ای افشار هرگز فراموشت نمی توانم

چون سرنوشتم با تاریخ خونبارات بطور ناگسستنی پیوند خورده است و این حقیقت ایست که مرا از آن راهی گریزی نیست.
ای «افشار»، قلب پاره پاره ام هنوز که هنوز است و من زنده ام با هیچ دارو و درمان مداوا نگردیده است٫
قلب که در غم ویران شدن ات پاره پاره گشت و این من هستم و هزاران انسان مانند من، که با قلب های آکنده از غم و اندوه هنوز که هنوز است در سوگ ویران شدن ات میسوزیم.
ای « افشار»، نه تنها سرنوشت من بلکه سرنوشت صدها هزار انسان هم مانند من با تاریخ خون بارت پیوند خورده است،
پیوند که با هیچ اهرم فشاری شکسته نخواهد شد،
و هیچ نیروی قابلیت آن را نخواهد داشت که ما را از قربانی های جدا سازد که به جرم زنده بودن مورد قتل عام دسته جمعی، تجاوز جنسی، چپاول و غارت قرار گرفته اند.
چطور میتوانم خودم را از مردمی مجزا بدانم که هم خون و هم رنگ من بودند و این در حالی است که آنها به جرم رنگ وپوست شان با بی رحمی تمام مورد کشتار و تجاوز قرار گرفته اند.
نه ای « افشار», فراموشت نمی توانم,
هنوز که هنوز است نتوانستم از یاد ببرم صدای هق هق کردن آن کودکان شیرخواره ی را, که در کنار جسم های بی جان مادرانشان تا آخرین نفس گریه میکردن و طلب شیر و آب٫

اما هیچ مادری نتوانست جوابگوی خواسته های کودکان گریان شان باشند، که تقلای شیر، نان و آب داشتند,
نه این که مادران در قبال کودکان شان بی پروا بودند٫ بلکه آن سایه ی شوم اسارت و مرگ بود که موجب دوری مادران از کودکان شان گردیده بود, نه بی مهری و سنگدلی.
ای « افشار» هنوز که هنوز است تصویر مادران را به خاطر دارم که با آه و ناله تکه های گوشت از اجساد جگر گوشه های شان را جمع آوری میکردند٫ اما افسوس که گاهی تشخیص جگر گوشه ی از دیگری کاری بود بسا دشوار.
هنوز میتوانم تصویر غم انگیز آن زنان، مردان و کودکان را به خاطر بیاورم که با التماس و زاری کنان تقلای زنده ماندن داشتند، اما انگار هیچ التماس از سوی قاتلین پذیرفتنی نبود.
انسان های متعلق به یک رنگ و پوست, محکوم به مرگ و نابودی بودند.
« افشار» ای قتلگاهی هزاران انسان بیگناه٫ قاتلین با کشتار و قتل عام های دسته جمعی «هزاره ها» ادعای تدبیق قانون را داشتند,
آنهم درچهار چوب یک حکومت اسلامی.

قانون که برای کشتار دسته جمعی یک قشر عظیم از جامعه انسانی, از سوی عده ی از عالمان دین و مردان جهاد گر به تصویب رسیده بود و هیچ حد و مرزی نشناخت٫
نه دلی رحمی بود از برای زندگی بخشیدن, نه مروتی که متجاوزین را از تجاوزهای وهشیانه جنسی برحذر دارد.
ای « افشار»٫ نه تنها جوانان ات مورد قتل عام و تجاوز قرار گرفتن بلکه کودکان شیر خوار در گهواره٫ زنان حامله٫ دختران دم بخت رسیده و انسانهای کهنسال از زندگی دل بریده هم از قانون کشتار دستجمعی٫ قانون تجاور جنسی و صد ها قانون نا منصفانه ضد انسانی دیگر از این قبیل در امان نماندند بلکه سخت غریبانه مورد قتل عام و تجاوز قرار گرفتند.
بله آن قانون بود از سوی حکومت نام نهاد اسلامی وقت که باید به هر شکلی ممکن اجرا میشد٫ آنهم بر علیه مردم که جرم شان فقط و فقط نژاد٫ رنگ و پوست شان بود و بس.
قانون از برای پاکسازی کامل یک قوم, آنهم از یک کشور چند قومی.

تقدیم به روان پاک شهدای گلگون کفن «افشار» و «هزارستان»
و تقدیم به تمام قربانیان جنگ نابرابر و تحمیلی «هزارستان» بخصوص جنگ تحمیلی « افشار» و «غرب کابل».

شاد باد روح تمام شهدای راه آزادگی و سر بلندی «هزارستان» بخصوص شهدای گلگون کفن «افشار و غرب کابل» و یادشان همیش گرامی :