قسیم اخگر و نلسون ماندلا

هر دو بیمارند، هر دو علیه تبعیض و نا برابری (اپارتاید) تا این دم مبارزه کرده اند. از این دو وجه مشترک که فراتر رویم قدم به وادی تفاوت های این دو شخصیت میگذاریم.
ماندلا 27 سال زندانی بود ، او پس از رهایی و به قدرت رسیدن به خشونت "نه" گفت، قدرت را انحصار نکرد و حکومت را به مردم سپرد.
این مرد سیاه "محبوب" اما قبل از دستگیری و به زندان افتادن، علیه سفیدهای "نا محبوب" سالها جنگ مسلحانه نمود و خشونت می ورزید، او در آن سالهای جنگ و مبارزه به عنوان تروریست تحت پیگرد بود، و بخش از مردم کشورش اورا اینگونه میشناختند.
او بیست و هفت سال را در زندان سپری کرد، یعنی 27 سال زمان کافی برای اندیشدن داشت تا "ماندلا" شود، ماندلای که پس از به قدرت رسیدن، به خشونت "نه" بگوید، و قدرت را به انحصار خودش در نیاورد. نلسون ماندلا آوازه ی نیک نامی اش به تمام جهان پچید و به جهان و جان ما نیز رخنه کرد، چون تشنه ی آزادی و برابری هستیم.
امروز 18 جولای 95 سالگی اش درست زمانی که او سه هفته است در بستر بیماری و در یکی از مجهز ترین بیمارستان های کشورش بستری می باشد جشن گرفته شد. دقیقن 15 سال قبل و در همین روز در سن 80 سالگی او برای سومین بار ازدواج کرد.
بیماری نلسون ماندلا جان و ذهن هوادارنش را تب دار نمود، تب بیماری ماندلا این مرد "سفید بخت" تنها در قاره سیاه محدود نماند، مرزها را درنوردید و تا افغانستان رسید، هواداران افغانستانی ماندلا برای سلامتی اش نزد خدا دعا کردند و آروزی شفا، و به احترامش عکس های پروفایل فیسبوک شان را با سیمای او مزیین ساختند.
بیماری ماندلا مقارن شد با بیماری "استاد اخگر" مردی که گفته می شود تمام عمرش علیه بی عدالتی مبارزه کرده است، اخگر نیز طعم زندان چشیده است اما نه 27 سال – اخگر تمام سالهای زندگی اش را "چگونه راه رفتن" و چگونه اندیشدن را به مردم آموخت؛ اما هرگز دست به اسلحه نبرد و گزینه خشونت را برای تحقق آرمان هایش انتخاب نکرد.
عجیب است! در سرزمین که تمام تاریخش با خشونت رقم خورده است، کسی مثل اخگر در طول سالهای مبارزاتی اش هیچ عمل خشونت آمیز در کارنامه اش دیده نشود.
نوه های (نواسه)آقای ماندلا بر سر تقسیم ثروت او با هم در حال دعوا هستند، اما آقای اخگر هیچ ثروت مادی ندارد که فرزندانش به آن چشم بدوزد و دل خوش کند، خانواده آقای ماندلا از بزرگترین تا کوچک ترین عضو همگی ثروتمند هستند و در رفاه زندگی میکنند، اما خانواده آقای آخگر روی خط فقر ایستاده است.

اینکه چرا آرمان های استاد اخگر تحقق نیافت و چگونه شد که آقای ماندلا به آرمانهایش رسید بحث جداگانه یست چون جغرافیای متفاوت دارند، جامعه و فرهنگ متفاوت دارند ، مذهب متفاوت دارند و خیلی تفاوتهای دیگر...
با این تفاوت ها در این دو شخصیت آزادی خواه و برابری طلب، یکی نامدار سفید بخت و ثروتمند، و دیگری بی نام و نشان و با انبوهی از ثروت های معنوی - اگر قرار باشد یکی از این دو تن را الگو و نماد بپذیرم، بدون شک به سوی ماندلای کشور خودم (قسیم اخگر) رجوع خواهم کرد. اخگر از دل جامعه ی برخواسته است که من در آن زاده شده ام ، اخگر درد مرا میداند، مشکلات مرا می فهمد... پس "قسیم اخگر" برای من نماد است ، همان طور که نلسون ماندلا برای افریقای جنوبی و چگاوارا برای امریکای جنوبی نماد می باشد.
همانگونه که محبوبیت ماندلا از قاره سیاه به دور دست ها منتشر گردید محبوبیت اخگر نیز میتواند در سراسر افغانستان و فراتر از آن انتشار یابد، و الگوی آزادی خواهی و برابری طلبی معرفی شود، تحقق این الگو سازی در گرو خواستن من و شما و جامعه ی ما است، همانگونه که جامعه ی افریقای جنوبی برای ماندلا و امریکای جنوبی برای چگوارا و کاسترو خواستند و در نهایت توانستند.