جنایت با طنین "الله اکبر"!

روز پنجشنبه بیست ونهم ماه می ساعت سه وچهل وپنج پس از ظهر است.پشت کمپیوتر مینشینم تا سیر وسفر روزانه در قلمرورسانه های الکترونیکی را آغاز کنم. نخستین گزینه ام حسب معمول سایت" کابل پرس^?" است چرا که این سایت رانماد واقعی آزادی بیان، جایگاه مطمین طرح اندیشه های جسورانه و افشاگر بی ترس عوامل بدبختی وتیره روزی مردم افغانستان یافته ام .

صفحه را که باز میکنم از همه پیشتر عنوان تازه ی"ویدیو ی سر بریدن با کارد توسط طلبه ی کرام"چشمم را میگیرد. آری، سر بریدن انسانهای زنده با کارد توسط مسلمانترین مسلمانان عالم (طالبان افغانی) همانهای که کرزی و" مجاهدین سر بکف" به فرمان ولی نعمتان خود در آنسوی در یاها- برای بوسیدن دست وپای ایشان به رقابت جنون آمیز آغاز کرده اند!

کشمکش بین دو حس متضاد، سراپای وجودم رافرا میگیرد: کلیپ ویدیویی را باز کن! ببین چگونه انسان میتواند گردن انسان زنده ای را با کارد قطع کند. تا کنون نظیر این را در فلمها ی "هنری!" دیده ای، اکنون زنده اش را ، واقعی اش ر اببین.

حس دیگر فریاد میزند: نی، نی،نی!چگونه میتوانی تاب بیاوری؟ چگونه میتوانی انسانی را که با سر بریده در خون خود "غلت" میزند تماشاکنی؟بیا از خیر آن بگذر. بی آن هم میدانی که چنین جنایتها بدست تروریستان اسلامی اتفاق می افتد ، چرا به خود آزاری میپردازی؟

لحظه ای به درازای ساعتها- در برزخ تردید دست وپا میزنم ولی سر انجام حس لعنتی کنجکاوی، حسی که مصرانه میخواهد پشت ناباوری را بر زمین بکوبد، حسی که اصلاٌ مجهول ومرموز ولی سر کش وافسونگر است- پیروز میشود.کلیپ را باز میکنم. یک مشت موجودات انسان نما وسلاح در دست با ریشهای دراز وکثیف ولباسهای تیره همچون نهاد چرکین شان –گرد هم حلقه زده وانسان دست بسته ای را به زمین خوابانیده اند .دو تن پا های قربانی را محکم چسپبده ومنتظر اند که جلاد کار خودرا آغاز نماید. مردی با کارد بلند در دست بالای سر قربانی حاضر میشود. فریاد "الله اکبر" از حاضرین بلند میگرددو جلاد کارد را بر گردن قربانی میکشد. خون فواره میزند، قربانی به دست وپازدن می افتد، جلاد کارد را مانند اره ای کند که بر تنه ی درختی بکشند- پیوسته به پس وپیش میراند تا اینکه کله ی قربانی از تن جدا میگردد.جلاد ، سر بریده را روی تنه ی قربانی میگذارد وطنین شیطانی نعره ی تکبیر "الله اکبر" باز هم در فضا می پیچد.

سپس صحنه ی دیگری به نمایش گذاشته میشود . کفتاران خون آشام کس دیگری را به زمین خوابانده و همان سرنوشت را بر قربانی دیگری رقم میزنند. این بار کارد را بر پشت گردن مرد نگون بخت میکشند وفوران خون بازهم با فریاد "الله اکبر" بدرقه میگردد.جلاد، سر بریده را که هنوز چشمانش باز است با رضاییت وافتخار بر تنه ی قربانی میکوبد وروی سینه اش میگذارد.سیمای شیطانی تکبیر گویندگان مثل آنکه به اوج انزال قساوت رسیده باشند، باز میشود... صحنه ی سومی که آغاز میگردد تاب وتوان من به پیان میرسد. آن حس لعنتی مثلی که ارضاء شده یا به زانو در امده باشد - مرا ترک میگوید.بی اختیارصفحه را میبندم ومثل فنر از چوکی کنده میشوم.نمیدانم چگونه اتاق را ترک کرده ام ، در کجا نشسته ویا ایستاده ام.حس میکنم قلب ندارم یا اصلاٌ نداشته ام .حس میکنم وجدانم را کسی دزدیده است.احساس پوچی ونا امیدی مغزم را منفجر میکند. از انسان بودن خود میشرمم .آتش نفرت ازدین، از نعره ی تکبیر واز هر چه"اکبر" بودن است بر هست وبودم زبانه میکشد. حس میکنم که خاک وخاکستر شده ام .

ساعتها میگذرد تا بار دیگر به زندگی بر میگردم. خداوندا، خداوندا!صدای مرا میشنوی؟ آیا زنده هستی؟ در کجا تشریف داری، مصروف چی کارمهمی میباشی که حفظ جان وشرف "اشرف المخلوقات" بی مقدار تر از آن میباشد؟ آیا جهان را به دست اهریمن های چون بوش واسامه وملا عمرسپرده ای؟ ایمان تو کجاست ، اسلام تو چیست؟ مگر تنها با زن هاو با کامبخش ها، محقق نسب ها، نسیمه تسلیم هاو سلمان رشدی ها و سروش ها و... کینه داری؟

این نجواها تا شب ادامه مییابد. نمیتوانم دست به غذا ببرم. بغض تلخ وسیاهی راه گلویم را سد کرده است .. . تابلیت هارا با زحمت زیاد میبلعم وسر به بالین میگذارم وبا خود میگویم: چشم کرزی ها، ربانی ها، سیاف ها، مجددی ها، گیلانی ها،روستار تره کی ها، حداد ها، هاشمیان ها، زرملوال ها، معروفی ها،رحیم عزیز ها،نثار صمد ها،خطاب ها،کاکر ها،ویس ناصری ها و بشارت دهندگان"جنگ خلق !" روشن باد !!