عطش مقدس خلافت بر ملت

استقبال مردم با شکوه می نمود تا جایی که عده زیادی ایستاده و عده دیگر در بیرون از مسجد حضور داشتند و در داخل مسجد هم جایی برای سوزن انداختن دیده نمی شد. من احساس خوشی از این داشتم جوانانی که حتی افغانستان را ندیده اند و آن را فقط در رویا های شان دیده اند. و آن را در وهم و خیال می بینند که این رهبران مکار با اتحاد مقدس شان به چه مدینه فاضله ای تبدیل کرده اند.

با توجه با اینکه قبل از سخنرانی محورهای صحبت ایشان مشخص شده بود؛ به تنها چیزی که نپرداخت همین محور های مشخص شده از قبل بود.

1 . در مورد و ضعیت تحصیلی مهاجرین

2 . دولت افغانستان و نگاه دولت به مهاجرین

3. تدابیر دولت افغانستان برای مقابله با خشکسالی و گرسنگی مردم

شاید یکی از دلایل عمده ای که مردم در این سخنرانی حضور گسترده داشتند؛ باز گویی شرایط او ضاع جاری افغانستان و جایگاه و نقش این مردم در این برهه از زمان بود. اما از زمین و زمان و دلاوری هایش که در دوره انقلاب چه کرده است؛ سخن به میان آمد جز خواسته های به حق این مردم و آنچه که توقع و آرزوی شنیدن آن می رفت. که می شود این طور برداشت نمود که این جناب هیچ گونه احترامی به خواسته ملت ندارد. و به تنها چیزی که فکر می کند، زیاده خواهی های خویش است. و اینکه چگونه حق این ملت را از دیگران ستانده و ملت را به حقش رسانده است. و اوست که در آینده نیز حق این ملت را می ستاند. و به ملت همانند خداوند منت می نهاد که این نعمت آرامی را از من دارید. و یگانه کسی که قابل ستایش است، من محقق هستم.

آنچه که شما را زنده نگه می دارد برق شمشیر جهادگران است. اگر 30 سال پیش به عرصه جهاد نمی رفتیم امروز زندگی نداشتیم. [1]

آن روز که شوروی وارد خاک افغانستان شد، چون این آخوند ها را می گرفت و آنها را به زندان می انداخت و آنها را تبعید می کرد؛ جهاد بر ما ملت واجب شده بود و باید به فرمان ایشان به جهاد در مقابل شوروی قیام می کردیم؛ برای این که جان ایشان در خطر بود.ولی امروز که کشور های غربی آمده اند، و به ایشان مقام و چوکی و منصب می دهد. نه از آن جهاد مقدس خبری است و نه از آن شعار های دینی و مذهبی و نه از آن فتوا های پیامبران مسلح، شمشیر برهنه به دست. و در حالی که این غربیها بر سر هم میهنان مان بمب می ریزند، کشور را به یک پایگاه دائمی برخورهای منطقه ای و پایگاه تروریستی مبدل کرده اند. و مردم ما از گرسنگی به علف خواری روی آورده اند؛ و فرزندان دلبند شان را برای ادامه حیات به لیلام گذاشته اند؛ باید آرام بنشینیم و نظاره گر مرگ فرزندان، عزیزان و هم میهنان مان و نظاره گر رو به قهقرا رفتن کشور مان باشیم. برای اینکه نکند آرامش این فرمانروایان مطلق قبایل دوره پدر سالاری آشفته شود و لحظه ای از عیش و نوش باز مانند.

2 میلیون رای هزاره را به صندوق کسی می اندازیم که دستش آلوده به خون مردم نباشد . [2]

آقای محمد محقق شما بفرمایید بگویید که دست چه کسی در آین کشور به خون مردم آلوده نیست. دست آن خدایگان جهل و تاریکی، دست آن معامله گران صهیونیست صفت ، دست آن تجاوز پیشگان دْل چی از خدا بی خبر یا دست آن الیگارشیان قبیله ایتمدن ناپذیر. یا دست خون آلود خویشتن یا اینکه شما به جای خداوند هرکه را خواستید می بخشید و هرکه نه به دوزخ روان می کنید یا نکند فرد برگزیده خدا و یا پیوند استوار با خدا دارید و یا نکند در عظمت خداوند شریک شده اید.

آقای محمد محقق لالایی تا کی برای این ملت می خوانید؛ بس نیست. آیا وقت آن نرسیده است که دیگر این ملت را خواب نکیند.آیا هنوز فکر می کنید که این ملت فرق بین معامله و مصالحه را درک نکرده اند. آدم هوشیار! شکم گرسنه، بی امنیتی، تجاوز، بی عدالتی ، تبعیض، دوعیت در حکومت داری و ملت داری و ... خواب نمی آورد. فکر نمی کنید که این استبداد می آورد، و بردگی ملت را درپی دارد. یا شاید این برای شما مسکر است. و در این حالت خلسه و مستی براین مردم لالایی می خوانید و فتوا صادر می کنید.

در طول تاریخ همیشه کسانی باهم جنگیده اند که هیچ هم دیگر را نمی شناخته اند؛ برای کسانی که آنها خوب هم دیگر را می شناخته اند. [3]مگر این ملت نیست که بیش از سی سال است که برای شما می جنگند. اگر شما برای ملت جنگیده اید، برای ملت سختی دیده اید و برای ملت زجر دیده اید پس چرا امروز کور شده اید. چرا امروز ملت را نمی بینید. چرا هجوم کوچی ها را نمی بینید. چرا برای حضور کوچی ها معامله می کنید. که امسال بیایند و از سال بعد برنامه ای می ریزیم. وقتی شما امسال به انها اجازه بدهید تا آنها حضور شان را در آن مناطق تثبیت کنند. شما نه که اجداد تان هم بیایند آنها را نمی توانید بیرون کنید؛ آگر این معامله بر سرحق مسلم مردم نیست پس شما آن را چه می نامید. امروز که بایک نه گفتن مشکل حل میشود؛ اما فردا شما با خون مردم مان و قربانی کردن ایشان هم نمی توانید آنها را از آن مناطق خارج کنید. یا این سرنوشت کور ملت ماست که هر روزبه گونه ای برما رقم می خورد. یا نکند غضب خداوند را بر ما دیده اید که چون شمشیر در فضا بر ما معلق است. که این گونه بر ملت مصلحت دیده اید.

خدایا پیامبری بر ملت ماهم مبعوث کن تا گناهان مان را باز خرید کند تا از هر گناهی مبرا شویم.

یا نکند آن قدر بد بخت زاده شده ایم که خدای پدر را کشته ایم. [4]