به مطالعه آقای غنی برسد!

آقای رئیس جمهور! شاید صدو وپنجاه روز یا اندک بیش و کم است که در میان آهن لاخ ها و سنگلاخ های دژ مستحکم ارگ رفته اید. خاصیت حصارهای بلند و باغ های آهن، قطع احساس و علاقه و اراده و عنایت از مردمی است که شما مسئوول آنان هستید. حتی هوایی که این روزها تنفس می کنید، از جنس هوای ما آدم های معمولی نیست. حفره ارگ، حفره پشت هفت قفل آهن است که خلا اطلاعات و خبر مردم می باشد. خبرهای مردمی که استاندارد زندگی آنان با استاندارد های زندگی شما و دیگر رهبران حکومت نمی خورد. برای این مردم اگر لقمه نان و خورده سوخت و سر سوزن امنیتی برای امان ناموس و شرف داشته باشند، کافیست. اما سطح قناعت بالا نشینان بالاتر از این هاست. دغدغه های این مردم دغدغه شما نیست، چون آه و آهن از جنس هم نیستند. اصلا چرا باید به شما و ریاست اجرایی شکوه کنم، این مردم و شما همدل نیستید و حتی اگر زبان آنان را بدانید اثری ندارد.
رئیس جمهوری، رئیس جمهور مشکلات است، ربطی هم به این ندارد که ایا فرد ستمدیده به او رای داده یا نه.
شاید شنیده باشید و اگر به خبرهای غیر از دیدارهای تان خودتان گوش دهید، اخرین خبرهای بولتن های رسانه ملی و انبوه رسانه های شخصی چیزهایی دارد که فقط مخاطب فقیر و ستمدیده می خواهد. شاید شما سران حکومت هیچگاه به آنجاهای خبر که خبرهای فقرا و مظلومان هست نرسید و همین که در سرخط و تیتر نخست، خودتان را دیدید برای تان کافی باشد.
اما ما در دو هفته اخیر ناشنیده های شما را شنیدیم که شرف و عرض و ناموس بانوانی در بلخ و هرات و کندز، پامال شد اما گویا در میان انبوه و انفجار خبرهای روزمره و شبانه یک ساعته و چند ساعته دیدار های شما و رئیس اجرایی و سهامداران قومی، هیچ کس به خبرهای آدم های معمولی اعتنایی نکرد. برای حکومت زینتی ما تجاوز به شرف و آبروی بانوی بلخ و هرات کندهار و کندز و هرجای دیگر این جغرافیای تاراج، بمب خبری نیست. بمب خبری، احوالات دیدار های گاه و بیگاه و رفت و آمد های منتظره و غیر منتظره سرانی است که یک ساعت انتن رسانه ملی را مال خود کرده اند. بمب خبری، دیدار های مجلل و سخنرانی ها و خطابه های پرخطا و پرشعاری است که وظیفه دارد حس امید مردم را زنده نگهدارد نه خود آنها را.
آقایان شعار! شاید برای شما قضیه متفاوت باشد اما برای مردم ما بانوان صدرنشین سردمداران و اندرونی نشین های حرم حاکمان هیچ فرقی با فقیر دختر بلخ و هرات و کندز ندارد. تنها فرقش این است که این روستاییان امنیتی برای حفظ آبرویشان و مرجعی برای دادخواست خود ندارند.
این چند اتفاق که من گفتم، فقط همان رخداد های تجاوز است که مردم بی اعتنا به ننگ های کهنه روستایی حاضر می شوند فریاد بزنند. شاید چون آب از سرشان گذشته. حق هم دارند، آقای رئیس جمهور! درد شرف و رنج وجدان درد کمی نیست حق دارند اگر از شما و از دیگر رهبران حکومت انتقاد می کنند. بگذریم از این که هزاران مورد این تجاوز ها زیر چتر همین ننگ های بی مورد و تهدید های زورمندان محلی پنهان می ماند. از این هم می گذریم که اقتصاد کساد در حکومت سهامی شما، زنانی را به تن فروشی واداشته و تن در برابر غذا می فروشند و لب تکان نمی دهند و این رنج شرف را به بهای یک شکم نان و یک پاره پیراهن بر دوش می کشند. باور نمی کنید؛ حالا که این همه مشکلات مملکت را شبانه حل کرده اید، شبانه ای سری به کافه ها و خیابان های منطقه های لوکس و قدرتمند نشین بزنید و نظاره کنید که لعبتان فقیر، فقط برای تن فروشی و بدست آوردن نان، حق هم صحبتی یک شبه را با هرزه های قدرتمند و پولدار دارند.
اگر ریشه حراج این همه ناموس برباد رفته در فقر است که این مردم به تخصص شعار داده شما در اقتصاد دل بسته بودند. از آنهمه برنامه و راهبرد بنیادی و چند بنیادی دیگر تان که هر روز می شنوند کمی صرف این مردم کنید و گفتار تان را بدل به رفتار سازید. حرف های شیک و تریبونی، درد این مردم را درمان نمی کند. فکری به حال اینهمه سوئ تدبیر و تراکم تجاوز کنید. اگر هم بن و شالوده این همه تجاوز در ترویج فساد اخلاقی و برهم زدن امنیت اخلاق و سلامت جامعه است؛ بفرمایید دروازه این همه رسانه مبتذل را گل بگیرند. راه سومی هم هست که اگر اصلاح این هر دو در توان و صلاح بقای قدرت شما نیست، بفرمایید دهان منتقد، دست نویسنده و گوش شنونده را از کار بیندازند.