تفکر طالبانی ؛ تهدیدی که تدبیر می طلبد !

با استقرار نظام نوین سیاسی در افغانستان بسیاری از مردم به جماعتی که با ادعاهای چون دموکرات و تکنوکرات از غرب برگشتند و بر مناصب حساس حکومتی نشستند ، دل خوش کرده بودند . توجیهات بسیاری برای این دلخوشی وجود داشت ؛ همانند دخیل نبودن اینان در جنگهای داخلی ، زندگی در جوامع توسعه یافته و برخورداری شان از دانش بالا .

از نزول اجلال این حضرات دیری نگذشته بود که مناسبات قبیلوی و جهتگیری های ظالمانه بار دیگر سازمان داده شد ؛ این بار نه توسط آنانی که در میدان جنگیده بودند ، که توسط اینانی که برای جنگ دیروز تئوری ها داده بودند .
به طرفه العینی میلیاردها دالر اعانه بین المللی را به خدمت گرفتند تا مغزهای متفکر استبداد جانشین عمله های ماجراجو شوند .

کانالیزه کردن کمکهای خارجی به مناطق خاص ، تخصیص میلیاردی اعتبارات به وزارت خانه های همسو ، به انحصار درآوردن حضور در هر نشست بین المللی با موضوع افغانستان ، تجرید گام به گام چهره های منسوب به مقاومت ضدطالبانی ، تحریک خصومت و بی اعتمادی میان نیروهای همسرنوشت ، تصفیه سنگر به سنگر در ساختار اداره و .... اقدامات عملی است که در ده سال گذشته در غیاب طالبان دستار بر سر ، توسط طالبان نیکتایی پوش به انجام رسید .

برای این که تردیدی در پیوستگی فکری و عملی طالبان دیروز با تکنوکراتهای امروز برجا نماند ، لازم بود تا برنامه های فرهنگی و اجتماعی حضرات نیز طرح و تطبیق گردد . تلاش برای تداوم کوچیگری و اهرم ساختن آن علیه دیگران ، سیاست اکثریت سازی کاذب ، یکدست سازی فرهنگی و .... از جمله فعالیت های است که این بار نه توسط طالبان سرمه کشیده ، که توسط طلبه های لبسرین زده نیز دنبال شده است . .....

این شرح نا تمام گویای این ضرورت است که برای رهایی از " تفکر طالبانی " باید چاره ای اندیشید . " تداوم " حضور این تفکر در قدرت به طالبانیزه کردن امور از مجرایی دیگر و با شیوه ای نوین خواهد انجامید . بی مناسبت نیست که بگوییم اولویت امروز ما مقابله با تفکر طالبانی است .