بازهم اندرباب داکترعبدالرحمن وسازمان راوا و گوشمالی مختصر کبیر جان عبادی

اینجانب جوابیهء جنابعالی را درمورد داکتر عبدالرحمن که از نزدیکان وبستگان جناب شما است خواندم. این را نیز میدانم که برادر بزرگ تر شما آقای ف عبادی شوهر همشیرهء داکتر عبدالرحمن میباشد وهمین روابط فامیلی شما را وا داشته است که بعداز گذشت هفت سال از کشته شدن داکتر عبدالرحمن جنابعالی دست به قلم وکاغذ برده وبااستفاده از وسایل مدرن امروزی چون انترنت یک سلسله خزعبلات را که خوش خودتان می آید به خورد مردم بدهید..

در اول خواستم که دربرابر شما سکوت اختیار کنم ولی از آنجائیکه دربعضی حالات سکوت کردن معنای شکست را میدهد لذا مجبورشدم که به اراجیف ولاطایلات شما پاسخ گویم.

کبیرجان!

هرچند خودت بنده را نویسندهء تازه کار وبی تجربه خوانده ای و حتی درسایت آزمون ملی مقاله مرا چرندیات گفته ای ولی بایک مرور سرسری به جوابیه تان معلوم میشود که جنابعالی نیز از سواد کافی برخوردار نیستید. آنجا که :"زعم" را ضم "مائوویست" را ماهویست و "تصحیح" تصیح وصدها غلطی املائی قصدی دیگر ثابت ساختید که جنابعالی نسبت به این بندهء بی مقدار بمراتب در منجلاب بیسوادی دست وپا میزنید.

شناخت دقیق این بندهء فقیر ازجنابعالی این است که شما نه نویسنده بلکه عکاس خیلی خوب کشورما بودید وتاهنوز دکان عکاسی خودت واقع در ایستگاه قلعه نجاران منطقهء خیرخانهء شهر کابل بنام" عبادی عکاسخانه" در یادها وخاطره ها باقی است. هدف بنده از ذکر سابقه مسلکی تان وروابط فامیلی شما با محترم ف عبادی وغیره این بود که برای تان ثابت کنم که درافغانستان جنگ زدهء ما هنوز که هنوز است، داشتن فکر و اندیشه برای دفاع یاتعرض بالای یک جریان ویایک شخص سیاسی معیار نیست بلکه همین روابط وقرابت های فامیلی است که مردم را وادار میسازد تا درمورد اشخاس سیاسی وجریانات فکری به قضاوت بنشینند.

این بندهء حقیر هیچگاه ادعای کمال ندارم وهرگز این ادعا را کرده نمیتوانم که نوشته هایم کاملا درست وبجا وموثق بوده وازهرعیب ونقص مبرا است......حاشا وکلا...

اما هدفم ازنوشتن مضامینم وآنهم صرف وصرف در سایت کابل پرس^? فقط وفقط به جولان آوردن قلم هاست تا دیگران را وادار سازم که آنچه که درحافظهء خویش دارند به خاطر روشن ساختن حقایق تاریخی به خواننده گان تقدیم کنند.
بنده از نویسنده گان شهرت طلب وبنا به قول بهروز باختران، نویسنده های دوره گرد نیستم که براساس حب وبغض های شخصی ومقطعی ازیک سایت به سایت دیگر تغیر مکان میدهند. شما. صرف میتوانید که نوشته های مرا درسایت کابل پرس بخوانید نه درسایتهای دیگر اگر کدام سایتی باذکر نام کابل پرس نوشتهء مرا نشر میکند خانهء پدرش آباد و آن کار خود مدیرهمان سایت است وبنده درآن هیچ دخل وتصرف ندارم.

کبیرجان!

اینکه خودت ازطرف اعضای فامیل وظیفه گرفته ای تا نوشتهء مرا رد کنی کار خیلی خوب وبجا کرده ای اما این را بدان که با این رد کردن، خود را مسخره ساخته ای.

اگر از تصحیح تخلص فنا وفنائی بگذرم وآنرا قبول کنم جناب عالی نوشته اید که داکتر عبدالرحمن متولد چهاردهی نه بلکه متولد سراسیاب ده افغانان بود.

من در نوشته ء خویش از سرآسیاب نام نبرده ام اما جناب عالی سخت خویشتن را مضحکه ساخته اید که سرآسیاب را مربوط ده افغانان ساخته اید. اگر بچه کابل می بودید وآنجا زنده گی میکردید به یقین این جمله مضحک وطنز آلود را نمی نوشتید که سرآسیاب در ده افغانان قرار داشت . با این ادعای خویش شما توانستید که ما را بخندانید.
اینکه از مادر کلانها شنیده اید که داکترعبدالرحمن ایام کودکی را در ده افغانان هم گذرانده است اما این را نمیدانستید که در کجا تولد شده است فقط نام سرآسیاب را شنیده بودید ولی تاکنون از کابل قدیم نمیدانید که سرآسیاب درچهاردهی است یا در ده افغانان..

امیدوارم که درنوشته های بعدی تان به این موارد هم بپردازید وخودرا بیشترازین ریشخند نسازید.
واما اینکه دعوا دارید که داکتر عبدالرجمن فریاد روشنفکران جهاد بود فکر کنم که جنابعالی میخواهید مانند سازمان راوا با کلمات بازی کنید. چنان اوصاف بلند را به ایشان ارزانی فرموده اید که حتی حاتم طاهی نیز در سخاوت خویش درحق مردم چنان سخی نبوده است.

درحالیکه اطلاق کلمه روشنفکر بالای داکتر عبدالرحمن خصوصا حالا که درمیان مانیست خیلی ثقیل و نا بجا است زیرا بعداز پیروزی مجاهدین همه شاهد فسادهای اخلاقی ، خویش خوری عیاشی وخوشگذرانی وپرخوری ودر آخرین تحلیل درایام آخرزنده گی اش همرکاب شدن با انسان فرتوت وبدنامیکه عامل همهء بدبختیها ومظالم درکشور بود یعنی محمد ظاهر شاه سابق از مواردیست که اطلاق کلمه ء روشنفکر را برایشان سخت نازیبا میسازد.

بدون هیچ شک وشبهه ای جنابعالی نیز از فیوضات وبرکات قدرت دولتی داکتر عبدالرحمن در ایام انارشی مجاهدین بهرهء کافی برده اید ، احراز چوکیهای بدون استحقاق از سکرتریت در سفارتخانه ها وآتشهء کلتوری گرفته تا نماینده گی بانکها درخارج وسپس پناهنده شدن به کشورهای اروپائی توانسته است که شما را به دفاع از آن شخصیت بدنام وا دارد. ورنه هیچ وجدان سالم وعقل سلیم این را حکم نمیکند که ازیک خاین بی اندیشهء بی فکر بی تعهد مانند داکتر عبدالرحمن به دفاع برخیزید. قابل یاد آوری میدانم که بنده درابتدا در تعریف ویاهم تخریب اشخاص ورجال سیاسی از افراط کارنگیرم ولی چون ببینم که طرف مقابل برای کتمان حقایق کمر بسته است ناگزیرم که وی را گوشمالی دهم.

نقطهء جالب دیگریکه درنوشتهء شما من یافتم این بود که شما از نقب زدن داکتر عبدالرحمن درحزب غورزنگ ملی داوود منکرهستید درحالیکه تعداد زیادی از همصنفان وهمدوره های وی درطب ننگرهار هنوز زنده اند و از فعالیتهای سیاسی مذکور در بین محصلین پوهنتون ننگرهار همه آگاهی دارند. از ارتباطاتش با داکتر شیرزاد رئیس فاکولته وقدیر نورستانی وزیر داخلهء رژیم داوود، همه خبر دارند چگونه ممکن است که شما این حقیقت تاریخی را دربارهء این عضو فامیلتان منکر شوید؟

شما نوشته اید که شاید خود خوشیوال هم معنای این سخن خودرا نداند که نقب زدن شعله ای ها وعناصر چپی درحزب فرمایشی داوود چه معنی دارد. حالا من برای جنابعالی تشریح میکنم که نقب زدن داکتر عبدالرحمن ازیک جریان فکری دریک حزب سیاسی فرمایشی به چه معنی است.

کبیرجان!

طوریکه خودت هم شعله ای ها را فاقد استعداد لازم برای نفوذ کردن دربین ملت میدانید واین راهم اعتراف کردید که شعله ء جاوید یک جریان مارکسیستی لینینیستی مائوویستی بود اینجانب نیز میخواهم بگویم که شعلهء جاوید یک جریان مارکسیستی بود که بعدها به شاخه ها وگروپهای مختلف تقسیم گردید. سازمان رهایی بخش، اخگر، ساما وراوا از مشهورترین این گروپها است که تاکنون ازبطن شعلهء جاوید بیرون آمده اند.برعلاوه حزب کمونست مارکسیست لینیست افغانستان درکانادا که خودرا وارث حقیقی شعلهء جاوید میداند ودیگران را متهم به انحراف از اصول مارکسیزم لینینزم مائوویسم میکند نیز وجود دارد.شاخه های منشعب از شعله جاوید شاید مارکسیست بمعنای واقعی کلمه نباشند اما یگانه وجه مشترک که میان همهء اینها وجود دارد ضدیت شان بااسلام گرائی است. که آنها دین را یک امر شخصی میپندارند ونقش دین را خصوصا اسلام را درحیات سیاسی واجتماعی مسلمانان نادیده میگیرند وبرای تحقق بخشیدن به این آرمان شب و روز درمبارزه وستیز بااسلام گرایان قرار دارند.

ولی حزب فرمایشی داوود خان یک حزب ناسیونالیست قومگرا که تقلیدی بود از احزاب ناسیونالیست عرب مانند حزب ناصری ویاهم احزاب بعث عراق وسوریه. تفاوت میان حزب فرمایشی داوود و احزاب ناسیونالیست شرق میانه ، این بود که حزب غورزنگ ملی در ایام قدرت مطلقهء دکتاتورمابانه داوود عرض وجود کرد درحالیکه احزاب کشورهای عربی قبل ار رسیدن بقدرت از پائین بصورت طبیعی نشو ونما نمودند. ستون فقرات ایدیالوژیک حزب غورزنگ ملی داوود خان را ناسیونالیسم پشتون تشکیل میداد تا پشتونهای آنطرف مرز دیورند بااین طرف مرز احساس خودی نموده وعلیه دولت پاکستان دست به قیام زده و داعیه استقلال طلبی شان تقویت گردد. اما درعمل دیدیم که داوود خان باهمه اندیشه ها ونیات نیک که داشت نام بدی درتاریخ رهبران سیاسی جهان از خود بجاگذاشت و حالا درقطار دکتاتوران تاریخ حساب می شود.

نقب زدن شعله ئی ها، خلقی ها، و پرچمیها وحتی اسلامگرایان درحزب داوود یک امر کاملا قبول شده وبلا جدال است که هریک از جناح های سیاسی زمانیکه خودرا درخطر میدیدند چارهء جز نفوذ کردن ونقب زدن به داخل حزب نداشتند. امیدوارم که تا اینجا سرت بکلی باز شده باشد.

واما درمورد سازمان الحدید جنابعالی طوری قلمرسائی کرده اید که گوئی از مارکیت خربوزهء شهر آرای کابل حرف میزنید امیدوارم که در مورد سازمان الحدید معلومات خویش تکمیل نموده وبعد به نوشتن پیرامون آن موضوع بپردازید تا نه خودرا ریشخند سازید ونه هم وقت دیگران را ضایع سازید.

مورد مضحک دیگریکه جنابعالی فرموده اید که پشتیبانی سازمان مجاهدین خلق از اشغال افغانستان توسط شورویها است که درین مورد من خودرا صاحب صلاحیت نمیدانم ودرین مورد همزبانان عزیز ایرانی ما که شناخت دقیق از سازمان مجاهدین خلق داشته باشند نظربدهند ویاهم افغانهای ایرانشناس که در ایران مدت های زیادی را گذرانده اند اندرین باب بیشتر قلمرسائی کرده میتوانند.

امابه نظر این بندهء خطاکار، مسعود رجبی رهبر سازمان مجاهدین خلق وهمچنان ابوالحسن بنی صدر اولین رئیس جمهور ایران ازنخستین رهبران ایران بودند که اشغال افغانستان را توسط روسها محکوم کردند. سازمان مجاهدین خلق جریان مارکسیتی نیست بلکه یک جریان چپ ملی مذهبی است که مخالفت با سلطه روحانیون واندیشه ولایت فقیه دارند. سازمانهای انشعابی ازبطن نهضت اسلامی طوریکه جنابعالی نیز متذکر شده اید تنها الحداید هم نیست بلکه سازمان نصر، سازمان مستضعفین، سازمان برادران مکتب توحید نیز هرکدام درایران ظهور کردند. تعدادی تااکنون وجود دارند وتعدادی هم بمرور زمان زایل گردیدند. خوب است که اندرین باب دوستان دیگر نیز ابراز نظر کنند تا بیشتر حقایق تاریخی از پرده های اوهام وخرافات به منصه ظهور رسد .

در آخر میخواهم به هموطنان راوائی خویش که ازبنده درمورد سکوت مرگبار سازمان راوا درمورد احمدشاه مسعود درجنگهای ذات البینی مجاهدین شده اند باید عرض کنم که بهترین سند درمورد این سکوت مرگبار همان شماره 40 پیام زن است که سازمان راوا درمورد احمدشاه مسعود وکارنامه های وی بعداز پیروزی مجاهدین رسما اظهار بی اطلاعی میکند وبرعکس تمام بار مسوولیت را بدوش حکمتیار وحزب اسلامی می اندازد.

پيام زن راوا، شماره مسلسل ۴۰، سرطان ۱۳۷۴- جولای ۱٩٩۵

راوا در این شماره درحالی این نظررا داده است که داکتر عبدالرحمن درحکومت مجاهدین از اعتبار خاص برخوردار بود وبرعلاوه داکتر عبدالرحمن به تاسیس یک نهاد فرهنگی بنام بنیاد فرهنگی امام غزالی درشهرنو کابل نیز همت گماشت که مسوولیت آنرا استاد گل احمد یما یکی از استادان فاکولته علوم اجتماعی که در حکومت داکتر نجیب یکی ازعناصر خاد رژیم بود بعهده داشت.

عبدالله گل مهمند مشهور به عبدالله پویان شاعر نیمه با سواد زبان پشتو ودری که با داکتر عبدالرحمن قرابت فامیلی نیز پیدا کرد دروقت حکومت مجاهدین رئیس شعبه فرهنگ وزارت اطلاعات وکلتوربود وی ازجانب داکترعبدالرحمن موظف شد تا یک هفته نامه ای را بنام "دریز" یعنی موقف با بودجه شخصی داکتر عبدالرحمن بزبانهای دری وپشتو چاپ وانتشار دهد. دراکثر آن شماره ها درمورد سازمان راوا ونقش آن درجامعه افغانی به حد مبالغه آمیز آن قلم فرسائی شده است و از راوا تقدیر بعمل آمده است.

شخص استاد گل احمد یما مسوول بنیاد فرهنگی امام غزالی درآنوقت باوجود آنکه سابقه خادیستی دارد هرسال ازطرف سازمان راوا درمحافل سالروز ایجاد سازمان راوا به سخنرانی میپردازد وسازمان راوا را یگانه سازمان قوی ومنظبط که بتواند روزی قدرت سیاسی را در دست گیرد داد سخن میدهد.

این درحالیست که سازمان راوا هرکس را که کوچکترین همکاری بادولت نجیب ویاهم مجاهدین داشته به باد ناسزا گوئی گرفته وبنام خادی جهادی چنان وی را مورد تعرض قرار داده است که قلم ازبیان آن عاجز است.

ولی سازمان راوا درمورد خادیست جهادیستهای خودش کاملا سکوت مرگبار اختیار نموده وحتی امروز نیز از همان خادیست جهادی ها درزیب وزینت محافل خویش کار میگیرد.

چنانچه درمقاله قبلی ام عرض کردم باردیگر میخواهم تکرار نمایم که داکتر عبدالرحمن درروزهای اخیرسقوط حکومت مجاهدین بدست طالبان چنان قوی و نیرومند شده بود که تشکیلات وی را بنام حکومت در داخل حکومت مجاهدین می نامیدند.

حذف داکتر عبدالرحمن بوسیلهء مسعود درآنروزها اصلا امکان پذیر نبود واین یکی از اشتباهات مسعود بود که هنگامیکه کسی را میخواست بزرگ سازد دیگر همهء پلهای عقبی او را نیز خراب میکرد. همچو انسانهای کم ظرف زمانیکه اولین پلهء نردبان ترقی وصعود را میپمودند دیگر خودشان به سرعت خود را به پله های آخری میرساندند وآنگاه نه از مسعود خبری بود ونه هم ازجهاد چهارده ساله اش. چه بسا که لب به تخریب و انتقاد نیز باز میکردند و مسعود را بعنوان یک عنصر کی گی بی و سی آی ای واستخبارات هند و مصر وفرانسه وآی اس ای واستخبارات ایران وعربستان سعودی وبالاخره تمام کشورهای خورد وبزرگ میخواندند این بود ذره از بنده نوازیهای قهرمان افسانوی جنگهای دهه هشتاد علیه شوروی سابق.

درخاتمه باید خدمت جنابعالی عرض کنم که بنده از جملهء اخلاصمندان فامیلهای نجیب وشریف عبادی هستم واین گوشمالی به هیچ صورت بمعنای گوشمالی تمام اعضای فامیلهای عبادی نیست.