کوچيها بايد اسکان يابند!

امسال همچون سال قبل ولسوالی بهسود ولايت وردک صحنه ای درگيريهای خونين ميان اهالی اين ولسوالی و قبائل مسلح کوچی شد. اين درگيری که به کشته شدن چندين تن و بيجا شدن چند هزار اهالی بيدفاع بهسود منجر گرديد، يکبار ديگر به تشديد احساسات ناسيوناليسم قومی دامن زده است. تظاهرات هزاره های کابل، تظاهرات در مزارشريف و مشهد و استقبال از اعتصاب غذائی شيخ محقق خائن و مرتجع از نمونه های برجسته آنست. اين حادثه و وقايع مشابه به تقويت و تشديد ناسيوناليسم قومی در ميان هردو مليت کمک مينمايد.

کوچيها ساليان سال با هجوم به چراگاه ها و کشتزارهای مناطق هزاره جات با مخالفت باشندگان آن مواجه بوده و تقريبا در هر منازعه ای حمايت دولتهای وقت را با خود داشته اند. تضعيف دولت مرکزی و بروز جنگ چندين ساله و بميان آمدن اداره های محلی در سه دهه اخير مانع از تردد کوچيها در نواحی مختلف کشور از جمله مناطق مرکزی گرديد. حاکميت سياه طالبان و تقويت نفوذ شوؤنيستهای پشتون در رژيم فعلی بارديگر باشندگان غيرپشتون بويژه باشندگان نواحی هزاره جات را به مشکل کوچيها مواجه نموده است.

کوچيها خود يک گروه اجتماعی محروم اند ومحروميت آنها قبل از همه محصول نداشتن محل ثابت بودباش و زندگی بدوی آنهاست. نه تنها ميزان بيسوادی در ميان قبائل کوچی نهايت بالاست، بلکه خانواده های کوچی اغلب از دسترسی به امکانات اوليه بهداشتی، درمانی و آموزشی محروم اند. باديه نشينی ضمن اينکه دليل اصلی عقبمانده گی آنهاست، زمينه را برای سؤاستفاده گروه های سياسی طبقات حاکم از آنان فراهم نموده است.

اوضاع سياسی و اجتماعی افغانستان در طی سه دهه ای اخير در اثر جنگها، مهاجرتها و مداخلات بيرونی دستخوش تحول جدی شده است. در شرايط فعلی برابری همه اتباع کشور بدون در نظرداشت تعلق نژادی، مذهبی، لسانی و محلی يکی از نيازهای اصلی و خواستهای واقعی و فوری جامعه است. دولت دست نشانده ای کرزی که از اسلاميستها و ناسيوناليستهای قومی نمايندگی مينمايد بجای تامين ازادی و رفع تبعيضهای قومی و جنسی هر روز در پی محدوديت ازاديها و تشديد تضادهای قومی و مليتی است. موضع و راه حل دولت کرزی در معضله کوچيها و اهالی بهسود نيز در همين راستاست. دولت مزدور نه فقط در طول دو سال از ادامه و تشديد اين تنش قومی کارمثبت و مؤثری به پيش نبرده بلکه برعکس آگاهانه در پی تداوم و تعميق آن بوده است. طرح اخير دولت بجای برنامه اسکان کوچي ها و پايان دادن به منازعه قومی، خواهان حل مسئله از راه حقوقی شده است. راه حل که به تضاد و بحران فعلی عمق و بعدی بيشتر می بخشد. دعوا کوچيها با اهالی بهسود قبل از آنکه يک مسئله حقوقی باشد يک مسئله سياسی است. آلترناتيو حقوقی و مراجعه به اسناد نميتواند گرهکشا باشد زيرا: اول اينکه اسناد متعلق به صد يا هشتاد سال پيش در دوران که شؤونيسم قومی حکمروائی ميکرد و هزاره ها در معرض انواع بيدادگری و بيحقوقی قرار داشتند، نميتواند پاسخگوی نياز و مشکلات امروزی باشد. دوم اينکه تهيه اسناد جعلی يا اصلی در نظامهای فاسد افغانستان هيچگاه مسئله دشواری نبوده است. تمام اين ترفندها بهدف ادامه و گسترش تضادها قومی و پر رنگ کردن هويت قومی و نژادی است، مسئله ايکه ناسيوناليستهای قومی در يک چنين مرداب امکان تغذيه و نمو مي يابند. همينجا بايد تصريح کرد که زمان خشکيدن اين مردابها فرا رسيده و تلاش ارتجاعی کرزی و شرکا در پی احيا شرايط گذشته محکوم به شکست است.

سازمان سوسياليستهای کارگری افغانستان با حرکت از آزادی و برابری واقغی انسانها خواهان تهيه و باجراگذاشتن برنامه اسکان کوچيهاست و در عين محکوم نمودن نقش و موضع رژيم درين مسئله ، دولت را مکلف به پرداخت غرامت به خانواده های قربانيان و بيجاشدگان ميداند. کارگران و توده های زحمتکش اين سرزمين هميشه قربانی منافع و اهداف طبقات حاکم بوده اند. آگاهی طبقاتی و وحدت کارگران و زحمتکشان بر مبنای منافع عينی شان يگانه امکان و ضامن بزير کشيدن ناسيوناليستها و اسلاميستهای تبهکارست.

زنده باد سوسياليسم!

کميته اجرائيه سازمان سوسياليستهای کارگری افغانستان