهایی نمی توانندعقد را منعقد کنند، همچنین گفته شده که اختیار او دست پدرش بوده و او کاره ای نیست. برخی از فقها هم گفته اند که در عقد دائم مختار نیست، برخی نیز عکس این را گفته اند.)

با این همه آرای متفاوتی که از طرف فقهای دینی ارائه شده است مردم و جامعه همیشه سردرگم بوده اند که به آرای کدام یک از ایشان مراجعه کرده و آن را بپذیرند؛ از طرفی خود این فقها نیز به یک اجماع مشترک دست نیافته اند که در این مورد یک تصمیم قاطع و سریع گرفته شده و به جامعه آن را عرضه دارند، تا جایی که حتی هردو طرف مخالف و موافق، نظرات و گفته هایشان بیشتر در لفافه و پوششهای تو در تو بوده که این نیز باعث یک تصمیم گیری قاطع از طرف آنها صادر شده نمی تواند و از طرف مردم نیز غیر قابل پذیرش مینماید.

فقها، علما، پزشکان، روان پزشکان و حتی جامعه همه متفق القول به این هستند که غریزه جنسی باید به نوعی ارضاء شود؛ اما همه برای رفع این مساله که به چه طریق باید حل شود گریزان و از پاسخ روشن دادن به آن امتناع می ورزند.

یکی از روشنفکران ایرانی در سخنرانی اخیرش مثالی آورده میگوید: ( دختر جوانی که به دلیل افسردگی به پزشک مراجعه می کند، پزشک اینگونه نسخه تجویز می کند که چون شما 1 دوست پسر دارید افسرده اید؛ برای اینکه افسردگی ات مداوا شود، شما باید 5 دوست پسر دیگر هم برای خویش پیدا کنید تا افسردگی ات مداوا شود؛ و این گونه زندگی ات دچار تنوع میشود.) [6]

آیا این مساله حل شدنی مینماید؟ حل این مساله به عهده چه کسانی است؟ آیا خود جوانان و دوشیزگان و کسانی که رو به این کار می آورند؟ یا به دوش پیشوایان دینی؟ آیا این نوعی فحشاء است، یا یک مساله دینی حل نشده؟