پهلوی دیگرِ ماجرا

تعداد شگفت آور مردم پاکستان از حملات هواپیماهای بدون سرنشین امریکایی حمایت میکنند.

نظر سنجی های ملی (پاکستان) نشان میدهد که پاکستانی ها عمدتاً مخالف حملات هواپیماهای بدون سرنشین سی آی ای علیه ستیزه جویان مظنون در مناطق سنگلاخ قبیله یی نزدیک مرز افغانستان هستند. این حملات توسط بسیاری به عنوان سوء استفاده از حق حاکمیت (توسط امریکا)، یک نماد خود بینی امریکایی و علت مرگ و میر غیر نظامیان دیده میشود. زمانیکه صوفیه خان، مدیر مکتبی از اسلام آباد، دراکتوبر سال پار با صد ها نفر از فعالان حملات ضد هواپیماهای بدون سرنشین به یک شهرک ناامن در جوار مناطق قبیله ای فدرال رفته بودند، به آنچه که برخی از افراد قبایل (در مورد این حملات) سخن میگفتند، حیرت زده شده بود.

یک فرد از وزیرستان جنوبی خشمگینانه به خانم صوفیه گفت که او و خانواده اش حملات هواپیماهای کنترل شده از راه دور را تایید میکنند و خواهان گزمه ی بیشتر آنها در آسمان بالای خانه اش است. دسترسی به مناطق قبیله نشین برای روزنامه نگاران خارجی خیلی دشوار است؛ اما متخصصان و پژوهشگران در منطقه، که نمیخواستند هویتشان فاش شود، میگویند که چنین دیدگاهی در بین حد اقل یک اقلیت قابل ملاحظه ای در نواحی قبیله نشین فدرال وجود دارد.

انجام نظر سنجی ها در نواحی قبیله ای فدرال، مشکل و خطر آفرین است. یک نظر سنجی در سال ٢٠٠٩ در نمایندگی سه قبیله دریافتند که ٥٢ در صدِ پاسخ دهندگان به این باور بودند که حملات هواپیماهای بدون سرنشین دقیق بوده است و ٦٠ در صدِ آنها گفتند که این حملات باعث تضعیف گروه های ستیزه جو شده است. در صدیی دریافت بررسی های دیگر به پشتیبانی حملات هواپیماهای بدون سرنشین خیلی پایین بوده است. اما در مصاحبه های که توسط هفته نامه ی ایکونومیست با بیست تن از باشندگان مناطق قبله ای صورت گرفته بود نشان میدهد که آنها حملات هواپیماهای بدون سرنشین را نسبت به حملات توپخانه یی ارتش پاکستان ترجیح میدهند. آنها همجنین اصرار داشتند که حملات هواپیماهای بدون سرنشین باعث تلفات زیادی غیرنظامیان نمیشود- نظریکه با افکار عمومی پاکستان در تضاد است. یکی از بزرگان اهل وزیرستان شمالی میگوید. "هیچکس جرأت گفتن تصویر واقعی را ندارد. حملات هواپیماهای بدون سر نشین، شبه نظامیان را میکشند که (شبه نظامیانی که) مردم بیگناه را میکشند."

ادعاهای امریکا را درمورد دقیق بودن حملات هواپیماهای بدون سرنشین مشکل است که مورد تائید قرار داد. بهترین برآورد توسط سازمانهای نظارتی است که حملات هواپیماهای بدون سرنشین را از طریق گزارشهای رسانه ها ردیابی میکند، یک روش نادقیقی در یک منطقه ای است که شبه نظامیان از دسترسی به این مناطق جلوگیری میکنند. بااین حال، دقیقترین بررسی، توسط اداره ی پژوهشی روزنامه نگاری حاکی از کاهش تلفات ملکی است که با بسیاری از منابع خبری جدید مدعی اند که این سال با وجود ٢٢ حمله ی هواپیماهای بدون سرنشین هیچ تلفات ملکی را در بر نداشته است.
هرچند شواهد کافی وجود دارد که حکومت پاکستان در خفا توافق خود را به برنامه ی سی آی ای (در مورد اجازه ی حمله ی هواپیمای بدون سرنشین) ابراز داشته است، اما درعین حال هنوز اجازه ی رشدِ احساسات ضد این نوع حملات را در میان مردم میدهد. یک مقام سابق امریکایی میگوید که خشم داخلی (پاکستان) در مورد حملات هواپیماهای بدون سرنشین میتواند یک بهانه و ابزار مفیدِ مذاکرات در مورد مسایل دیگر باشد. دولت پاکستان همچنان از اقدامات تلافی جویانه ی شبه نظامیان نگران است.

پشتیبانانِ حملات هواپیماهای بدون سرنشین در میان رسانه های پاکستان بیشتر محتاط اند تا درین مورد رک و پوست کنده حرف بزنند. بسیاری از خبرنگاران (پاکستانی) با تایید هوا پیماهای بدون سرنشین در غیاب اقدامات دولت پاکستان برای پاک کاری پناهگاهای تروریستی اعتراف میکنند. اما آنها جرات به گفتن چنین چیزی را درکاغذ (در روزنامه ها و امثال آن) ندارند.

در سال ٢٠١٠ یک گروهی از سیاستمداران و سازمانهای غیر دولتی به پشتیبانی از حملات هواپیماهای بدون سرنشین "اعلامیه ی پشاور" را منتشر کردند. ولی به سرعت زندگی برای امضا کنندگانِ این اعلامیه دشوار شد. سید عالم محسود، یکی از سازمان دهندگانِ "اعلامیه پشاور" که مجبور به ترک پاکستان برای مدتی شده بود میگوید. "اگر کسی آوازِ خود را درین مورد بلند کند از بین برده میشود."

و با توجه به خانم خان، او تجدید نظر جزئی درین مورد داشت، اما او میگوید. "من هنوز هم میخواهم که به حملات هوا پیماهای بدون سرنشین باید پایان داده شود. و اگر دولت من (دولت پاکستان) میخواهد کاری درین مورد انجام دهد، باید خودشان بدون کمک خارجی انجام دهند."