دیپلماسی می تواند نجاتبخش باشد

توافق اخیر ایران و 5+1 بخوبی نشان داد که دیپلماسی میتواند موثر واقع شود و بهترین راه حل تنش ها بین طرف های درگیر باشد. ایران و امریکا بعد از سالها روبرو باهم نشستند و از تنشی که ممکن بود منجر به یک جنگ تمام عیار شود جلوگیری کردند. این کار آنقدرها هم ساده نبود و پیش از آقایان ظریف و کری ایران و امریکا وزرای خارجه داشتند که نتوانستند حتی آغازگر باشند. ظریف و کری اما درک کردند که با گفتگو های خستگی ناپذیر میتوان این مشکل را حل کرد. دو همتا هم توانستند منتقدان داخلی را تا حدودی قانع کنند و از یک جنگ احتمالی جلوگیری. ایران حالا میتواند با دنیا ارتباط برقرار کند و از تمام امکانات موجود استفاده کند که این خود باعث خوشحال و دور از جنجال زندگی کردن مردم ایران است و بدون شک که خوشحال و راضی بودن از زندگی مردم یک کشور مهمتر از آن است که آن کشور یک قدرت اتمی باشد. در امریکا نیز دولت آقای اوباما از مصرف میلیاردها دالری که میتوانست مصرف جنگ شود و همچنین عواقب بد دیگری که ممکن در ادامه تنش ها بوجود می آمدند جلوگیری کردند.

حالا اما در افغانستان چه؟
سالهاست که مردم ما بین آتش درگیری گروه های افراطی با دولت ناکارآمد مرکزی میسوزند. وزرای خارجه ما چه کردند؟ همیشه از پاکستان انتقاد کرده اند اما هیچگاهی باوجودیکه مشکل را درک میکنند که ریشه در کجا دارد بصورت موثر بفکر حل مشکل نبوده اند. ناگفته نماند که شواری عالی صلح هم داریم که تنها هدفش پیداکردن یک راه حلی برای ختم جنگ در کشور است اما این شورا نیز مانند وزارت خارجه و دیگر ارگانهای ناکارآمد دولتی همیشه احساساتی و بدون در نظر گرفتن منافع ملی تحت تاثیر یک تعداد فرصت طلب که امروز در راس حکومت قرار دارند عمل کرده اند. گاه گاهی در برابر حوادث خونین که در کشور رخ میدهند واکنشی احساساتی از خود نشان میدهند که یکی دو روز بعد فراموش میشود ولی اینکار هیچ فایده و اثری ندارد.

در راس وزارت خارجه و شورای عالی صلح باید کسانی باشند که با درنظرداشت منافع ملی نه منافع فردی و گروهی که خستگی ناپذیرباشند و تنها هدفش ختم جنگ در کشور و ترقی افغانستان باشد. شعری در زبان فارسی داریم به این صورت:
راه رو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود
راه رو آن است که آهسته و پیوسته رود.

سیاستگران افغان اگر خود هیچ چیزی را نمفهمند حد اقل از کارکرد دیگران پند بیگیرند و باید درک کنند که منافع ملی در اولویت است نه جیب های کلان خودشان و باید و باید درک کنند که یک افغانستان باثبات و پیشرفته بنفع همگی است اعم از پشتون و هزاره و تاجیک و ازبک. سیاستمداران افغان باید درک کنند که جنگ و تبعض راه حل نیست بجز تباهی و ویرانی کشور.