نیلوفر کوچک و عمر نازنین؛ همه ی ما را ببخشید چون هیچ کاری برایتان نتوانستیم انجام دهیم

نیلوفر نازنین و عمر کوچک، چطور جنایتکاران به طرف شما شلیک نمودند؟ آیا به چشمان معصوم شما ننگریستند و معصومیت شما آنها را تکان نداد؟ من هم عجب سوالهای مینمایم. جنایتکاران کجا دل دارند که با دیدن چهره معصوم شما نازنینان میلرزیدند و دست شان شل میشد که به طرف شما گلوله ها را باز نمایند. آیا فکر نکردند این اطفال معصوم چه ربطی به جنگ دارند. به این هم فکر نکردند که ذهن کوچک، سالم و با صفای شما در همان لحظه چگونه هراسان بودند و چشمان زیبایتان به طرف شان دوخته شده بود که چرا ما را باید بکشید.

شاید به این دلیل شما را به آتش بستند که از آینده هراسان بودند، از این که روزی نیلوفر نویسنده ی قلم به دست گردد و پرده از روی جنایات شان بردارد و عمر را به دلیل این که شاید در آینده مدافع صادق وطن گردد به گلوله بستند و شاید هم ابوذر کوچولو را به خاطر این که به مانند پدرشان ژورنالیست موفق باشد که بر علیه جنایات شان قد علم نماید و استادگی نمایی تو را هم میخواستند به شهادت برسانند.

حمیرا، خانم احمد سردار شاید هیچگاهی توانایی دیدن کوچک ترین مشکل اطفال شان را نداشت و مطمینآ با تمام وجود تلاش مینمود تا بهترین ها را برای کودکان نازنین اش مهیا سازد. آه که چه دردناک بود هنگامی که کودکانش را در مقابل چشمانش گلوله باران نمودند، آه که مطمینآ در آن لحظه یگانه آرزویش نجات اولاد های نازنینش بود و بس.

نیلوفر و عمر رفتند ولی ابوذر کوچک تیرباران در شفاخانه بستری است، شاید احمد و حمیرا هرگز تصور چنین روزی را نمی کردند، شاید هیچگاه به ذهنشان خطور ننموده بود که روزی همه شان از این دیار فانی میروند و صرف ابوذر کوچک با بدن تکه تکه بر روی بستر شفاخانه خواهد ماند.

احمد سردار، ژونالیست مطرح کشور که همیشه بر ضد بی عدالتی ها، استبداد، خشونت، و تروریزم به پا برخاسته بود، در این حادثه خودش قربانی گردید. با رفتن احمد سردار خانواده مطبوعات هم به غم نشست و بیان کردنی نیست خاطرات همکارانش از وی و قابل تحمل نیست دوری وی برای همکاران و هم مسلکانش.

و اما نیلوفر کوچک و عمر عزیز؛ ما را باید به بزرگواری تان ببخشید که نتوانستیم هیچ کاری برایتان نماییم به جز از غم شریکی با رفتن به خانه ی تان و یا نوشتن سطری چند در دیوار های رخ نما، نتوانستیم کاری نماییم و بدن های تیر باران تان ما را سخت افسرده و غمگین ساخته است ولی این که عملآ کاری از دست مان بیاید برایتان تا حال انجام نداده ایم.

عمر کوچک و نیلوفر نازنین با درایت که داشتید مطمینآ در مورد حادثه فاریاب که هفته قبل اتفاق افتاد چیز های دانستید، در آن حادثه هم اطفال نازنین به مانند شما زخمی و شهید گردیدند، بخاطر دارم دو تصویر آن حادثه را که گودیگک از یک طفلک به جا مانده بود و طفلک دیگر با سر و پای بانداژ دار در بغلی فردی دیگری بود که نشان میداد سخت زخم برداشته است.

نیلوفر جان همین دیروز در بامیان ماینی کنار جاده انفجار نموده و جان پنج کودک را گرفت و به همین ترتیب هر ولایت کشورمان شاهد از دست دادن جگرگوشه های شان بودند و هستند و مطمینآ با سیاست تضرع رییس جمهور «منتخب» این گونه از دست دادن ها ادامه خواهد داشت با کمال تاثر باعث تاسف فراوا خواهد گردید.

عمر جان شاید روح معصومت دیروز شاهد سخنرانی رییس جمهور در هنگام افتتاح سال تعلیمی و نواختن زنگ مکتب بود: شنیدی که رییس جمهور چه گفت؟ او بیان داشت که روح شما دو نازنین (نیلوفر و عمر) با دیدن کودکان که به مکتب میروند شاد خواهد بود؟ بلی تعجب نه نمایید ایشان چنین گفتند حالانکه جناب رییس جمهور باید بداند هر فرد، هر کودک و هر جوان منحصر به فرد است. به همان ترتیب که شاید برای رییس جمهور هم میرویس پسرش جای ملالی دخترش را گرفته نتواند و به همین ترتیب هیچگاه ملالی برایش میرویس شده نتواند.

رییس جمهور باید این را میدانست که شما دو نازنین هم میخواستید به مکتب بروید و به تعلیم و سبق ادامه بدهید تا در آینده بتوانید همانند والدین تان مصدر خدمت گردید و شما نباید قربانی دیگر اطفال سرزمینم میشدید چون شما هر کدام میتوانید به این سرزمین خدمت نمایید و بهترین ها باید نصیب شما نازنینان میشد.

من از شما پوزش میطلبم که رییس جمهور جمهوری اسلامی افغانستان نتوانست تاثرات عمیق خود را به خاطر از دست دادن شما عزیزان درست بیان دارد.

نیلوفر جان، تو حد اقل به کودکستان رفتی ولی عمر کوچک باید امثال به کودکستان میرفت، والدین تان عجب آرزو های داشتند برایتان ولی جانیان قرن ۲۱ تمام خواب ها و خیال های تان را با شلیک جند گلوله کور بر خاک و خون یکسان ساختند. مطمینم حال شما با آن معصومیت که داشتید جایگاه تان بهشت برین است و خداوند امرزنده برای شما بهترین ها را در آن دنیا نصیب مینماید و در عین حال غرق در خیالم به خاطر ابوذر کوچک که با صحت یابی اش چگونه دوری شما چهار عزیز را تحمل خواهد نمود.

گلوله ها بر سر و صورت و بدن احمد سردار، حمیرا و سه کودک شان اثابت نموده است که در نتیجه پدر و مادر همراه با دو کودک داعی اجل را همان لحظه لبیک گفتند و پسر کوچک شان به شدت زخم برداشته است.

این حادثه علمناک در شب سال نو ۱۳۹۳ در شهر کابل، هوتل سرینا که دارای موانع امنیتی خاصی است اتفاق افتیده است و تجلیل سال نو ۱۳۹۳ را به ماتم ۱۳۹۳ تبدیل نموده است.

این حادثه غمناک، حادثه سوپر مارکیت فاینست را که در وزیر محمد اکبر خان درست سه سال قبل اتفاق افتیده بود در ذهنم تداعی نمود. در آن حادثه استاد حمیده برمکی استاد دانشگاه ، شوهرش و سه کودکشان جان های شیرین شان را از دست دادند که آن حادثه نیز توسط برادران ناراضی مثل حادثه ذیل صورت گرفته بود.

طالبان قاتل اند نه برادر

مرگ بر طالبان و حامییان شان

روح تمام شهدا شاد و بهشت برین نصیب شان باد